PSG & Real Madrid hadden allebei al 6 punten voorsprong op hun concurrenten in de poulefase na twee wedstrijden, de onderlinge duels zorgden dus vooral voor een prestigestrijd en een gevecht voor groepswinst.

                       Startopstellingen PSG – Real Madrid

Laurent Blanc ging, zoals steeds met PSG, voor een 4-3-3, hij stuurde volgende elf de wei in: Trapp; Aurier, Marquinhos, T. Silva, Maxwell; Motta, Matuidi, Verratti; Ibrahimovic, Cavani en Di Maria.

Rafa Benitez kampte met heel wat (licht) geblesseerden en kiest voor een 4-4-2 met Navas; Ramos, Varane, Marcelo, Danilo; Kroos, Casemiro, Jese, Vazquez; Isco en C. Ronaldo.

Zoals de stadsrivaal
De gehanteerde tactiek van Real Madrid had verrassend genoeg veel gelijkenissen met die van aartsrivaal Atlético Madrid, een platte 4-4-2 geënt op een stevige organisatie en snelle uitbraken richting C. Ronaldo.

PSG werd vooraf door vele analisten gebombardeerd tot topfavoriet. Het probeerde alvast verzorgd voetbal te brengen van achteruit. Real probeerde in eerste instantie te korte opbouw van de Fransen te verhinderen met een hoge pressing met 4-1-3-2 (één centrale middenvelder ging doordekken, de rest van de ploeg bleef in de eigen zone).

De Parijzenaars voetbalden hier relatief eenvoudig door omdat het steeds een middenvelder een rij achteruit liet zakken. Dat was meestal Motta (die tussen de centrale verdedigers kwam) of Verratti (als de centrale verdedigers dicht bij elkaar stonden, kwam de Italiaan naast één van de drie als derde ‘opbouwer) Tegelijk schoven de backs hoog op waardoor het vaak makkelijk de 3v2 situatie achterin kon uitspelen. Dan volgde echter te vaak een lange bal richting de spitsen die op zijn beurt te eenvoudig werd buitengewerkt door Real.

Laag blok
Het zorgde ervoor dat PSG veelal snel balbezit kreeg rond de middenlijn, en daar hadden de bezoekers geen problemen mee. De vier Spaanse verdedigers en vier middenvelders vormden een dubbele muur en hielden de linies verticaal erg kort bij elkaar. Ook in de breedte hielden ze het veld goed klein met flankmiddenvelders Jese en Vazquez die erg diep terug zakten & goed het centrum afsloten. Voor hen kwam Isco iets dichter tegen de middenvelders, terwijl C. Ronaldo zijn verdedigende taken tot het minimum beperkte in de hoop één keer goed tegen te prikken.

Real hield het centrum uitstekend gesloten en liet de flanken openliggen. Van zodra een flankspeler van PSG de bal kreeg, kantelde het blok van Benitez heel snel en goed om meteen een man-meersituatie te creëren in de zone van de bal. Doel: de bal veroveren & snel counteren ofwel de tegenstander terug dwingen en rustig kantelen om druk te zetten op de andere flank. Een tactiek heel erg gelijkend op die waar Simeone & Atlético de titel mee pakten in La Liga.

Technische slordigheden
PSG kon amper barsten brengen in het Spaanse pantser. De meest gebruikte patronen om hier verandering in te brengen waren voornamelijk:
1) het inzakken van Ibrahimovic tussen de linies. Hij kwam vaak vrij tussen de verdediging & het middenveld maar eens hij kon draaien richting het doel van Real, miste de Zweed dieplopende ploegmaats waardoor hij snel omsingeld werd.
2) de gevaarlijkste optie was de wisselwerking tussen Di Maria & Aurier. De Argentijnse rechterflankaanvaller trok vaak naar binnen waardoor Aurier kon oprukken. De rechtsback leverde enkele voorzetten af maar het samenspel met Di Maria was vaak iets te onzorgvuldig net als de laatste pass.

De thuisploeg kende te weinig diepgang van op het middenveld, vooral Matuidi infiltreerde minder dan normaal net als Maxwell. Met de inbreng van Pastore en Lucas Moura hoopte Blanc nog op een individuele flits, maar de organisatie van Real hield stand. Behalve het wankele tactische plaatje (op aanvallend gebied) waren er bij PSG ook simpelweg te veel technische slordigheden in het spel om nu al van een kandidaat Champions League-winnaar te kunnen spreken.

Ook Real speelde misschien te voorzichtig en was duidelijk naar Parijs afgereisd voor een punt. Op zijn Atlético’s schuwde het de risico’s en hoopte het vooral op een flits van C. Ronaldo om toch met de overwinning te gaan lopen.

Al bij al een matige wedstrijd waarin de voornaamste tactische vaststelling was dat de organisatie iets te hoog stond in de pikorde ten opzichte van het lef en de aanvallende automatismen. Geen verliezers op het veld, wel op de tribune en voor de televisie.

Meer buitenlands voetbal?!