Categorie archief: Buitenlands voetbal

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

2 april 2017

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Monaco – PSG (1-4): PSG meester op de korte ruimte

Monaco en PSG deden voetbalminnend Europa de laatste maanden op z’n grondvesten daveren. De eersten schakelden Manchester City uit in de Champions League, PSG zorgde in datzelfde tornooi bijna voor een stunt maar schreef uiteindelijk geschiedenis met een historische nederlaag tegen Barcelona in twee duels gekleurd door liefst 11 goals. Zaterdag streden beide teams om de Coupe de la Ligue in een schitterende finale.

tactiek PSG Monaco

                               Startopstellingen Monaco en PSG

Monaco coach Jardim miste met spits Falcao en centrale middenvelder Fabinho twee heel belangrijke schakels uit z’n elftal dat hoge ogen gooide de laatste maanden. De leider uit de Ligue 1 opteerde zoals steeds voor een 4-4-2 met volgende namen: Subasic, Mendy, Glik, Jemerson, Sidibe, Moutinho, Bakayoko, Lemar, B. Silva, Germain en Mbappé.

Unai Emery kwam wel met enkele verrassingen aan de aftrap in PSG’s gekende 4-3-3. Meunier en Matuidi zaten op de bank, de volgende elf namen waren er wel bij van bij het eerste fluitsignaal: Trapp, Aurier, T. Silva, Kimpembe, Kurzawa, Motta, Verratti, Rabiot, Di Maria, Draxler en Cavani.

Drukbestendig
Monaco startte de match zoals het dit seizoen al vriend en vijand verraste in Frankrijk en Europa. Vanuit een hecht blok in 4-4-2 met hoge pressing en enorme intensiteit, de vergelijking met Atlético Madrid kan gemaakt worden. In balbezit is het spel ook heel rechttoe rechtaan, snelle passes in de diepte met veel lopende spelers. Althans dat was de bedoeling van de Monegasken. PSG nam van bij de aftrap het initiatief in handen en gaf dat de hele match niet meer uit handen, het ontbreken van Matuidi in het elftal van de Parijzenaars had een duidelijke reden in het gameplan.

‘Pressure resistant’ het is één van de vele nieuwe voetbaltermen die door theoretici op het wereldwijde web worden gegooid. Eenvoudigweg betekent het als individu heel erg bestendig te zijn voor de druk van de tegenstander wanneer je aan de bal komt, iets wat noodzakelijk is om op hoog niveau te acteren zeker omdat het voetbal vandaag de dag steeds compacter wordt, teams hoger en sneller druk zetten.

Spelers die ‘drukbestendig’ zijn, zijn vooral nodig op centrale posities op het middenveld. Deze middenvelders onderscheiden zich van de rest dankzij een erg hoge handelingssnelheid, uitstekende vista, technisch vermogen op de korte ruimte en zijn constant over de schouder aan het kijken om te zien waar de weinige ruimte vrijkomt. Thiago, Weigl, Kroos en Modric zijn maar enkele van dit type spelers. En er stond ook eentje aan de aftrap in de finale: Marco Verratti. Motta en Rabiot zijn ook goed op de korte ruimte, Matuidi niet.

Hoge pressing Monegasken
Zoals meegegeven zet Monaco steeds druk vanuit een relatief statische 4-4-2 waarbij de twee spitsen druk zetten op de centrale verdedigers van de tegenstander. PSG koos voor een gewaagde strategie: het speelde met drie centrale middenvelders relatief kort bij elkaar wat ingaat tegen de gangbare principes (‘maak het veld groot bij balbezit’). En dat had één eenvoudige reden: Monaco uitnodigen om druk te zetten!

Monaco pressing

T. Motta en Verratti lokken de Monacomiddenvelders uit hun positie met een aantal passes (zwarte pijlen) op de korte ruimte. Wanneer deze druk zetten, worden ze simpel uitgespeeld tussen de linies (rode pijlen)

Concreet omzeilde PSG de pressing van Monaco zo: één centrale middenvelder liet zich iets dieper inzakken tussen de centrale verdedigers, meestal T. Motta. Daardoor had PSG in de achterste linie een overtal met 3 spelers tegen 2 drukzettende spelers van Monaco. Middenvelder Verratti speelde dan weer heel kort voor de verdediging en nodigde de middenvelders van Monaco echt uit om druk te zetten eens hij de bal kreeg. Deze trapten er met open ogen en de middenveldlinie van de Monegasken ging vaak hoog storen bij Verratti die deze hele linie met een simpel hakje of gewaagde pass buitenkant voet open reet.

Dit werd ook mogelijk gemaakt door de hoge positie van de backs, waardoor Di Maria constant vrij kon komen tussen de linies: namelijk in de rug van Moutinho en Bakayoko die obsessief bezig waren met vooruit storen op vooral Verratti en in mindere mate Rabiot, die iets hoger bleef. De Italiaan drukte dankzij zijn hoge ‘drukbestendigheid’ zo zijn stempel op de match, schakelde makkelijk een viertal spelers van Monaco uit waardoor Di Maria, Draxler en Cavani zeeën aan ruimte hadden om uiteindelijk viermaal te scoren.

In dat opzicht was de keuze van Emery voor Rabiot, Motta en Verratti (allen technisch vernuft om te combineren op de korte ruimte) perfect te verantwoorden ten opzichte van bankzitter Matuidi. PSG had uiteindelijk 70% balbezit en Monaco kwam eigenlijk nooit in de match. Na 25’ had spelmaker Verratti al voor 35 geslaagde passes gezorgd, terwijl z’n collega Moutinho nog maar 5x de bal had geraakt…

Gegenpressing PSG
Het klein maken van de ruimte op het middenveld had bovendien nog een ander groot voordeel voor de Parijzenaars. Wanneer ze de bal dan toch eens zouden verliezen, had PSG meteen voldoende mensen achter de bal om de counter er meteen uit te halen en snel voor gegenpressing te kiezen. Want laat Monaco nu net heel erg sterk zijn in de omschakeling naar balbezit met de snelle en doeltreffende aanvallers.

Het feit dat de ‘thuisploeg’ zich erg makkelijk liet verleiden om ruimte tussen het middenveld en de verdediging weg te geven, zorgde zoals aangegeven voor een 1-2 achterstand aan de rust. Maar ook in balbezit speelde het ondermaats: de verdedigers waren lang niet zo rustig aan de bal eens onder druk als hun collega’s van PSG en trapten maar al te veel ballen in het wilde weg. En vooral, de snelle diepteballen naar Mbappé in de rug van Aurier leverden weinig op. Tiago Silva stak de Franse aanvaller vanaf de aftrap in z’n achterzak. Tactiek is één ding: de individuele kwaliteiten van de spelers bepalen uiteindelijk of het wedstrijdplan effectief werkt.

Uiteindelijk zorgde het voor een erg genietbare finale tussen een oppermachtig PSG en een, bij momenten, naïef Monaco. Vooral het gebrek aan aanpassingsvermogen tijdens en na de pauze moet coach Jardim wel zorgen baren met het duel tegen Borussia Dortmund in het vooruitzicht, want de Duitsers zijn net als PSG een uiterst flexibel team gestoeld op balbezit.

Er wacht ons alleszins nog een leuke maand april, hopelijk met even genietbare wedstrijden als deze.
Een voorproefje voor de komende week:

2/4: Arsenal – Manchester City
2/4: Ajax – Feyenoord
5/4: Chelsea – Manchester City
5/4: Barcelona – Sevilla
8/4: Bayern München – Dortmund
8/4: Real Madrid – Atlético Madrid

Meer buitenlands voetbal

Advertentie
Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

26 februari 2017

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Atlético Madrid – FC Barcelona (1-2): Roberto in de hoofdrol

Barcelona kampte bij aanvang van het weekend met een vormcrisis, deze werd serieus in de verf gezet door de blamage (4-0 nederlaag) bij PSG in de Champions League. Het won bovendien slechts 1 van de laatste 4 confrontaties met Atletico Madrid en wist dus dat het voor een zware opgave stond in de hoofdstad. De titel leek voor de thuisploeg dan weer ver weg maar opgeven staat uiteraard niet in het woordenboek van coach Simeone. Het relaas van een interessante topper!

tactiek Barcelona

Basisploegen van beide teams: Atlético in de gekende 4-4-2, Barça in 3-4-3

Geen verrassingen in de veldbezetting bij Atlético Madrid, Simeone koos voor de gekende 4-4-2 formatie met Griezmann en Gameiro als speerpunten voorin.

Luis Enrique pakte wel uit met een nieuwigheid, hij zette z’n pionnetjes niet neer in de gekende 4-3-3 maar wel in een hybride 3-4-3 met ruit op het middenveld.

Compact Atlético
De reden voor die 3-4-3 bij Barça zoeken we uiteraard bij de gekende speelwijze van de thuisploeg. Coach Simeone installeerde een aantal jaar geleden een hecht compact blok in Vicente Calderon gekenmerkt door twee verdedigende lijnen van 4 die erg kort bij elkaar aanleunen, met daarvoor 2 spitsen. Atlético ontwikkelde zich razendsnel onder z’n Argentijnse coach en pakte in 2014 de titel en in 2016 ook de Champions League omwille van het uitstekend compact verdedigen en de combinatie tussen enerzijds hoge pressing en op andere momenten een heel laag blok met aandacht voor de counteraanval via de snelle aanvallers.

Die erg hoge pressing met een serieuze portie agressiviteit in de duels kent Barça maar al te goed. Ze werden zo al geklopt in de CL en Atléti kiest erg vaak voor felle druk in de beginfase van de match, zeker in eigen huis. En Barça toonde zich onder meer in PSG erg kwetsbaar bij het uitvoetballen wanneer het zwaar onder druk komt, vandaar dat Luis Enrique teruggreep naar plan B dat ook onder Guardiola al werd gebruikt: 3-4-3 in ruit met Roberto in de hoofdrol.

Roberto als ‘rechtsbackmiddenvelder’
Het doel achter de wijziging van het spelsysteem ligt bij het feit dat Barça altijd verzorgd wil opbouwen van achteruit en daarvoor bij voorkeur een man-meersituatie creëert in de verdedigende linie. Omdat Atlético graag erg hoog druk zet met twee aanvallers, kiest Enrique daarom voor 3 centrale verdedigers. Sergi Roberto, in balverlies effectief wel rechtsback, kiest in balbezit hoger en centraler op het middenveld positie. Daardoor wordt in het middenveld een ruit gecreëerd en kunnen de 3 verdedigers proberen opbouwen tegen 2 spitsen. Op het middenveld speelt Busquets centraal net voor de defensie, Iniesta & Roberto iets breder en Messi tussen de linies hoger op het veld op positie 10.

Heel verrast leken Los Colchoneros echter niet. De blitzstart met hoge pressing waarvoor Atlético in eigen huis bekend staat, probeerde het ook nu tegen de driemansdefensie van Barça meteen uit te voeren. Bij balbezit van doelman Ter Stegen liet Atlético de eerste bal spelen op één van de drie centrale verdedigers om dan razendsnel de man-meersituatie teniet te doen door met een van de middenvelders vooruit te gaan jagen.

pressing Atlético

Hoge pressing van Atlético met één middenvelder die uitstapt om de twee aanvallers te helpen bij het doorjagen

Wanneer Barcelona op links opbouwde via Mathieu was het bijvoorbeeld Saul die vooruit ging jagen, gesteund door zijn twee aanvallers op de verdedigers en doelman van de bezoekers. Iniesta herkende de situatie en liep zich dan vaak slim vrij in de rug van diezelfde Saul maar hij kon amper bereikt worden met een verticale pass langs de buitenkant. Gabi volgde hem overigens van dichtbij en Iniesta kon slechts een handvol keren de bal ingespeeld kregen, waarna hij geen kant op kon want hij stond vanzelfsprekend met de neus naar het eigen doel gericht. Busquets werd meestal ook van heel kortbij gevolgd door Carrasco of Koke waardoor Atlético in de openingsfase vaak de bal kon veroveren en dreigen richting doel van Barcelona. Ook de twee spitsen van de thuisploeg werkten keihard mee in balverlies waardoor Busquets amper in z’n spel geraakte.

Barça slaagde er evenmin in Messi te vinden tussen de linies en minstens even zorgwekkend: man in vorm Neymar zat volledig in de tang bij rechtsback Vrsajlko. Bij moeilijke momenten is één klasseflits vaak voldoende voor een driepunter maar de Braziliaan werd erg opvallend op de huid gezeten wanneer hij heel diep afhaakte. Het zorgde ervoor dat hij geen centimeter ruimte kreeg maar die dus eigenlijk wel creëerde voor ploegmaats. Messi en Luis Suarez gaven echter niet thuis om in de rug van de rechtsback te duiken. Eén van de weinige momenten waarop Barcelona echt gevaarlijk was in de eerste helft was dan ook op het zeldzame ogenblik dat Vrsajlko de bal verloor en Neymar kwijt was, gevolg bal op de paal maar 0-0 aan de rust.

Roberto als doelwit
Nochtans kreeg Atlético ook een aantal mogelijkheden om de score te openen. Dankzij de bijzonder agressieve pressing had het de bal relatief vaak in de ploeg. En daar deed het in de eerste helft ook regelmatig iets constructiefs mee. Vooral Roberto, die in balverlies wél een echte rechtsback was, kreeg de volle laag van de thuisploeg. Hij moest namelijk steeds terug vanuit het middenveld naar z’n backpositie terwijl Rafinha als rechteraanvaller dan terug moest naar het middenveld, ook Barça verdedigt namelijk vanuit een 4-4-2 met Messi en Suarez voorin en Neymar op links.

Simeone had z’n spelers duidelijke instructies gegeven voortdurend beweging en overtalsituaties te creëren in de zone van ‘the weakest link’, namelijk de rechterflank van Barcelona. Dit was erg duidelijk door de talrijke infiltraties van Luis (vergelijk de heat maps van de links- en rechtsback van Atlético zelf maar) en de dribbels van Carrasco. Beiden werden ook constant ondersteund door Koke en zelfs Saul die bij momenten z’n rechterflank volledig verliet. 45% van de aanvallen liep overigens over links bij Atlético, slechts 31% over rechts en 24% over het midden. De linkerflank zorgde uiteindelijk voor een aantal hete standjes maar ook Atlético kon de netten niet doen trillen, 0-0 bij de rust.

heat map tactiek

De heatmaps van Luis (bovenaan) en Vrsajlko: die eerste duidelijk veel aanvallender ingesteld dan de tweede (bron: whoscored.com)

Hete strijd
Na rust kregen we tactisch ongeveer hetzelfde verhaal voorgeschoteld. Atlético had echter moeilijkheden om de hoge pressing vast te houden en liet zich vaker dieper terugzakken. Het probeerde als gevolg Barça op een andere manier uit z’n spel te halen: door ‘professionele overtredingen’. De thuisploeg kreeg maar liefst 29 fouten tegen zich gefloten (waarvan 6 van Vrsajlko), uiteraard stokken in de wielen van Barça dat houdt van een hoog tempo en dito balcirculatie.

Uiteindelijk voetbalden de Blaugrana zich toch eens door de druk heen en kwam het met een wat lucky goal op 0-1. Terwijl Rakitic zich klaarmaakte om in te vallen en het gameplan aan te passen, scoorde Atlético echter al bijna meteen tegen op een spelhervatting: 1-1. Ondanks de tegengoal schakelde Enrique toch om naar een 4-3-3 met Rakitic als rechterflankaanvaller, die wel vaak naar binnenkwam. Rafinha verhuisde naar het middenveld op de plaats van de gewisselde Iniesta en Roberto kreeg de taak van een echte rechtsback.

Lage passaccuraatheid
Ook Simeone voerde een aantal wissels door maar deze veranderden de veldbezetting eigenlijk niet. Omdat Atlético iets lager voetbalde, zag het zich echter te vaak verplicht tot het kiezen van de lange bal richting de twee aanvallers. Deze passes van achteruit leken regelmatig te worden verstuurd op goed geluk waardoor Atlético niet meer het dwingende spel vanuit de eerste helft op de mat kon brengen. Het weerspiegelt zich ook in de accuraatheid van de passes: slechts 67% voor Atlético tegenover 79% voor Barcelona terwijl ze gemiddeld 86.3% halen dit seizoen.

Uiteindelijk trok Barça het laken toch nog naar zich toe, niet toevallig vanuit een vrije trap. Misschien de beste straf voor Simeone en de zijne voor hun vele overtredingen. Een interessante topper met een hoge intensiteit met een leuke uitslag met oog op de spanning in La Liga!

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

5 januari 2017

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Tottenham – Chelsea (2-0): Spurs doorbreken zegereeks Chelsea

Alle ogen waren gisteren gericht op de Londense derby tussen Tottenham en Chelsea. Meer nog, heel voetbalminnend Engeland stond achter de thuisploeg om de zegereeks van Chelsea te stoppen om zo de spanning in de Premier League te houden. En de Spurs stelden niet teleur.

tactiek Chelsea tottenham

Zowel Chelsea als Tottenham kozen voor een 3-4-3

Na een goede voorbereiding zetten de problemen die we al voorspelden zich door bij Chelsea. Na twee nederlagen in september gooide coach Antonio Conté het roer om: mede dankzij het nieuwe concept 3-4-3 zouden The Bleus dertien opeenvolgende zeges laten noteren. Geen reden dus om zijn team te veranderen voor de trip naar White Hart Lane, de elf namen zijn zoals steeds: Courtois, Cahill, Luiz, Azpilicueta, Alonso, Moses, Kanté, Matic, Hazard, Pedro en Costa.

Dat Tottenham coach Mauricio Pochettino net als Pep Guardiola enorm geïnspireerd raakte door de Chileen Marcelo Bielsa werd ook hier duidelijk. Net als de Catalaan koos de Argentijnse coach van de Spurs namelijk om de Chelsea opstelling te spiegelen en zelf ook voor een erg aanvallende, pro-actieve 3-4-3 te opteren. Het leidde tot een aantrekkelijke topper met hoge intensiteit en heel wat raakvlakken met de confrontatie tussen Chelsea en Manchester City eerder dit seizoen.

De sterke openingsminuten van de leider zorgden meteen voor een tweetal kleine kansjes. Chelsea probeerde het enthousiasme van de Spurs snel af te straffen en vond tweemaal iemand in de rug van de flankmiddenvelders (Walker & Rose) die nogal hoog voetbalden. Zowel Hazard als Pedro konden de kansen echter niet verzilveren waarna Tottenham de dominantie overnam. Hoe het dat deed, lees je hieronder.

Chelsea Hazard

Hazard duikt in de rug van Walker en wordt perfect aangespeeld door Matic.


1 Hoge pressing tegen Chelsea opbouw

Net als Liverpool staat Tottenham bekend als een van de beste teams ter wereld als het aankomt op pressing. Dat toonden de Spurs al tegen City dat met 2-0 onderuit ging in Londen. Gezien de spiegeling van de 3-4-3 formaties hebben zowel Tottenham als Chelsea in theorie nergens op het veld een overtal, uitgezonderd dan bij hun doelman. Van zodra er te weinig druk is op de bal, krijgen spelers tijd om te bewegen en die man-meersituaties te creëren wat Tottenham dus van bij de start wilde vermijden.

Onderstaande clip is een uitstekend voorbeeld van de pressing van de Spurs. Eriksen & Alli zetten druk op de buitenste centrale verdedigers, terwijl spits Kane de verdediger Luiz en keeper Courtois voor z’n rekening neemt. De flankspelers Alonso & Moses staan sowieso al van heel kortbij gedekt door Walker & Rose en kunnen eigenlijk geen kant uit. Daardoor is Chelsea bijna verplicht om de centrale middenvelders in te spelen waar ook Kanté een enorme druk te verwerken kreeg van Dembele en zo misschien wel z’n slechtste match van het seizoen speelde. Als Chelsea de bal dan toch eens voorin kon afleveren bij Hazard of Pedro dekten daar Vertonghen of Dier wel heel enthousiast door om hen het voetballen te beletten.

Check Tottenham pressing hier: https://streamable.com/6lyxp

De weinige momenten waarin de Spurs even de cohesie verloren bij de pressing, zoals hieronder, toonde Chelsea zich wel heer en meester. In onderstaande fase is Eriksen uit positie geraakt en dan voetbalden de bezoekers er zich wel heel mooi uit van achteruit. Wanneer de druk echt heel hoog en goed georganiseerd was, verloor Chelsea zich echter te vaak in de lange bal naar voor waar het enkel met Costa over wat gewicht in de schaal beschikt.

Check opbouw Chelsea hier: https://streamable.com/n7wya

2 Zelf durven opbouwen van achteruit

Het omgekeerde was echter ook het geval. Wanneer Chelsea echt ging drukken, had Tottenham er eveneens moeite mee er voetballend uit te komen. Meer dan de bezoekers probeerden zij echter wel geduldig te opening te vinden. Van zodra er ook hier een aanvaller van The Bleus z’n werk niet volledig deed, voetbalden de Spurs er knap door. Wanneer je zelf een strategie verkiest die in balverlies heel veel kracht kost, zoals de thuisploeg deed, is balbezit uiteraard wel cruciaal om terug op adem te komen zodat je niet de hele match achter de bal moet rennen. Maar het gros van de eerste helft leidde door de pressing en de spiegeling van de formaties echter wel gewoon tot heel wat pittige 1v1 duels.

Al brachten de Spurs daar kort voor de rust wel verandering in.


3 Zwakke plekken van Chelsea uitbuiten

Net zoals in de voorbereiding kiest Chelsea ervoor om in een laag blok te verdedigen in een 5-4-1 wanneer de hoge pressing mislukt is. Net zoals Guardiola eerder deed tegen Chelsea, kozen ook The Spurs ervoor om met erg aanvallende flanken te spelen zodat de flankmiddenvelders van Chelsea (Alonso & Moses) teruggedrongen werden. En ondanks de numerieke meerderheid die de verdedigers dan lijken te hebben is Chelsea op z’n kwetsbaarst. Door het lage verdedigen moeten namelijk ook de ‘valse wingers’ terugverdedigen om een lijn van 4 te vormen (naast Matic & Kanté) voor de 5-mansdefensie. Maar aanvallers die ver moeten terugkomen: dat gebeurt uiteraard niet altijd van harte. Eén van de weinige zwakke plekken van dit Chelsea ligt dan ook in defensief opzicht bij het niet altijd terug meeverdedigen van Pedro en vooral Hazard.

Net zoals City maakte Tottenham hier uitstekend gebruik van. Het startte al vroeg in match met Dembele die de ruimte gebruikte waarin Pedro eigenlijk moest verdedigen rond de 9e minuut. De Spanjaard was echter even uit positie en het leidde tot een knappe dribbel van Dembele die dreigend door het centrum ging en uiteindelijk maar in laatste instantie kon worden afgeweerd door de Chelseaverdediging.

De beslissing van de match viel uiteindelijk op eenzelfde manier zij het dan wel op de andere flank. Daar zakte Eriksen vanuit z’n centrale rol iets lager en breder uit op de positie waar eigenlijk Hazard actief moet verdedigen. De Deen trapte van daaruit twee perfecte assists voor doel die werden binnengekopt door Alli. Geen toeval, want Guardiola & Kevin De Bruyne deden net hetzelfde in hun match tegen Chelsea: de ruimte gebruiken die Hazard liet vallen in verdedigend opzicht.

Dembele Eriksen Tottenham

Chelsea staat in 5-4-1 formatie met Pedro iets hoger, en Hazard zelfs niet in beeld. Eriksen kan die ruimte benutten en de bal voor doel geven

Het feit dat de 2-0 een kopie was van de 1-0 maakte het voorbereidend werk alleen maar mooier. Want niet alleen zwakke plek Hazard werd uitgebuit, Alli kopte tweemaal knap in na een loopactie in de rug van Azpilicueta. De Spanjaard is de kleinste, en misschien enige Chelseaverdediger die niet kopbalsterk is, met zijn beperkte 1.78m. Toen hij vroeger nog als echte back werd uitgespeeld, zochten de tegenstanders ook al regelmatig de voorzet in de tweede zone bij hem. Ter vergelijking z’n collega’s Luiz (1.89m) en Cahill (1.93m) zijn beiden een pak groter en sterker in de lucht.

4 Counters van Chelsea eruithalen

Uiteraard kan Conté de fout van de nederlaag niet gewoon bij Hazard leggen. Chelsea toonde zich minder gretig dan anders, was minder fors in de pressing en was in balbezit erg slordig wanneer het onder druk kwam. Daardoor raakte het te vaak in de verdrukking en moest het dus te vaak in 5-4-1 verdedigen. Hazard bleef daarin af en toe iets hoger hangen om zo op de counter gevaarlijk te zijn, hét handelskenmerk van de beweeglijke dribbelaar. Tottenham neutraliseerde de counters van Chelsea echter heel goed.

Door de wijziging van het systeem had het bijvoorbeeld steeds 3 centrale verdedigers over tegen de aanvallers van Chelsea. Daarnaast zorgden flankmiddenvelders/verdedigers Rose en Walker met hun enorme fysieke kracht ook vaak heel snel voor een 5-mansverdediging. In het eerste kwartier is er bijvoorbeeld al een fase waarin Hazard in balbezit komt op de counter maar waarbij de Spurs binnen de 5 seconden na balverlies al meteen met vijf verdedigers achter de bal staan dankzij de inspanningen van Rose & Walker.

Tegelijk probeerde Spurs ook meteen druk te zetten na balverlies, het zogenaamde gegenpressing concept. Wanneer de thuisploeg niet meteen de bal veroverde op deze manier, behoorde een professionele fout tot de mogelijkheden waardoor Chelsea amper een gevaarlijke tegenaanval kon opzetten. Daarin speelden naast de aanvallers en flankspelers ook stofzuiger Wanyama (die geel pakte op Hazard die wilde counteren) en de drie centrale verdedigers die actief vooruit verdedigen een belangrijke rol.

Titelstrijd

Tottenham pakte het heel erg gelijklopend aan zoals City dat eerder dit seizoen deed tegen Chelsea. Opvallend was wel dat Spurs misschien meer over de juiste spelersprofielen beschikte om The Bleus pijn te doen dan City: Alli zorgde met zijn infiltraties en kopbalsterkte bijvoorbeeld voor meer gevaar dan David Silva de voorzetten van De Bruyne ten spijt, Walker & Rose zijn dan weer beter opgeleid voor een polyvalante rol als flankmiddenvelder/verdediger dan Jesus Navas en Leroy Sane. En ook de Spursdefensie leek toch een pak meer solide dan die van City…

Eén ding is zeker: de Engelse titelstrijd is voor even gered. We krijgen nog een aantal kleppers op ons bord de komende weken. Bedankt Tottenham!
Zondag 15 januari om 17.00        Manchester United       –              Liverpool
Zaterdag 21 januari om 18.30     Manchester City             –              Tottenham
Dinsdag 31 januari om 21.00       Liverpool                           –              Chelsea

Klassement

  1. Chelsea 49 ptn
  2. Liverpool 44 ptn
  3. Tottenham 42 ptn
  4. Manchester City 42 ptn
  5. Arsenal FC 41 ptn
  6. Manchester United 39 ptn

Meer buitenlands voetbal

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

4 december 2016

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Manchester City – Chelsea (1-3): Chelsea countert zich naar winst

Na een moeizame start in de Premier League pakte Chelsea na 7 opeenvolgende overwinningen de koppositie in handen. Thuisploeg Manchester City acteerde daarentegen eerder wisselvallig dit seizoen, al had het gros van de wedstrijden wel een duidelijke rode draad: namelijk die van spektakel.

Dat Chelsea bijna een jaar na het vertrek van Mourinho een volledig ander gezicht zou krijgen, werd deze zomer duidelijk bij de aanstelling van de Italiaanse trainer Antonio Conté. Onder zijn leiding ontwikkelden de Chelsea-spelers zich razendsnel in de voorbereiding. Vooral in balverlies legde Conté meteen zijn accenten, in balbezit lag er daarentegen nog heel wat werk op de plank na een erg korte voorbereidingsfase gezien het EK. Dat kon je al lezen in onze vorige analyse van Chelsea FC.

Startopstellingen van City & Chelsea, beiden in 3-4-3

                 Startopstellingen van City & Chelsea, beiden in 3-4-3

Geblesseerde Matic
Waar Chelsea in de beginfase van de Premier League de nodige punten pakte, kende het een mindere periode in september. De problemen in balbezit, die we al schetsten, bleven aanwezig. Evenals de verdedigende stabiliteit die wankelde door de mindere prestaties van ouderdomsdekens Ivanovic en Terry. Met de komst van David Luiz en een aantal nederlagen tegen concurrenten Arsenal & Liverpool schakelde Conté over op een 3-4-3 systeem wat specifieke overeenkomsten vertoont met de manier waarop KAA Gent probeert te voetballen, althans in balbezit. Met 7 opeenvolgende overwinningen hees Chelsea zich na die omschakeling vliegensvlug richting de koppositie in de Engelse competitie.

Geen reden dus voor Conté om wijzigingen te doen op bezoek bij City. Hij hield vast aan zijn 3-4-3 maar moest wel noodgedwongen de geblesseerde Matic vervangen door Fabregas. De elf namen: Courtois, Azpilicueta, Luiz, Cahill, Moses, Alonso, Kanté, Fabregas, Pedro, Hazard, Costa.

Guardiola daarentegen draait zijn hand niet om voor een tactische ingreep meer of minder, hij schakelde speciaal voor de confrontatie met Chelsea ook om naar een 3-4-3 met Bravo, Otamendi, Stones, Kolarov, Navas, Sane, Gundogan, Fernandinho, De Bruyne, Silva en Aguero in de basis.

tactiek Chelsea

Chelsea met gekend patroon op links. Hazard aan de bal en zijn individuele actie wordt ondersteund door de lopende Alonso op de buitenkant en Costa centraal

Initiatief bij Chelsea 
In een heftige openingsfase startte Chelsea het best. Het creëerde meteen een tweetal halve kansjes op de linkerflank volgens het gekende succespatroon: Hazard die wordt aangespeeld tussen de linies en probeert te versnellen richting doel. Terwijl The Citizens hem moeten verdedigen zorgt Alonso op de linkerflank voor een loopactie in de diepte terwijl ook Costa slim beweegt. Ofwel loopt de Braziliaanse spits in de diepte om ruimte te creëren zodat Hazard z’n individuele actie kan voortzetten, in het andere geval vraagt hij de één-twee om Hazard te laten trappen op doel. Verder in de match zou Chelsea ook het merendeel van het gevaar over links creëren.

Daarna raakte de wedstrijd eventjes in het slop, beide teams raakten af en toe in de problemen door de tactische keuze om beide formaties aan elkaar te spiegelen. Wanneer ploegen in hetzelfde systeem spelen, zeker als het maar met 1 echte flankspeler is, is het simplistisch voorgesteld dan ook vaak een echt 1v1 duel tussen twee spelers van de beide teams die elkaar voortdurend tegenkomen. Het zorgt er meestal voor dat er snel druk is op de bal waardoor er vooral duels uitgevochten wordt en verzorgd combinatievoetbal moeilijk wordt. De technische vaardigheden in het Etihad Stadium waren gelukkig zo groot dat we ondanks ‘de spiegeling’ wel nog vaak aantrekkelijk voetbal kregen voorgeschoteld.

opbouw tactiek

Man City probeert op te bouwen maar krijgt hoge pressing bij de doeltrap van Chelsea. Costa kiest positie tussen Stones en de doelman, terwijl elders op het veld wordt doorgedekt. Chelsea geeft echter ruimte weg in de rug die net niet wordt benut door City

5-4-1 bij de bezoekers
Uiteindelijk trok Manchester City toch het laken naar zich toe. Na het openingskwartier eigende het zich het merendeel van het balbezit toe (60.6%) en probeerde het meer dan Chelsea van achteruit op te bouwen. In de eigen opbouwfase kreeg het wel snel druk van de bezoekers dat bij een doeltrap meteen hoog ging pressen. Bij één van de eerste pogingen leidde dat echter meteen tot een diepe pass in de rug van hun verdediging waardoor de bezoekers zich in het verder verloop van de match verder lieten terugzakken, zeker ook ingegeven door de stand.

Net als in de voorbereiding koos Chelsea afwisselend voor een medium en laag blok in een 5-4-1 waarbij de twee flankmiddenvelders eigenlijk verdedigers worden en waarbij de ‘inside wingers’ Hazard & Pedro als flankmiddenvelders acteerden bij balverlies. Het zorgde voor een heel gesloten centrum waardoor City zich genoodzaakt zag het over een andere boeg, namelijk de flanken, te gooien.

Alles over rechts bij City
The Citizens mikten wel vooral op de rechterflank. Daar probeerden vaak zowel De Bruyne als Silva voor man-meersituaties te zorgen door hun centrale posities te verlaten. Daardoor kon het op 3 manieren verschillende keren voor gevaar zorgen:
1. In het begin werden de infiltrerende Silva en De Bruyne vaak in een 1v1 situatie gebracht met Cahill die niet de meest wendbare is

Toen Chelsea ook Alonso veel verder liet terugzakken en het verdedigender aanpakte, was de tweede situatie vooral gevaarlijk bij:

De Bruyne cross

Navas staat hoog waardoor Alonso achteruit moet. De Bruyne staat goed gepositioneerd om voor te zetten aan de buitenkant van Hazard. Aguero en Silva infiltreren voor doel

2.De Bruyne die nog breder positie ging kiezen en niet infiltreerde maar probeerde om in een positie te komen om de bal voor te zetten. Dit deed hij niet toevallig aan de buitenkant van Hazard of Pedro, beiden als aanvallers geen heel grote voorstander van het verdedigende werk. Omdat Navas hoog positie koos, moest Alonso natuurlijk achteruit waardoor Hazard en Pedro wel actief moesten meeverdedigen. Omdat zowel Silva als De Bruyne in die situaties al meer op rechts zaten, vertrok Aguero meer van links waardoor hij altijd gevaarlijk kon insnijden in de rug van de centrale verdedigers van Chelsea. Zo’n voorzet van op rechts, zij het dan wel van Navas, leidde overigens ook tot de 1-0 voorsprong voor de thuisploeg op slag van rust.

3. De derde mogelijkheid volgt een ander belangrijk principe van Guardiola: de tegenstander naar één vleugel krijgen om dan snel te wisselen van kant en ze daar pijn te doen. Door de meerderheidssituaties op rechts lag er uiteraard ruimte op links die City tweemaal gevaarlijk gebruikte met een dieptepass op de lopende Sané. Al kwam dit patroon over de hele match bekeken iets te weinig in het stuk voor en werd Sane ook relatief vroeg naar de kant gehaald.

De ommekeer
De tweede helft begon enigszins gelijklopend aan de eerste met Chelsea dat het initiatief nam, logisch gezien de achterstand. Het probeerde nu echter wel iets meer op te bouwen, waar het in de eerste helft minder risico nam. Dat resulteerde al snel in de gelijkmaker. Een verrassend onsamenhangend moment van drukzetten bij City leidt een lange pass in, in de rug van de thuisploeg. Daar wint Costa het duel tegen Otamendi (veel 1v1 duels als beide teams hun formatie spiegelen, weet je wel), die knap binnentrapt. Net voordien had City echter wel dé kansen op de 2-0, de 1-1 zorgde niet verrassend dus voor een heuse ommekeer.

De tweede helft verliep na de gelijkmaker zo goed als parellel aan de eerste met City dat opnieuw het heft in handen nam en gevaarlijk probeerde te zijn over de rechterkant. Over de hele match bekeken, liepen overigens maar liefst 47.6% van de City-aanvallen over rechts, slechts 30.5% over links en de overige 21.9% door het midden.

Chelsea zakte op zijn beurt terug in hun gekende 5-4-1 blok en counterde zich dodelijk efficiënt naar 1-2. Een gelijkaardige fase als bij de 1-1 waarbij Costa ongemeen makkelijk Otamendi opzij zet en de ingevallen Willian op snelheid bedient; 1-2.

Spektakel en punten
Guardiola nam in de slotfase nog extra risico’s met de inbreng van Iheanacho als tweede spits. Silva nam de linkerflank voor z’n rekening, de Bruyne de rechter en Yaya Touré speelde nog centraal. Echt veel voorzetten kwamen er echter niet meer uit en al snel bracht Hazard zekerheid met opnieuw een snel uitgespeelde counter. 1-3 boeken toe. De toegevoegde tijd werd nog ontsierd door twee rode kaarten voor de gefrustreerde Fernandinho en Aguero maar dat veranderde niks meer aan de score.

De match verliep eigenlijk naar het beeld van het seizoen: City met het initiatief en spektakel, Chelsea met de punten. Beide coaches zetten het team al duidelijk naar hun hand, Conté misschien nog net dat tikkeltje meer omdat Chelsea ook iets meer vanuit de reactie voetbalt wat uiteraard makkelijker is aan te leren. Zijn team blijft desondanks een grote titelkandidaat zeker gezien de afwezigheid op het Europese toneel en de relatief lage wedstrijdbelasting…

Klassement na 14 matchen
1. Chelsea  34 ptn
2. Arsenal 31 ptn
3. Liverpool 30 ptn
4. Manchester City 30 ptn
5. Tottenham 27 ptn

Topmatchen in december 2016
Zondag 11/12 om 15.15: Man United – Tottenham
Zondag 18/12 om 17.00: Man City – Arsenal
Maandag 19/12 om 21.00: Everton – Liverpool
Zaterdag 31/12 om 18.30: Liverpool – Man City