Categorie archief: Buitenlands voetbal

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

17 mei 2018

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Marseille – Atlético Madrid (0-3): Masterclass verdedigen Atléti

Eind juli startte het Europa League avontuur van Marseille al aan de Belgische kust toen KV Oostende voor de bijl ging. Op weg naar de finale klopte het ook nog Domzale, Konyaspor, V. Guimaraes, Braga, Athletic de Bilbao, RB Leipzig en RB Salzburg. Atlético Madrid eindigde als derde in een Champions League poule met Chelsea, AS Roma en Qarabag. In de Europa League versloeg het achtereenvolgens Kopenhagen, Lokomotiv Moskou, Sporting CP en Arsenal FC.

 

tactiek 4-4-2

Basisopstelling van beide teams

Olympique Marseille speelde een halve thuiswedstrijd in Lyon. Coach Rudi Garcia koos voor z’n gekende 4-2-3-1 opstelling met Mandanda in doel. Amavi, Luiz Gustavo, Rami en Sarr in de defensie met voor hen Anguissa en Sanson als buffer. Kapitein Payet geniet van een vrije rol op 10. Thauvin en Ocampos staan beiden als flankaanvaller tegen hun beste voet gepositioneerd met Germain in het centrum als diepe spits.

 

Atlético coach Simeone zat geschorst in de tribune maar verraste niet. Ondanks recente experimenten met 3-5-2, 3-4-2 en 4-4-2 in ruit, greep de Argentijn gisteren terug naar z’n succesvolle 4-4-2/4-4-1-1. De elf van Atléti: Oblak, Lucas, Godin, Gimenez, Vrsaljko, Gabi, Saul, Koke, Correa, Griezmann en Diego Costa.

 

Overtal op het middenveld voor Marseille

L’OM startte het beste aan de match met een aantal gevaarlijke doelpogingen maar botste nadien op een dodelijk efficiënt Atlético. Zoals gekend posteren de troepen van Simeone zich in balverlies in een medium blok in 4-4-2 of 4-4-1-1 (met Griezmann in een iets meer teruggetrokken rol). Daarbij ligt de focus op het dichthouden van het centrum, de tegenstander naar buiten dwingen om daar heel agressief druk te zetten. In de beginfase hield Atlético de ruimtes echter onvoldoende klein waardoor de Fransen het overtal op het middenveld een aantal keer goed konden uitspelen.

Beide middenvelders van l’OM (blauw) komen laag de bal halen. Door de iets te grote ruimte tussen de linies kunnen zij de bal vrij ontvangen. Wanneer dan toch een middenvelder van Atlético doordekt (gele cirkel), kan deze uitgespeeld worden door het centrum

Het grootste probleem in de beginfase bij Atléti was de te grote ruimte tussen de linies. Griezmann en Diego Costa lieten zich namelijk al eens verleiden om iets te hoog druk te zetten waarbij ze niet gevolgd werden door de ploegmaats en er dus te veel ruimte kwam tussen het middenveld en de aanval. Daarvan maakte l’OM goed gebruik. Met Anguissa en Sanson trok het de twee defensieve middenvelders relatief laag en centraal terug om daar aanspeelbaar te komen. Van zodra er dan toch druk kwam van één van de uitstappende Atlético middenvelders konden ze de 2-tegen-1 situatie uitspelen door het centrum.

Dit leidde na een drietal minuten tot een uitstekende kans waarbij Payet zijn spits Germain bediende maar die dé kans op een openingsgoal liet liggen. Atlético reageerde door vaak extreem ver te gaan doorkantelen waarbij de vier middenvelders heel ver naar binnen sloten om elkaar rugdekking te verlenen. Het zorgde ervoor dat het centrum erg gesloten geraakte en Marseille bleek niet bij machte om technisch doorheen het blok van Atlético te voetballen, evenmin was het inspelen op een balvaste targetman een mogelijkheid met Germain voorin.

 

Atlético Madrid dwingt bal naar flank af

Marseille kon dankzij een aantal snelle flankwissels echter wel soms profiteren van het extreme doorkantelen van de Madrilenen. Zo trachtte het een overtal te creëren op de flank. Vooral op rechts lukte dit een aantal keer goed met de opgerukte Sarr. De Franse rechtsback had niet toevallig het op één na meeste baltoetsen op het veld. Met 7 (op 12) geslaagde aanvallende 1-1 acties en 6 afgeleverde voorzetten zorgde hij eigenlijk ook nog voor het meeste dreiging. Atlético speelde daarentegen erg direct voetbal met veel lange ballen richting Diego Costa (17 kopduels op 89’) en hield amper een bal bij. L’OM zorgde voor de meeste dreiging maar verzuimde te scoren.

Als het Atléti-middenveld extreem zou kantelen, benut Marseille de ruimte op de rechterkant met talrijke overlappingen van rechtsback Sarr

 

De match kantelde toen Anguissa een bal van zijn doelman Mandanda slecht controleerde en zo de 0-1 inleidde voor Griezmann en Atlético Madrid. Dom balverlies op de eigen helft en Atlético op rozen.

Marseille slaagt er niet in om een 5-tegen-3 situatie uit te spelen in de opbouw door een slechte controle van middenvelder Anguissa. 0-1 Atlético Madrid

De adem van de thuisploeg leek afgesneden door de tegengoal én moest bovendien kapitein Payet wisselen met een blessure. Atlético kon zijn geliefkoosde spelletje beginnen spelen. Vanuit een nog hechter compact blok, gaf het een pak minder ruimte weg dan in de beginfase en was er enkel wat ruimte op de flank. Simeone wil in zijn gekende 4-4-2 geen ruimte weggeven in het centrum en dat lukte uitstekend op het openingskwartier na. Griezmann zakte geregeld iets lager in, net voor de 2 controlerende middenvelders, om een 4-4-1-1 te creëren en zo de ruimte tussen de linies erg beperkt te houden. Van daaruit dwingt Atlético de tegenstander slim naar buiten en probeert het de centrale verdedigers te dwingen tot een lange bal (een ongelijke strijd die luchtduels tussen Germain vs Gimenez/Godin) of tot een pass op de back om daar agressief te pressen.

Diego Costa zorgde er met zijn loopacties bijvoorbeeld vooral voor dat de bal naar links werd georiënteerd: de bal kwam dan bij linksback Amavi waar Correa agressief druk ging zetten. Of de bal kwam bij linkercentrale verdediger Luiz Gustavo waarbij Griezmann vaak ging doorduwen vanuit het middenveld.

D. Costa dwingt Rami om naar links te spelen door een slimme loopactie (gele stippellijn). Uiteindelijk wordt Amavi (linksback) aangespeeld die meteen onder druk komt van Correa (rood)

Gezien de ruimte op de flank ligt tegen de Madrilenen probeerde Marseille daar dan ook geregeld de 1-tegen-1 of 2-tegen-1 te creëren maar de Fransen misten kwaliteit om tot verder gevaar te komen. Tussen minuut 24 en 64 slaagde het er zelfs niet in één enkel schot op doel afleveren. Atlético slaagde dus in z’n opzet: geen doelpogingen weggeven en de bal op de buitenkant houden. Liefst 93% van de defensieve duels die het uitvocht vonden plaats op de flank, geen doorkomen aan dus in de as van het veld…. Opvallende statistiek hierbij is ook het hoge aantal balrecuperaties van Correa (de rechtermiddenvelder): liefst 16 stuks, 5 meer dan Saul, Koke en Griezmann. Een bewijs dat de bal opvallend vaak richting de Franse linkerkant werd gedwongen met een extreem kantelende Koke en logischerwijs veel ruimte voor de oprukkende Sarr.

Extreem beperken van speelruimtes door Atlético

In de tweede helft had Atlético Madrid iets meer balbezit en probeerde het zelf ook meer vanuit de combinatie tot aanvallen te komen. Dat deed het vooral op links met een aanvallender ingestelde Lucas en Koke die meer in het centrum tussen de linies speelde. De tweede en beslissende treffer kwam er echter opnieuw voort uit een omschakelmoment. Marseille met de inworp op links bij Amavi en Atlético dat de ruimte opnieuw extreem klein maakt met 4 middenvelders op amper 15m bij elkaar. Het leidt tot een snelle balrecuperatie en Griezmann die wordt vrijgespeeld met een diepe loopactie tussen de centrale verdediger en de terugkerende Amavi. 0-2, boeken toe voor l’OM.

Spelers van Atlético maken ruimte extreem klein net voor de 0-2. Beide aanvallers (geel), de 4 middenvelders (rood) en ook nog eens 2 verdedigers staan allemaal erg dicht bij elkaar

 

 

Marseille probeerde met de inbreng van Lopez en het doorschuiven van Sanson meer gevaar te creëren maar dat bracht niet veel zoden aan de dijk. Sanson dook wel een aantal keer goed in de rug van de Atlético-middenvelders in de halfspace op rechts wat tot dreiging leidde. Ook zijn vroege voorzet vanuit die halfspace zorgde in de 80ste minuut nog voor de kopbal van de ingevallen Mitroglu op de paal wat een eventuele terugkeer tot 1-2 in extremis nog had kunnen inleiden. Uiteindelijk kreeg het echter het deksel op de neus, zware 0-3 cijfers in het voordeel van de Spanjaarden.

De Fransen bleken echter een paar maatjes te klein voor Atlético Madrid dat zonder veel moeite zijn 3e Europa League wint in 9 jaar tijd. Met dank aan een stevige defensieve organisatie en een dodelijk efficiënte Griezmann.

Meer buitenlands voetbal

Advertentie
Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

16 maart 2018

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Red Bullrevolutie

Met Leipzig en Salzburg vaardigt het Red-Bullconsortium straks twee teams af in de kwartfinale van de Europa League. Los van hun clubgeschiedenis zijn beide teams innovatief in hun speelstijl die op zijn minst attractief en erg passioneel genoemd kan worden. Drie kenmerken van ‘De Nieuwe School Voetbal’.

RB Leipzig wordt in Duitsland gezien als sant in eigen land, ‘een kunstmatig team tussen de talrijke Traditionsverein.’ Het spreekt voor zich dat de centen van Red-Bull eigenaar Dietrich Mateschitz belangrijk waren in de steile opgang van 5e klasse naar de Bundesliga op amper 7 jaar tijd. Dat Leipzig intussen wel meer doet dan een team bij elkaar kopen, bewijzen onderstaande cijfers. Het gaf dit seizoen goed 60 miljoen aan transfers uit en incasseerde 24 miljoen op dezelfde manier, een verlies van zo’n 36 miljoen euro. Daarmee staat het wereldwijd echter pas op de 25ste plaats en gaf het minder uit dan bijvoorbeeld Brighton & Hove Albion, Watford, Schalke 04 en zelfs Stade Rennes. De zusterclub uit Salzburg haalde overigens een winst op van zo’n 15 miljoen euro via transfers dit seizoen.

 

Transferinkomsten

Transferinkomsten & -uitgaven dit seizoen, ©transfermarkt.de

Verjongingskuur

Naast de transferuitgaven die dus zeker niet de pan uitswingen, tonen beide Red Bullteams zich bovendien grote voorstander van de jeugd. Met een gemiddelde leeftijd van amper 23,5 jaar heeft RB Leipzig het jongste team uit de Bundesliga, RB Salzburg doet bijna even goed met een gemiddelde leeftijd van 24,3 jaar. Erg gedurfd, zeker als je weet dat dit de gemiddelde leeftijd is in de grootste Europese competities:

  1. Serie A                   27,22 jaar
  2. Premier League     27,08 jaar
  3. La Liga                  26,86 jaar
  4. Ligue 1                   26,05 jaar
  5. Bundesliga             25,72 jaar

Dat men in de jeugd gelooft, tonen ook de uitgaven van RB Leipzig al aan. Het investeerde liefst 35 miljoen euro in de jeugdacademie, een groot deel daarvan voor een state-of-the-art jeugdcomplex om de talenten van morgen klaar te stomen voor het eerste elftal. Bovendien koopt RB Leipzig geen nieuwe spelers die ouder zijn dan 24 jaar.

Red Bull Salzburg verraste vorig jaar dan weer vriend en vijand door de UEFA Youth League te winnen met de U19. Op weg naar de finale versloeg het onder meer Manchester City, PSG, Atlético Madrid en FC Barcelona om uiteindelijk ook Benfica te kloppen in de eindfase. Dit jaar behaalde het de achtste finale waarin het nipt onderuit ging tegen de gerenommeerde opleiding van FC Porto. Het is het resultaat van jarenlang werk waarbij de speelwijze van het eerste elftal er al van jongs af aan wordt ingepompt.

De man achter de voetbalfilosofie van de Red Bullteams is Ralf Rangnick, voormalig coach bij onder meer Stuttgart, Schalke 04 en Hoffenheim. Hij was drie jaar lang sportief directeur bij Salzburg alvorens dezelfde functie aan te nemen bij Leipzig. Onder zijn leiding, en uiteraard die van de respectievelijke coaches, hebben beide teams een aantal opmerkelijke innovatieve gelijkenissen.


1.  Verdwijnen van de voorzet

Talrijke onderzoeken en statistieken toonden intussen al aan dat de voorzet de minst effectieve strategie is om vandaag een doelpunt te maken. De cijfers variëren van onderzoek tot onderzoek maar in de Premier League en de Bundesliga zouden gemiddeld 70-90 voorzetten nodig zijn om tot een goal te komen. Het leidt ertoe dat meer coaches de voorzet niet meer als belangrijkste wapen gebruiken, zo ook RB Leipzig & RB Salzburg.

In de returns van de Europa League 1/8e finale viel dat al enorm op, beide teams trapten zo goed als geen voorzetten. Leipzig deed 8x een poging tot voorzet en Salzburg 9x, niet toevallig het minst van de zestien overgebleven teams. Bilbao (28x), AC Milan (26x) en Zenit (21x) gooiden de bal een veelvoud van dat aantal keren in de zestienmeter maar werden niettemin alle drie uitgeschakeld.

Ook in de reguliere competitie wordt de voorzet slechts als plan B of als schijnmanoeuvre gebruikt. Leipzig (gemiddeld 14,26/match) en Salzburg (14,31/match) blijven steeds duidelijk onder het gemiddelde van voorzetten per wedstrijd ondanks hun dominantie in de competitie wat automatisch meer kans geeft op tegenstanders die zich ingraven voor de eigen zestienmeter.

Overzicht gemiddeld aantal voorzetten/wedstrijd (+ team dat meest gebruik maakt van voorzet)

  1. Serie A                       18,49   (Inter: 23,4)
  2. Premier League         17,52   (Tottenham: 18,9)
  3. Eredivisie                  17,48   (Vitesse: 20,4)
  4. Jupiler Pro League     16,87   (Zulte Waregem: 22,4)
  5. La Liga                      15,77   (Real Madrid: 24,6)
  6. Ligue 1                       15,61   (Caen: 18,4)
  7. Bundesliga                15,38   (Bayern München: 20,91)

Dat het gebruik van voorzetten is uitgestorven, klopt uiteraard ook niet. Real Madrid slaagde erin de Champions League te winnen mede dankzij een uitstekend positiespel die tot gerichte voorzetten leidde met explosieve loopacties voor doel. Zo scoorde het bijvoorbeeld vier keer met een teruggetrokken voorzet tegen Juventus in de gewonnen Champions League finale vorig seizoen.


2.  Agressieve pressing in plaats van afwachtendheid

Een tweede belangrijk element in de speelwijze van de Red Bullteams is de constante hoge pressing die ze uitvoeren. Beide elftallen staan voor voetbal aan een hoge intensiteit waarbij het zo snel mogelijk aan de goal van de tegenstander wil staan door middel van hoge balrecuperaties. RB Salzburg doet dat dit seizoen vaak vanuit een 4-4-2 ruit formatie, zie hieronder een aantal beelden uit de eerste helft tegen BVB Dortmund van afgelopen donderdag.

Opvallend daarbij is dat het de doelman van de tegenstander in eerste instantie met rust laat en de pressing start van zodra hij de bal heeft ingespeeld. Meestal wordt al meteen drukgezet door één van beide spitsen op de centrale verdediger die naar buiten wordt geleid. Van daaruit gaat de bal vaak naar een back die dan meteen onder hoge druk komt te staan van de buitenste middenvelder uit de ruit.

Wanneer de tegenstander start met minder risico te nemen, geeft Salzburg hen iets meer ruimte en zet het druk van uit een medium blok rond de middencirkel. Opvallend is de overbevolking in de as van het veld waardoor combineren door het centrum erg moeilijk is. Bovendien ontstaat er een concentratie aan spelers aan de buitenkant van zodra de tegenstander de bal naar de flank speelt. Het stelt RB Salzburg in staat makkelijk druk te zetten met de nodige rugdekking tegen een vaak panikerende tegenstander.

 

 

RB Leipzig gaat op zijn beurt meestal uit van een 4-4-2/4-2-4 opstelling, al kiest het ook soms voor een 4-3-3 met een aanvallende driehoek op het middenveld. Ook zie gaan uit van een goed uitgekiende pressing, bekijk hier een interessante analyse op Youtube!

 

3.  Aanvallen door het centrum

In balbezit probeert RB Salzburg door het centrum overtalsituaties te creëren met de vier middenvelders en de twee aanvallers. Via snelle, korte combinaties tracht het zo snel tot diepte te komen. De flanken worden eigenlijk enkel gebruikt door de backs die de ruimte bestrijken van zodra de ploeg de bal langdurig vasthoudt of bij een snelle tegenaanval.

Een belangrijk voordeel hiervan is dat Salzburg steeds voldoende mensen rond de bal heeft wanneer het die zou verliezen. Alle spelers rond de bal reageren enorm snel om balverlies en zetten meteen agressief druk op de bal, de zogenaamde counterpressing in zijn puurste vorm. De ruitformatie en de werkkracht van de spitsen, die steeds negatieve pressing geven, zorgt meteen voor een verstikkend gevoel voor de speler aan de bal. Wanneer er toch gevaar dreigt, wordt vaak de overtreding begaan, vooral door de spitsen. Opvallend is dat het gros van de fouten door de spitsen wordt gemaakt (spits Hee-Chan maakte er liefst 8 tegen Dortmund) en dat de spelers in het laagste 1/3e van het veld amper overtredingen maken. Het zorgt ervoor dat de spelers van de tegenstander die de bal centraal veroverden enkel wat rust kunnen vinden op de flank. En laat de voorzet nu net het minst effectieve wapen zijn om te scoren…

Beelden eigendom van ©SkyCalcio, bekomen via WyScout. Persoonlijk bewerkt.

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

10 december 2017

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Man United – Man City (1-2): comeback van de valse 9

Met acht punten voorsprong reisde een dit seizoen bij wijlen imponerend City af naar stadsgenoot en nummer twee in de stand United. Een Manchester derby, een rechtstreeks gevecht om de titel én een clash tussen twee van de grootste coaches ter wereld: Mourinho vs Guardiola!

tactiek

Startopstelling van beide teams. City zonder echte spits

United moest het zonder de geschorste Pogba doen na zijn rode kaart vorige week in Arsenal. Ook Carrick, Fellaini en Bailly ontbraken. Mourinho gooide zijn 5-3-2 van de voorbije weken in de prullenmand en verving deze door de 4-2-3-1 van eerder dit seizoen met volgende namen: De Gea, Valencia, Smalling, Rojo, Young, Matic, Herrera, Lingard, Martial, Rashford en Lukaku.

City miste enkel verdedigers Stones en Mendy. Ook geen 3-5-2 voor Guardiola, wel opnieuw een 4-3-3 met Delph noodgedwongen als linksback. De basiself van The Citizens: Ederson, Walker, Kompany, Otamendi, Delph, Fernandinho, De Bruyne, Silva, Sterling, Sané en Jesus.

Geen strijd om balbezit
Het mag geen wonder heten dat City van bij de start het balbezit opeiste, ook buitenshuis. De troepen van Guardiola pronken dit seizoen met een gemiddelde van maar liefst 66% balbezit in de Premier League en zijn ook daarmee uiteraard de fiere leider. Thuismatch of niet United daarentegen had aan dat balbezit weinig boodschap en zakte van bij de start in tot rond de middenlijn om daar een stevig blok neer te zetten. In datzelfde ‘balbezitklassement’ heeft United overigens gemiddeld 51,7% van de tijd de bal, goed voor een 7e plaats achter onder meer Watford en Southampton.

Het strijdplan van Mourinho en uiteraard de reactie van Guardiola daarop bepaalde eigenlijk de hele wedstrijd. De Catalaanse coach herintroduceerde daarom ‘de valse 9’ om zo het balbezit en uiteindelijk ook de match te winnen.

De defensieve structuur van Man United zag er als volgt uit: nummer 10 Lingard speelde in steun van Lukaku en was samen met de Belg verantwoordelijk voor het afschermen van het centrale verdedigersduo Kompany-Otamendi met Fernandinho net voor hen. Meestal startten beiden naast elkaar en wanneer één van hen druk vooruit ging zetten, nam de andere meer de positie van nummer 10 over. Achter het duo vormde zich een rode lijn van vier spelers die gevormd werd door de inzakkende flankaanvallers Martial en Rashford met Herrera en Matic in het centrum. Vooral de positie van die laatste twee bepaalde in grote lijnen het wedstrijdverloop.

Sterling als valse 9

Al van bij het begin was duidelijk dat beiden een soort ‘mandekkersfunctie’ hadden gekregen op de aanvallende middenvelders van City. In eerste instantie achtervolgde Matic De Bruyne als die zich hoog aanspeelbaar maakte in de halfspace, Herrera deed hetzelfde bij Silva. Wanneer de Spanjaard eens vijftien meter hoger ging staan, bijna in buitenspelpositie zonder dat hij de bal kon krijgen, achtervolgde Herrera hem zelfs tot daar. Vanwege het overtal achterin kreeg City natuurlijk veel tijd om ruimte te maken voor ploegmakkers en zo United in de problemen te brengen. Ederson, Fernandinho, Kompany en Otamendi speelden de bal rustig rond tegen Lingard en Lukaku terwijl de rest van de ploeg zich klaarmaakte om op het juiste moment aanspeelbaar te worden voor een voorwaartse pass.

valse 9

Geen diepe spits voor City. Door de positie van Matic (hier op Silva gericht) en Herrera (hier op De Bruyne gericht) dus heel veel ruimte voor Sterling om helemaal vrij in de bal te komen

 

Als antwoord op de mandekking op het middenveld posteerden De Bruyne en Silva zich in de beginfase vooral in hun respectievelijke ‘halfspaces’, omdat zij gevolgd werden door Matic en Herrera kwam er daardoor constant een zee aan ruimte tussen de centrale verdedigers en aanvallers van de thuisploeg (blauwe ruimte). Deze werd vooral ingevuld door Sterling die als valse spits fungeerde en constant de bal centraal kon opvragen. Man City had dus zowel in de verdediging als op het middenveld constant een overtalsituatie waardoor het amper de bal verloor, Man Utd kreeg geen poot aan de grond. The Citizens hadden na 20’ spelen 76% balbezit op het veld van de aartsvijand. Tot erg grote kansen leidde dat echter niet.

Balbezit zonder diepgang

De positie van de 2 flankaanvallers, Jesus en Sané, was erg breed om de verdedigende lijn van United uit te rekken in de breedte. Het was ongetwijfeld het doel van Guardiola om van daaruit lopende mensen te creeëren in de rug van de verdedigers maar dat lukte amper of niet. Van zodra Sterling tussen de linies kon opendraaien, probeerde Sané wél een tweetal keer de loopactie te maken maar deze werd op het foute moment ingezet of de dieptepass was van onvoldoende hoge kwaliteit om tot gevaar te komen. Op links maakte Jesus deze loopactie eigenlijk nooit, bizar gezien het feit dat hij normaal als diepe spits speelt. Het gebrek aan loopacties van Jesus en Sterling was één reden voor de weinige kansen, de beperkte kwaliteit tussen de linies (Sterling leed iets te veel balverlies of speelde te vaak achteruit) een andere.

Bovendien leidde de positionele structuur van The Citizens er ook voor dat er weinig andere spelers bereikbaar waren. De Bruyne en Silva werden in eerste instantie gedekt door Matic en Herrera waardoor zij zich moeilijk aanspeelbaar konden maken, al moet gezegd worden dat zij ook amper voor diepte zorgden op momenten dat Sterling wél voorwaarts kon opendraaien. Door de erg brede startpositie van de flankaanvallers was er bovendien ook weinig ruimte voor Walker en Delph om buitenom te gaan. Een dubbel probleem dus: te weinig centrale aanspeelbaarheid in de diepte en daardoor ook weinig mogelijkheden op de flank. Walker en Delph waren uiteraard ook op hun hoede op de tegenaanval en schakelden zich weinig in de aanval in. Al bovenstaande factoren zorgden voor heel wat babezit voor The Sky Blues maar tegelijk ook voor weinig uitgespeelde kansen.

valse 9

Rotatie met Silva en Sterling in de halfspaces, De Bruyne niet als valse spits maar komt wel te laag de bal ophalen waardoor aanspeelmogelijkheden voorin ontbreken

Dat alles zorgde mogelijk voor wat onrust bij De Bruyne waardoor die ook nog vaak de bal onnodig achterin kwam ophalen. Daardoor creëerde hij een 4v2 overtal (KDB, Fernandinho, Kompany en Otamedi tegen Lingard en Lukaku) maar ontbrak er voor de bal nog een extra aanspeelpunt.

Lange Bal
De thuisploeg deed in balbezit dan weer de naam van deze blog alle eer aan: lange bal. Zowat iedere pass van De Gea ging meteen richting Lukaku, een bewuste tactiek die Mourinho ook al (toen wel met succes) toepaste in de Europa League finale tegen Ajax vorig seizoen. De Portugese coach vreesde toen, net als nu, enerzijds de hoge pressing van de tegenstander in combinatie met het eerder beperkte voetballend vermogen van zijn verdedigend compartiment (Rojo en Smalling) waardoor de strijd om de tweede bal uitgroeide tot een bewuste strategie. In die match eind vorig seizoen trapte zijn elftal maar liefst 60 (!) lange ballen op 90’ tijd. Vandaag deed het net iets ‘minder goed’ met slechts 57 stuks. En dat op amper 28 minuten balbezit, een gemiddelde dus van 2 lange ballen per minuut.

Daarbij was Lukaku’s uiteraard enorm belangrijk. United plooide vaak noodgedwongen helemaal terug met onze Belg als enig aanspeelpunt voorin, steeds in ondertal tegen de City-verdedigers. Telkens als de lange bal naar hem goed werd gespeeld én hij kon die ook bijhouden (slechts 4/12 luchtduels gewonnen), kon Mourinho deel 2 van zijn plan in werking zien treden: lopende mensen in de counteraanval. Met Martial & Rashford op de flanken en Lingard in steun van Lukaku koos hij bewust voor vier snelle mensen. De passes richting de targetman waren echter vaak niet precies genoeg en de Belg had ook duidelijk zijn dagje niet waardoor United amper tot goede counters kwam.

Counters voorkomen

Het moet ook gezegd worden dat Man City deze counters er perfect uithaalde, die opdracht was naar eigen zeggen Guardiola zijn grootste uitdaging als coach in de Bundesliga een paar jaar geleden. Gezien het lage blok van United, posteerde Guardiola zijn backs vaak erg hoog, zonder dat ze veel bijbrachten aan de bal, en naar binnen om zo de ruimte voldoende klein te maken én meteen druk te kunnen geven op de bal op het moment dat deze werd verloren. Voorin stond Lukaku dan alleen tegen Kompany en Otamendi die ook nog geruggesteund werden door een hoog meespelende doelman Ederson.

counterpressing

City houdt in de aanval al rekening met balverlies. De afstanden tot de gevaarlijkste Man U spelers voor de tegenaanval (Martial, Rashford en Lingard) worden al heel klein gehouden om meteen druk op de bal te kunnen geven. Voorin staat Lukaku in ondertal tegen 2 centrale verdedigers

In deze omstandigheden was het dan ook geen verrassing dat spelhervattingen en individuele foutjes aan de basis zouden liggen van eventuele goals en zo bleek ook. Eerst scoort Silva op hoekschop nadat hij de bal gelukkig meekrijgt van Lukaku. Een paar minuten later brengen The Red Devils de stand in evenwicht: een lange bal van Rojo wordt slecht verwerkt door gelegenheidsback Delph en Rashford kan scoren.

 

Wissels in de tweede helft

Kompany moest er (noodgedwongen?) uit aan de rust waardoor Gundogan op het middenveld kwam en Fernandinho een rijtje zakte. Hij werd al snel een aantal keer in verlegenheid gebracht in rechtstreekse duels met Lingard en Lukaku waardoor Guardiola later Mangala voor de zekerheid in het elftal bracht.

Door de gelijkmaker net voor rust veranderde het wedstrijdplan van beide teams niet. Man United bleef inzakken, City koos voor balbezit zonder te veel risico’s te nemen in de passing en zo op counters te lopen. United probeerde wel Matic af en toe iets meer in het spel te betrekken maar haalde daar erg weinig uit. Na de 1-2, op vrije trap (uiteraard), van City en het feit dat United iets meer de bal had, kreeg Valencia wel de tijd om iets meer deel te nemen aan de aanval. Vanuit de balcirculatie creëerde de thuisploeg echter weinig of niks. Op een zeldzame korte opbouw van de ingevallen Lindelöf (voor de geblesseerde Rojo) kreeg Lukaku nog de beste kans voorgeschoteld na een knappe combinatie van de Mata en Martial, maar hij miste.

Air Zlatan
Mourinho gooide uiteindelijk Zlatan nog in de strijd in een echte 4-4-2 met nu werkelijk alle hoop gevestigd op de luchtmacht maar tot grote kansen leidde dat niet meer. City koos de laatste minuten voor steriel balbezit, centraal én aan de cornervlag, om de tijd te doden. Al speelden de bezoekers voordien nog een aantal dodelijke tegenaanvallen slecht uit om de match al eerder te beslissen.

The Citizens pakken een heel belangrijke zege en leiden nu al met 11 punten op United in de titelstrijd. Guardiola had puur tactisch gezien de beste ideeën, de uitvoering ervan was nog iets minder. De herintroductie van de valse 9 lag grotendeels aan de basis van de dominantie, het deed ons terugdenken aan de heroïsche clasico’s tussen Real Madrid en FC Barcelona. Ook toen een hevige strijd tussen Mourinho en Guardiola. Het gebrek aan kansen was uiteraard een groot werkpunt, deels door de gebrekkige beweging rond de bal, de voorzichtigheid maar zéker ook: Sterling is nu eenmaal geen Messi. Het feit dat City constant de bal had en amper op gevaarlijke counters stootte was trouwens ook wel zijn verdienste. United bracht daarentegen bitter weinig op de mat, de passiviteit stoorde ongetwijfeld menig toeschouwer in ‘The Theatre of Dreams’. De titeldroom kan alleszins al bijna de kast in met een achterstand van 11 punten.

Meer buitenlands voetbal

Belgisch voetbal

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

28 september 2017

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

PSG – Bayern München (3-0): PSG oppermachtig met én zonder bal

Enorme druk op de schouders van PSG-coach Unai Emery want de Parijzenaars toonden hun ambities op de transfermarkt: de Champions League winnen is hét doel dit seizoen. De Fransen openden het tornooi alvast met een 0-5 zege in Celtic Park en keken gisteren in de ogen van de Duitse recordkampioen Bayern München. De troepen van Ancelotti wonnen hun openingswedstrijd dan weer met 3-0 tegen Anderlecht. Analyse van dit topduel!

4-3-3

Zowel PSG als Bayern in een erg dynamische 4-3-3 opstelling

PSG startte in z’n gekende 4-3-3 met volgende 11: Areola, Alves, Marquinhos, Silva, Kurzawa, Motta, Rabiot, Verratti, Mbappé, Cavani, Neymar. Emery had luxe op de bank met onder meer Di Maria, Lucas Moura, Meunier, Draxler en Lo Celso.

Zijn Italiaanse collega Ancelotti liet verrassend genoeg Hummels, Robben, Coman en Ribery op de bank. Bayern moet het bovendien een tijd doen zonder doelman Neuer wat recent al puntenverlies opleverde in de Bundesliga. Ulreich is zijn vervanger tussen de palen, de andere 10 namen zijn Sule, Martinez, Kimmich, Alaba, Tiago, Tolisso, Vidal, Lewandowski, Müller, James. Ook Bayern koos weinig verrassend voor 4-3-3.

 

Beierse defensie afgestraft
PSG startte het best met balbezit en Bayern werd snel in het defensief gedwongen. De Duitsers kozen bij balverlies in het gewone veldspel voor een soort 4-4-2 waarbij James Rodriguez werd teruggedrongen in een rol als linkermiddenvelder, en dus veel afstand moest afleggen vanuit zijn positie als linkerflankaanvaller. Terwijl loopwonder Müller dichter bij spits Lewandowski aanleunde, toch een verrassende keuze in functie van fysieke kwaliteiten.

Vidal kwam in balverlies als linkercentrale middenvelder te spelen met naast zich Tiago. Tolisso nam dan de rechterflank, en de oprukkende back Kurzawa, voor zijn rekening en dus niet kapitein Müller. Na nog geen twee minuten werd die keuze al afgestraft door de enthousiaste thuisploeg. Aanval op links waar Neymar een drietal bezoekers naar zich toe trekt om de bal dan knap vrij te spelen op de infiltrerende Dani Alves, 1-0. Geen James in velden of wegen te bespeuren en een vrije baan dus voor de oprukkende Braziliaanse back.

opbouw

Bayern zet met de 3 aanvallers de centrale verdedigers en Motta van PSG vast. Ook op de uitzakkende Verratti wordt doorgedekt. Veel ruimte centraal die Areola onvoldoende benut met een halflange pass

Wanneer PSG de opbouw trachtte op te starten bij doelman Areola, koos Bayern wel voor een agressieve voorwaartse pressing: met rechteraanvaller Muller duwde het door op Tiago Silva, met linkeraanvaller James op de andere centrale verdediger Marquinhos. Centraal ving Lewandowski de inzakkende Motta op. Wanneer ook Verratti zich laag aandiende werd die gevolgd door Tiago waardoor Bayern met vier mensen op en rond de baklijn van de Fransen positie nam. De overgebleven middenvelders van de Duitsers kozen iets breder positie om de halflange pass op Alves of Kurzawa te verdedigen waardoor het volledige centrum openlag. Verrassend genoeg maakten de Fransen daar in de eerste helft onvoldoende gebruik van met een gerichte lange bal op de technisch sterke Neymar of Mbappé waardoor Bayern vaak de lange bal kon onderscheppen.

 

Hoge pressing bij doeltrap
Wanneer PSG toch aan deze druk kon ontsnappen werden de ruimtes uiteraard meteen erg groot en konden Neymar, Mbappé en Cavani ravage proberen aanrichten met hun snelheid.

Naarmate de wedstrijd vorderde probeerde Bayern de wedstrijd en het balbezit naar zich toe te trekken mede omdat PSG dat op gerichte momenten ook toeliet. Bij een doeltrap van de bezoekers koos ook de thuisploeg in eerste instantie voor hoge pressing, zij vanuit een W-pressing met de flankaanvallers tussen de centrale verdediger en flankverdediger van de Duitsers. Van zodra één van hen onder druk kwam en moest terugspelen op de doelman, werd deze meteen onder druk gezet door spits Cavani. Gezien de voetballend erg beperkte kwaliteiten van Neuers vervanger Ulreich resulteerde ook dit hier in heel wat wilde halen naar voor.

Voor het overige liet PSG de bezoekers de bal wat zich ook in de cijfers vertaalt. Van het totaal aantal balrecuperaties vond slechts 10% hoog op het veld plaats, terwijl het 53% van de ballen veroverde in de laatste 30 meter van het veld. Een bewuste strategie dus. FC Bayern daarentegen haalde een percentage van 32% balrecuperaties in de hoge pressing.

Stereotiep in 2-3-5 aanvalsspel

Eens de Duitsers in balbezit kwamen in het veldspel, en dus wanneer Ulreicht het spel niet moest opstarten vanuit een doeltrap, zakte PSG iets meer in en liet het de bal aan de Duitsers. Het zette afwisselend druk vanuit een soort 4-5-1/4-1-4-1 en een 4-4-2 waarbij vooral Verratti in steun kwam van spits Cavani om op het juiste moment door te duwen op één van de centrale verdedigers van Bayern. Tot hoge balrecuperaties kwam PSG niet erg vaak waardoor de Duitsers hun positionele structuur en hun wil konden proberen opleggen.

Dat probeerde Bayern in een soort, erg aanvallende, 2-3-5 formatie. Daarin probeerde het net zoals Real Madrid de as te controleren met de twee centrale verdedigers en drie centrale middenvelders die vooral positie hielden voor de verdediging en iets breder & hoger dan beide centrale verdedigers.

In dit geval zorgden Süle en Martinez centraal voor de defensieve controle en de start van de aanval terwijl Tiago voor hen aanspeelbaar bleef. Tolisso zakte meer uit naar de rechterhalfspace terwijl Vidal dat ook durfde doen aan de linkerzijde, al infiltreerde hij iets vaker hoger op het veld. Het zorgt ervoor dat beide backs erg hoog kunnen gaan spelen omdat er theoretisch gezien voldoende controle achter hen achterblijft: zowel Kimmich als Alaba kozen dus ook een erg hoge positie aan de buitenkant van het veld.

bayern

Bayern houdt 2 centrale verdedigers (geel) achterin. Voor hen proberen 3 middenvelders (rood) controle te houden, terwijl de backs (blauw) hoog zijn opgeschoven. Müller en James (zwart) komen iets meer tussen de linies om een 2-3-5 of 2-3-4-1 te creëren

Op links en rechts was de animatie echter wat verschillend: Müller speelde meer centraal en minder vaak in steun van Kimmich waardoor er op rechts vaak onvoldoende steun was om tot gevaar te komen. Op links daarentegen zorgde Alaba constant voor overlappingen of infiltraties aan de binnenkant van James waardoor de Colombiaan ook vaak zelf een actie kon maken met bal aan de voet. Verrassend genoeg koos hij erg stereotiep voor de hoge voorzet richting Lewandowski en Müller die vanop rechts naar binnen kwam. Met slechts twee, weliswaar kopbalsterke, spelers in de box konden de Duitsers amper dreigen. Bizar dat Bayern na grote successen via combinatiespel en gegenpressing, lijkt terug te grijpen naar de minst succesvolle aanvalstactiek: de hoge voorzet. Bayern poogde maar liefst 42 (!) maal de bal in de box te gooien vanaf de buitenkant.

 

Dodelijke countermomenten
Ook de idee van totale controle van de counters tegen de aalvlugge PSG-aanval bleek al snel niet meer dan een illusie. Bayern had dan wel numeriek overwicht in de as met 2 centrale verdedigers en 3 middenvelders toch kon het de gegenpressing niet in uitvoering brengen, simpelweg omdat PSG ofwel het middenveld oversloeg. Daar was dan ook de ruimte toe aan de zijkanten waar zowel Alaba als Kimmich weg waren. Mbappé en Neymar bleven vaak iets hoger en breder dan de inzakkende Cavani. Ze voelden zich daar logischerwijs ook als een vis in het water om de vrijgekomen ruimte optimaal te benutten met vooral slimme runs zonder bal van Mbappé in de zone van de minder wendbare Süle.

counter

Cavani en Neymar gebruiken de ruimtes naast de twee centrale verdedigers van Bayern, terwijl Mbappé centraal oprukt met bal aan de voet

Aan de rust gooide Ancelotti twee wissels in de strijd. Rudy kwam erin als centrale middenvelder, Tiago verhuisde wat meer naar rechts en Tolisso verdween uit de ploeg. Coman nam dan weer de plaats in van de ongelukkige James op links. Aan het spelbeeld veranderde echter niet veel.

Bayern kreeg het balbezit cadeau vanaf minuut 25 en dat veranderde niet meer: het had dan wel 62% balbezit over de hele wedstrijd bekeken, PSG had eigenlijk de controle zowel met als zonder bal. In de tweede periode probeerde FC Hollywood wel nog voor meer aanwezigheid in de box te zorgen. Alaba deed nog meer overlappingen dan in de eerste helft en er sloot nu ook altijd minstens 1 middenvelder bij de zestienmeter bij de talrijke voorzetten vanaf de linkerflank. Dat speelde natuurlijk in de kaart van PSG dat wat inzakte en loerde op de counteraanval. Het zag zijn kans schoon tegen een fel verzwakte restverdediging van Bayern, uiteindelijke leidde een snelle omschakeling ook de 3-0 eindstand in.

Het moge duidelijk zijn dat Die Bayern wat van zijn pluimen verloor na het vertrek van Guardiola, de scherpe gegenpressing en de snelle combinaties afgewisseld met flitsende dribbels van op de buitenkant lijken verdwenen. Het kan alleen maar een goede zaak zijn in de anders zo voorspelbare Duitse titelstrijd. PSG daarentegen moet met dit team oppermachtig zijn in de Ligue 1 en lijkt ook in Europa eindelijk een echte kanshebber in de Champions League. In Anderlecht houden ze de adem al in.

 

Must sees komend weekend:

Zat 30/9  om 18.30    Chelsea vs Man. City

Zon 1/10 om 18.00    AC Milan vs AS Roma

Meer buitenlands voetbal

Belgisch voetbal