Guardiola legde de basis voor de succesjaren in Barcelona en de Catalanen kennen de trainer van Bayern als geen ander: een vooruitgeschoven finale, ook op tactisch vlak!

Luis Enrique miste Mathieu in de verdediging, maar beschikte voor de rest over zijn beste elftal. De coach zette een logische 4-3-3 opstelling neer met ter Stegen; Alba, Mascherano, Pique, Dani Alves; Busquets, Iniesta, Rakitic; Neymar, Luis Suarez, Messi.

Guardiola kende een waslijst geblesseerden en moest het zonder oa. Robben, Ribéry, Alaba en Badstuber rooien. Pep wilde Barça verrassen en probeerde dit met een 3-5-2: Neuer; Rafinha, Boateng, Benatia; Bernat, Xabi Alonso, Lahm, Tiago, Schweinsteiger; Lewandowski, Müller.

Tegen het Barcelonese spel zijn meestal twee volledig verschillende strategieën: extreem hoog druk zetten of heel diep terugzakken en speculeren op de tegenaanval. Bayern startte met lef en koos voor het eerste.

Barça had echter het meeste balbezit in de beginfase en oefende een pak druk op de driemansdefensie van Bayern. De  Duitse aanval en het middenveld zorgden voor onvoldoende pressing, waardoor de bal erg vaak ingespeeld kon worden bij het koningstrio Neymar, Messi en Suarez. Vooral op de zijde van Neymar werd voor heel wat gevaar gezorgd: de Braziliaan kwam vaak de bal in de voet halen om van daaruit de dribbel op te zetten. Benatia werd in de openingsfase dolgedraaid. Ook Messi kon een aantal gevaarlijke acties opzetten, maar Barça miste de kansen.

Over een andere boeg
De keuze voor twee spitsen en drie centrale middenvelders van Guardiola viel te begrijpen. Het was namelijk de intentie van Bayern om Barcelona meteen onder druk te zetten, en dit van zodra doelman Ter Stegen de bal had. Met de 3-5-2 veldbezetting konden de twee centrale verdedigers en drie centrale middenvelders van Barça het opbouwen goed belet worden. Dit leverde regelmatig balbezit op maar bracht te veel gevaarlijke situaties in de rug van de Bayerse defensie met zich mee. Toen Suarez na 15’ bij één van deze situaties alleen op Neuer kon afgaan (en miste), besloot Guardioloa het roer om te gooien.

München schakelde over op een 4-4-2 met een ruit op het middenveld. Rafinha werd rechtsback, Tiago linkermiddenvelder en Benatia werd verlost  van de flank. Het verhaal van de wedstrijd veranderde bitter weinig, Bayern probeerde druk te zetten en goed mee te voetballen maar Barça domineerde.

Het gemis van Ribéry & Robben (individuele klasse) probeerde Bayern collectief op te vangen met die 4-4-2 in ruit. Laat dat nu net hét spelsysteem zijn dat enkel rendeert met veel infiltrerende spelers, de strategie die dus een pak aanvallende & verdedigende inspanningen vraagt van het hele elftal. Maar het tempo lag te hoog voor de bezoekers, er kwamen dan ook te weinig lopende Duitsers mee om de ruimte in de rug van Barcelona te bespelen. Lahm, Tiago en Schweinsteiger hadden te veel moeite met druk zetten waardoor ze zelf amper voor aanvallende impulsen, met én zonder bal, konden zorgen.

Xabi Alonso (als vrije man op het middenveld) deed het behoorlijk, maar had onvoldoende aanspeelpunten voorin. Want ook Bernat & Rafinha speelden in het nieuwe systeem behoorlijk defensief. Daardoor miste Bayern wel erg veel in balbezit: het veld dat breed gehouden werd, lopende mensen (Müller op 10 en Schweinsteiger een rij achteruit had in dat opzicht een betere keuze kunnen zijn) en individuele kwaliteit voor de laatste pass.
Blufpoker = spektakel
Barcelona speelde op zijn beurt nagenoeg de perfecte wedstrijd. In verdedigend opzicht was het superieur, het maakte de ruimtes erg klein, presste net als Bayern erg hoog. Het beheerste de omschakeling naar balverlies perfect met de bedoeling de bal binnen de 6” terug te heroveren. Eens in balbezit probeerde het rustig naar de opening te zoeken die voornamelijk gevonden werden via Messi & Neymar op de flank. Zij werden steeds goed ondersteund door de backs (Alves & Alba) of een uitstekend infiltrerende Rakitic om een 2 tegen 1 te creëren.

Uiteindelijk maakte Barcelona het verschil in de omschakeling naar balbezit, zeg maar op de counter. Het eerste doelpunt kwam er na dom balverlies van een dribbelende Bernat. De tweede en derde goal vonden hun oorsprong bij Duits balverlies op de helft van Barça waarna de Catalanen razendsnel counterden. De ruimte in de rug van de defensie, hét zwakke punt van het oppermachtige Barça onder Guardiola, werd nu dus genadeloos uitgebuit door datzelfde Barcelona.

Bayern verzorgde een spelletje blufpoker dat spektakel opleverde maar waarin het finaal werd afgestraft. Het probeerde 90’ hoge pressing te spelen, maar het tempo van deze match viel in geen enkel opzicht te vergelijken met een wedstrijd in de Bundesliga. Het getuigt van veel lef maar misschien ook wel enige naïviteit in Beieren, denkend dat ze dit Barcelona 90’ konden domineren. De neutrale toeschouwer kon alleszins genieten van een schouwspel dat zich hopelijk volgende week herhaalt!