Monaco en PSG deden voetbalminnend Europa de laatste maanden op z’n grondvesten daveren. De eersten schakelden Manchester City uit in de Champions League, PSG zorgde in datzelfde tornooi bijna voor een stunt maar schreef uiteindelijk geschiedenis met een historische nederlaag tegen Barcelona in twee duels gekleurd door liefst 11 goals. Zaterdag streden beide teams om de Coupe de la Ligue in een schitterende finale.
Startopstellingen Monaco en PSG
Monaco coach Jardim miste met spits Falcao en centrale middenvelder Fabinho twee heel belangrijke schakels uit z’n elftal dat hoge ogen gooide de laatste maanden. De leider uit de Ligue 1 opteerde zoals steeds voor een 4-4-2 met volgende namen: Subasic, Mendy, Glik, Jemerson, Sidibe, Moutinho, Bakayoko, Lemar, B. Silva, Germain en Mbappé.
Unai Emery kwam wel met enkele verrassingen aan de aftrap in PSG’s gekende 4-3-3. Meunier en Matuidi zaten op de bank, de volgende elf namen waren er wel bij van bij het eerste fluitsignaal: Trapp, Aurier, T. Silva, Kimpembe, Kurzawa, Motta, Verratti, Rabiot, Di Maria, Draxler en Cavani.
Drukbestendig
Monaco startte de match zoals het dit seizoen al vriend en vijand verraste in Frankrijk en Europa. Vanuit een hecht blok in 4-4-2 met hoge pressing en enorme intensiteit, de vergelijking met Atlético Madrid kan gemaakt worden. In balbezit is het spel ook heel rechttoe rechtaan, snelle passes in de diepte met veel lopende spelers. Althans dat was de bedoeling van de Monegasken. PSG nam van bij de aftrap het initiatief in handen en gaf dat de hele match niet meer uit handen, het ontbreken van Matuidi in het elftal van de Parijzenaars had een duidelijke reden in het gameplan.
‘Pressure resistant’ het is één van de vele nieuwe voetbaltermen die door theoretici op het wereldwijde web worden gegooid. Eenvoudigweg betekent het als individu heel erg bestendig te zijn voor de druk van de tegenstander wanneer je aan de bal komt, iets wat noodzakelijk is om op hoog niveau te acteren zeker omdat het voetbal vandaag de dag steeds compacter wordt, teams hoger en sneller druk zetten.
Spelers die ‘drukbestendig’ zijn, zijn vooral nodig op centrale posities op het middenveld. Deze middenvelders onderscheiden zich van de rest dankzij een erg hoge handelingssnelheid, uitstekende vista, technisch vermogen op de korte ruimte en zijn constant over de schouder aan het kijken om te zien waar de weinige ruimte vrijkomt. Thiago, Weigl, Kroos en Modric zijn maar enkele van dit type spelers. En er stond ook eentje aan de aftrap in de finale: Marco Verratti. Motta en Rabiot zijn ook goed op de korte ruimte, Matuidi niet.
Hoge pressing Monegasken
Zoals meegegeven zet Monaco steeds druk vanuit een relatief statische 4-4-2 waarbij de twee spitsen druk zetten op de centrale verdedigers van de tegenstander. PSG koos voor een gewaagde strategie: het speelde met drie centrale middenvelders relatief kort bij elkaar wat ingaat tegen de gangbare principes (‘maak het veld groot bij balbezit’). En dat had één eenvoudige reden: Monaco uitnodigen om druk te zetten!
T. Motta en Verratti lokken de Monacomiddenvelders uit hun positie met een aantal passes (zwarte pijlen) op de korte ruimte. Wanneer deze druk zetten, worden ze simpel uitgespeeld tussen de linies (rode pijlen)
Concreet omzeilde PSG de pressing van Monaco zo: één centrale middenvelder liet zich iets dieper inzakken tussen de centrale verdedigers, meestal T. Motta. Daardoor had PSG in de achterste linie een overtal met 3 spelers tegen 2 drukzettende spelers van Monaco. Middenvelder Verratti speelde dan weer heel kort voor de verdediging en nodigde de middenvelders van Monaco echt uit om druk te zetten eens hij de bal kreeg. Deze trapten er met open ogen en de middenveldlinie van de Monegasken ging vaak hoog storen bij Verratti die deze hele linie met een simpel hakje of gewaagde pass buitenkant voet open reet.
Dit werd ook mogelijk gemaakt door de hoge positie van de backs, waardoor Di Maria constant vrij kon komen tussen de linies: namelijk in de rug van Moutinho en Bakayoko die obsessief bezig waren met vooruit storen op vooral Verratti en in mindere mate Rabiot, die iets hoger bleef. De Italiaan drukte dankzij zijn hoge ‘drukbestendigheid’ zo zijn stempel op de match, schakelde makkelijk een viertal spelers van Monaco uit waardoor Di Maria, Draxler en Cavani zeeën aan ruimte hadden om uiteindelijk viermaal te scoren.
In dat opzicht was de keuze van Emery voor Rabiot, Motta en Verratti (allen technisch vernuft om te combineren op de korte ruimte) perfect te verantwoorden ten opzichte van bankzitter Matuidi. PSG had uiteindelijk 70% balbezit en Monaco kwam eigenlijk nooit in de match. Na 25’ had spelmaker Verratti al voor 35 geslaagde passes gezorgd, terwijl z’n collega Moutinho nog maar 5x de bal had geraakt…
Gegenpressing PSG
Het klein maken van de ruimte op het middenveld had bovendien nog een ander groot voordeel voor de Parijzenaars. Wanneer ze de bal dan toch eens zouden verliezen, had PSG meteen voldoende mensen achter de bal om de counter er meteen uit te halen en snel voor gegenpressing te kiezen. Want laat Monaco nu net heel erg sterk zijn in de omschakeling naar balbezit met de snelle en doeltreffende aanvallers.
Het feit dat de ‘thuisploeg’ zich erg makkelijk liet verleiden om ruimte tussen het middenveld en de verdediging weg te geven, zorgde zoals aangegeven voor een 1-2 achterstand aan de rust. Maar ook in balbezit speelde het ondermaats: de verdedigers waren lang niet zo rustig aan de bal eens onder druk als hun collega’s van PSG en trapten maar al te veel ballen in het wilde weg. En vooral, de snelle diepteballen naar Mbappé in de rug van Aurier leverden weinig op. Tiago Silva stak de Franse aanvaller vanaf de aftrap in z’n achterzak. Tactiek is één ding: de individuele kwaliteiten van de spelers bepalen uiteindelijk of het wedstrijdplan effectief werkt.
Uiteindelijk zorgde het voor een erg genietbare finale tussen een oppermachtig PSG en een, bij momenten, naïef Monaco. Vooral het gebrek aan aanpassingsvermogen tijdens en na de pauze moet coach Jardim wel zorgen baren met het duel tegen Borussia Dortmund in het vooruitzicht, want de Duitsers zijn net als PSG een uiterst flexibel team gestoeld op balbezit.
Er wacht ons alleszins nog een leuke maand april, hopelijk met even genietbare wedstrijden als deze.
Een voorproefje voor de komende week:
2/4: Arsenal – Manchester City
2/4: Ajax – Feyenoord
5/4: Chelsea – Manchester City
5/4: Barcelona – Sevilla
8/4: Bayern München – Dortmund
8/4: Real Madrid – Atlético Madrid
Lange Bal 