Tagarchief: PSG

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

28 september 2017

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

PSG – Bayern München (3-0): PSG oppermachtig met én zonder bal

Enorme druk op de schouders van PSG-coach Unai Emery want de Parijzenaars toonden hun ambities op de transfermarkt: de Champions League winnen is hét doel dit seizoen. De Fransen openden het tornooi alvast met een 0-5 zege in Celtic Park en keken gisteren in de ogen van de Duitse recordkampioen Bayern München. De troepen van Ancelotti wonnen hun openingswedstrijd dan weer met 3-0 tegen Anderlecht. Analyse van dit topduel!

4-3-3

Zowel PSG als Bayern in een erg dynamische 4-3-3 opstelling

PSG startte in z’n gekende 4-3-3 met volgende 11: Areola, Alves, Marquinhos, Silva, Kurzawa, Motta, Rabiot, Verratti, Mbappé, Cavani, Neymar. Emery had luxe op de bank met onder meer Di Maria, Lucas Moura, Meunier, Draxler en Lo Celso.

Zijn Italiaanse collega Ancelotti liet verrassend genoeg Hummels, Robben, Coman en Ribery op de bank. Bayern moet het bovendien een tijd doen zonder doelman Neuer wat recent al puntenverlies opleverde in de Bundesliga. Ulreich is zijn vervanger tussen de palen, de andere 10 namen zijn Sule, Martinez, Kimmich, Alaba, Tiago, Tolisso, Vidal, Lewandowski, Müller, James. Ook Bayern koos weinig verrassend voor 4-3-3.

 

Beierse defensie afgestraft
PSG startte het best met balbezit en Bayern werd snel in het defensief gedwongen. De Duitsers kozen bij balverlies in het gewone veldspel voor een soort 4-4-2 waarbij James Rodriguez werd teruggedrongen in een rol als linkermiddenvelder, en dus veel afstand moest afleggen vanuit zijn positie als linkerflankaanvaller. Terwijl loopwonder Müller dichter bij spits Lewandowski aanleunde, toch een verrassende keuze in functie van fysieke kwaliteiten.

Vidal kwam in balverlies als linkercentrale middenvelder te spelen met naast zich Tiago. Tolisso nam dan de rechterflank, en de oprukkende back Kurzawa, voor zijn rekening en dus niet kapitein Müller. Na nog geen twee minuten werd die keuze al afgestraft door de enthousiaste thuisploeg. Aanval op links waar Neymar een drietal bezoekers naar zich toe trekt om de bal dan knap vrij te spelen op de infiltrerende Dani Alves, 1-0. Geen James in velden of wegen te bespeuren en een vrije baan dus voor de oprukkende Braziliaanse back.

opbouw

Bayern zet met de 3 aanvallers de centrale verdedigers en Motta van PSG vast. Ook op de uitzakkende Verratti wordt doorgedekt. Veel ruimte centraal die Areola onvoldoende benut met een halflange pass

Wanneer PSG de opbouw trachtte op te starten bij doelman Areola, koos Bayern wel voor een agressieve voorwaartse pressing: met rechteraanvaller Muller duwde het door op Tiago Silva, met linkeraanvaller James op de andere centrale verdediger Marquinhos. Centraal ving Lewandowski de inzakkende Motta op. Wanneer ook Verratti zich laag aandiende werd die gevolgd door Tiago waardoor Bayern met vier mensen op en rond de baklijn van de Fransen positie nam. De overgebleven middenvelders van de Duitsers kozen iets breder positie om de halflange pass op Alves of Kurzawa te verdedigen waardoor het volledige centrum openlag. Verrassend genoeg maakten de Fransen daar in de eerste helft onvoldoende gebruik van met een gerichte lange bal op de technisch sterke Neymar of Mbappé waardoor Bayern vaak de lange bal kon onderscheppen.

 

Hoge pressing bij doeltrap
Wanneer PSG toch aan deze druk kon ontsnappen werden de ruimtes uiteraard meteen erg groot en konden Neymar, Mbappé en Cavani ravage proberen aanrichten met hun snelheid.

Naarmate de wedstrijd vorderde probeerde Bayern de wedstrijd en het balbezit naar zich toe te trekken mede omdat PSG dat op gerichte momenten ook toeliet. Bij een doeltrap van de bezoekers koos ook de thuisploeg in eerste instantie voor hoge pressing, zij vanuit een W-pressing met de flankaanvallers tussen de centrale verdediger en flankverdediger van de Duitsers. Van zodra één van hen onder druk kwam en moest terugspelen op de doelman, werd deze meteen onder druk gezet door spits Cavani. Gezien de voetballend erg beperkte kwaliteiten van Neuers vervanger Ulreich resulteerde ook dit hier in heel wat wilde halen naar voor.

Voor het overige liet PSG de bezoekers de bal wat zich ook in de cijfers vertaalt. Van het totaal aantal balrecuperaties vond slechts 10% hoog op het veld plaats, terwijl het 53% van de ballen veroverde in de laatste 30 meter van het veld. Een bewuste strategie dus. FC Bayern daarentegen haalde een percentage van 32% balrecuperaties in de hoge pressing.

Stereotiep in 2-3-5 aanvalsspel

Eens de Duitsers in balbezit kwamen in het veldspel, en dus wanneer Ulreicht het spel niet moest opstarten vanuit een doeltrap, zakte PSG iets meer in en liet het de bal aan de Duitsers. Het zette afwisselend druk vanuit een soort 4-5-1/4-1-4-1 en een 4-4-2 waarbij vooral Verratti in steun kwam van spits Cavani om op het juiste moment door te duwen op één van de centrale verdedigers van Bayern. Tot hoge balrecuperaties kwam PSG niet erg vaak waardoor de Duitsers hun positionele structuur en hun wil konden proberen opleggen.

Dat probeerde Bayern in een soort, erg aanvallende, 2-3-5 formatie. Daarin probeerde het net zoals Real Madrid de as te controleren met de twee centrale verdedigers en drie centrale middenvelders die vooral positie hielden voor de verdediging en iets breder & hoger dan beide centrale verdedigers.

In dit geval zorgden Süle en Martinez centraal voor de defensieve controle en de start van de aanval terwijl Tiago voor hen aanspeelbaar bleef. Tolisso zakte meer uit naar de rechterhalfspace terwijl Vidal dat ook durfde doen aan de linkerzijde, al infiltreerde hij iets vaker hoger op het veld. Het zorgt ervoor dat beide backs erg hoog kunnen gaan spelen omdat er theoretisch gezien voldoende controle achter hen achterblijft: zowel Kimmich als Alaba kozen dus ook een erg hoge positie aan de buitenkant van het veld.

bayern

Bayern houdt 2 centrale verdedigers (geel) achterin. Voor hen proberen 3 middenvelders (rood) controle te houden, terwijl de backs (blauw) hoog zijn opgeschoven. Müller en James (zwart) komen iets meer tussen de linies om een 2-3-5 of 2-3-4-1 te creëren

Op links en rechts was de animatie echter wat verschillend: Müller speelde meer centraal en minder vaak in steun van Kimmich waardoor er op rechts vaak onvoldoende steun was om tot gevaar te komen. Op links daarentegen zorgde Alaba constant voor overlappingen of infiltraties aan de binnenkant van James waardoor de Colombiaan ook vaak zelf een actie kon maken met bal aan de voet. Verrassend genoeg koos hij erg stereotiep voor de hoge voorzet richting Lewandowski en Müller die vanop rechts naar binnen kwam. Met slechts twee, weliswaar kopbalsterke, spelers in de box konden de Duitsers amper dreigen. Bizar dat Bayern na grote successen via combinatiespel en gegenpressing, lijkt terug te grijpen naar de minst succesvolle aanvalstactiek: de hoge voorzet. Bayern poogde maar liefst 42 (!) maal de bal in de box te gooien vanaf de buitenkant.

 

Dodelijke countermomenten
Ook de idee van totale controle van de counters tegen de aalvlugge PSG-aanval bleek al snel niet meer dan een illusie. Bayern had dan wel numeriek overwicht in de as met 2 centrale verdedigers en 3 middenvelders toch kon het de gegenpressing niet in uitvoering brengen, simpelweg omdat PSG ofwel het middenveld oversloeg. Daar was dan ook de ruimte toe aan de zijkanten waar zowel Alaba als Kimmich weg waren. Mbappé en Neymar bleven vaak iets hoger en breder dan de inzakkende Cavani. Ze voelden zich daar logischerwijs ook als een vis in het water om de vrijgekomen ruimte optimaal te benutten met vooral slimme runs zonder bal van Mbappé in de zone van de minder wendbare Süle.

counter

Cavani en Neymar gebruiken de ruimtes naast de twee centrale verdedigers van Bayern, terwijl Mbappé centraal oprukt met bal aan de voet

Aan de rust gooide Ancelotti twee wissels in de strijd. Rudy kwam erin als centrale middenvelder, Tiago verhuisde wat meer naar rechts en Tolisso verdween uit de ploeg. Coman nam dan weer de plaats in van de ongelukkige James op links. Aan het spelbeeld veranderde echter niet veel.

Bayern kreeg het balbezit cadeau vanaf minuut 25 en dat veranderde niet meer: het had dan wel 62% balbezit over de hele wedstrijd bekeken, PSG had eigenlijk de controle zowel met als zonder bal. In de tweede periode probeerde FC Hollywood wel nog voor meer aanwezigheid in de box te zorgen. Alaba deed nog meer overlappingen dan in de eerste helft en er sloot nu ook altijd minstens 1 middenvelder bij de zestienmeter bij de talrijke voorzetten vanaf de linkerflank. Dat speelde natuurlijk in de kaart van PSG dat wat inzakte en loerde op de counteraanval. Het zag zijn kans schoon tegen een fel verzwakte restverdediging van Bayern, uiteindelijke leidde een snelle omschakeling ook de 3-0 eindstand in.

Het moge duidelijk zijn dat Die Bayern wat van zijn pluimen verloor na het vertrek van Guardiola, de scherpe gegenpressing en de snelle combinaties afgewisseld met flitsende dribbels van op de buitenkant lijken verdwenen. Het kan alleen maar een goede zaak zijn in de anders zo voorspelbare Duitse titelstrijd. PSG daarentegen moet met dit team oppermachtig zijn in de Ligue 1 en lijkt ook in Europa eindelijk een echte kanshebber in de Champions League. In Anderlecht houden ze de adem al in.

 

Must sees komend weekend:

Zat 30/9  om 18.30    Chelsea vs Man. City

Zon 1/10 om 18.00    AC Milan vs AS Roma

Meer buitenlands voetbal

Belgisch voetbal

 

Advertentie
Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

2 april 2017

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Monaco – PSG (1-4): PSG meester op de korte ruimte

Monaco en PSG deden voetbalminnend Europa de laatste maanden op z’n grondvesten daveren. De eersten schakelden Manchester City uit in de Champions League, PSG zorgde in datzelfde tornooi bijna voor een stunt maar schreef uiteindelijk geschiedenis met een historische nederlaag tegen Barcelona in twee duels gekleurd door liefst 11 goals. Zaterdag streden beide teams om de Coupe de la Ligue in een schitterende finale.

tactiek PSG Monaco

                               Startopstellingen Monaco en PSG

Monaco coach Jardim miste met spits Falcao en centrale middenvelder Fabinho twee heel belangrijke schakels uit z’n elftal dat hoge ogen gooide de laatste maanden. De leider uit de Ligue 1 opteerde zoals steeds voor een 4-4-2 met volgende namen: Subasic, Mendy, Glik, Jemerson, Sidibe, Moutinho, Bakayoko, Lemar, B. Silva, Germain en Mbappé.

Unai Emery kwam wel met enkele verrassingen aan de aftrap in PSG’s gekende 4-3-3. Meunier en Matuidi zaten op de bank, de volgende elf namen waren er wel bij van bij het eerste fluitsignaal: Trapp, Aurier, T. Silva, Kimpembe, Kurzawa, Motta, Verratti, Rabiot, Di Maria, Draxler en Cavani.

Drukbestendig
Monaco startte de match zoals het dit seizoen al vriend en vijand verraste in Frankrijk en Europa. Vanuit een hecht blok in 4-4-2 met hoge pressing en enorme intensiteit, de vergelijking met Atlético Madrid kan gemaakt worden. In balbezit is het spel ook heel rechttoe rechtaan, snelle passes in de diepte met veel lopende spelers. Althans dat was de bedoeling van de Monegasken. PSG nam van bij de aftrap het initiatief in handen en gaf dat de hele match niet meer uit handen, het ontbreken van Matuidi in het elftal van de Parijzenaars had een duidelijke reden in het gameplan.

‘Pressure resistant’ het is één van de vele nieuwe voetbaltermen die door theoretici op het wereldwijde web worden gegooid. Eenvoudigweg betekent het als individu heel erg bestendig te zijn voor de druk van de tegenstander wanneer je aan de bal komt, iets wat noodzakelijk is om op hoog niveau te acteren zeker omdat het voetbal vandaag de dag steeds compacter wordt, teams hoger en sneller druk zetten.

Spelers die ‘drukbestendig’ zijn, zijn vooral nodig op centrale posities op het middenveld. Deze middenvelders onderscheiden zich van de rest dankzij een erg hoge handelingssnelheid, uitstekende vista, technisch vermogen op de korte ruimte en zijn constant over de schouder aan het kijken om te zien waar de weinige ruimte vrijkomt. Thiago, Weigl, Kroos en Modric zijn maar enkele van dit type spelers. En er stond ook eentje aan de aftrap in de finale: Marco Verratti. Motta en Rabiot zijn ook goed op de korte ruimte, Matuidi niet.

Hoge pressing Monegasken
Zoals meegegeven zet Monaco steeds druk vanuit een relatief statische 4-4-2 waarbij de twee spitsen druk zetten op de centrale verdedigers van de tegenstander. PSG koos voor een gewaagde strategie: het speelde met drie centrale middenvelders relatief kort bij elkaar wat ingaat tegen de gangbare principes (‘maak het veld groot bij balbezit’). En dat had één eenvoudige reden: Monaco uitnodigen om druk te zetten!

Monaco pressing

T. Motta en Verratti lokken de Monacomiddenvelders uit hun positie met een aantal passes (zwarte pijlen) op de korte ruimte. Wanneer deze druk zetten, worden ze simpel uitgespeeld tussen de linies (rode pijlen)

Concreet omzeilde PSG de pressing van Monaco zo: één centrale middenvelder liet zich iets dieper inzakken tussen de centrale verdedigers, meestal T. Motta. Daardoor had PSG in de achterste linie een overtal met 3 spelers tegen 2 drukzettende spelers van Monaco. Middenvelder Verratti speelde dan weer heel kort voor de verdediging en nodigde de middenvelders van Monaco echt uit om druk te zetten eens hij de bal kreeg. Deze trapten er met open ogen en de middenveldlinie van de Monegasken ging vaak hoog storen bij Verratti die deze hele linie met een simpel hakje of gewaagde pass buitenkant voet open reet.

Dit werd ook mogelijk gemaakt door de hoge positie van de backs, waardoor Di Maria constant vrij kon komen tussen de linies: namelijk in de rug van Moutinho en Bakayoko die obsessief bezig waren met vooruit storen op vooral Verratti en in mindere mate Rabiot, die iets hoger bleef. De Italiaan drukte dankzij zijn hoge ‘drukbestendigheid’ zo zijn stempel op de match, schakelde makkelijk een viertal spelers van Monaco uit waardoor Di Maria, Draxler en Cavani zeeën aan ruimte hadden om uiteindelijk viermaal te scoren.

In dat opzicht was de keuze van Emery voor Rabiot, Motta en Verratti (allen technisch vernuft om te combineren op de korte ruimte) perfect te verantwoorden ten opzichte van bankzitter Matuidi. PSG had uiteindelijk 70% balbezit en Monaco kwam eigenlijk nooit in de match. Na 25’ had spelmaker Verratti al voor 35 geslaagde passes gezorgd, terwijl z’n collega Moutinho nog maar 5x de bal had geraakt…

Gegenpressing PSG
Het klein maken van de ruimte op het middenveld had bovendien nog een ander groot voordeel voor de Parijzenaars. Wanneer ze de bal dan toch eens zouden verliezen, had PSG meteen voldoende mensen achter de bal om de counter er meteen uit te halen en snel voor gegenpressing te kiezen. Want laat Monaco nu net heel erg sterk zijn in de omschakeling naar balbezit met de snelle en doeltreffende aanvallers.

Het feit dat de ‘thuisploeg’ zich erg makkelijk liet verleiden om ruimte tussen het middenveld en de verdediging weg te geven, zorgde zoals aangegeven voor een 1-2 achterstand aan de rust. Maar ook in balbezit speelde het ondermaats: de verdedigers waren lang niet zo rustig aan de bal eens onder druk als hun collega’s van PSG en trapten maar al te veel ballen in het wilde weg. En vooral, de snelle diepteballen naar Mbappé in de rug van Aurier leverden weinig op. Tiago Silva stak de Franse aanvaller vanaf de aftrap in z’n achterzak. Tactiek is één ding: de individuele kwaliteiten van de spelers bepalen uiteindelijk of het wedstrijdplan effectief werkt.

Uiteindelijk zorgde het voor een erg genietbare finale tussen een oppermachtig PSG en een, bij momenten, naïef Monaco. Vooral het gebrek aan aanpassingsvermogen tijdens en na de pauze moet coach Jardim wel zorgen baren met het duel tegen Borussia Dortmund in het vooruitzicht, want de Duitsers zijn net als PSG een uiterst flexibel team gestoeld op balbezit.

Er wacht ons alleszins nog een leuke maand april, hopelijk met even genietbare wedstrijden als deze.
Een voorproefje voor de komende week:

2/4: Arsenal – Manchester City
2/4: Ajax – Feyenoord
5/4: Chelsea – Manchester City
5/4: Barcelona – Sevilla
8/4: Bayern München – Dortmund
8/4: Real Madrid – Atlético Madrid

Meer buitenlands voetbal

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

21 oktober 2015

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

PSG – Real Madrid (0-0): organisatie boven aanvallende automatismen

PSG & Real Madrid hadden allebei al 6 punten voorsprong op hun concurrenten in de poulefase na twee wedstrijden, de onderlinge duels zorgden dus vooral voor een prestigestrijd en een gevecht voor groepswinst.

PSG - Real Madrid

                       Startopstellingen PSG – Real Madrid

Laurent Blanc ging, zoals steeds met PSG, voor een 4-3-3, hij stuurde volgende elf de wei in: Trapp; Aurier, Marquinhos, T. Silva, Maxwell; Motta, Matuidi, Verratti; Ibrahimovic, Cavani en Di Maria.

Rafa Benitez kampte met heel wat (licht) geblesseerden en kiest voor een 4-4-2 met Navas; Ramos, Varane, Marcelo, Danilo; Kroos, Casemiro, Jese, Vazquez; Isco en C. Ronaldo.

Zoals de stadsrivaal
De gehanteerde tactiek van Real Madrid had verrassend genoeg veel gelijkenissen met die van aartsrivaal Atlético Madrid, een platte 4-4-2 geënt op een stevige organisatie en snelle uitbraken richting C. Ronaldo.

PSG werd vooraf door vele analisten gebombardeerd tot topfavoriet. Het probeerde alvast verzorgd voetbal te brengen van achteruit. Real probeerde in eerste instantie te korte opbouw van de Fransen te verhinderen met een hoge pressing met 4-1-3-2 (één centrale middenvelder ging doordekken, de rest van de ploeg bleef in de eigen zone).

De Parijzenaars voetbalden hier relatief eenvoudig door omdat het steeds een middenvelder een rij achteruit liet zakken. Dat was meestal Motta (die tussen de centrale verdedigers kwam) of Verratti (als de centrale verdedigers dicht bij elkaar stonden, kwam de Italiaan naast één van de drie als derde ‘opbouwer) Tegelijk schoven de backs hoog op waardoor het vaak makkelijk de 3v2 situatie achterin kon uitspelen. Dan volgde echter te vaak een lange bal richting de spitsen die op zijn beurt te eenvoudig werd buitengewerkt door Real.

Laag blok
Het zorgde ervoor dat PSG veelal snel balbezit kreeg rond de middenlijn, en daar hadden de bezoekers geen problemen mee. De vier Spaanse verdedigers en vier middenvelders vormden een dubbele muur en hielden de linies verticaal erg kort bij elkaar. Ook in de breedte hielden ze het veld goed klein met flankmiddenvelders Jese en Vazquez die erg diep terug zakten & goed het centrum afsloten. Voor hen kwam Isco iets dichter tegen de middenvelders, terwijl C. Ronaldo zijn verdedigende taken tot het minimum beperkte in de hoop één keer goed tegen te prikken.

Real hield het centrum uitstekend gesloten en liet de flanken openliggen. Van zodra een flankspeler van PSG de bal kreeg, kantelde het blok van Benitez heel snel en goed om meteen een man-meersituatie te creëren in de zone van de bal. Doel: de bal veroveren & snel counteren ofwel de tegenstander terug dwingen en rustig kantelen om druk te zetten op de andere flank. Een tactiek heel erg gelijkend op die waar Simeone & Atlético de titel mee pakten in La Liga.

Technische slordigheden
PSG kon amper barsten brengen in het Spaanse pantser. De meest gebruikte patronen om hier verandering in te brengen waren voornamelijk:
1) het inzakken van Ibrahimovic tussen de linies. Hij kwam vaak vrij tussen de verdediging & het middenveld maar eens hij kon draaien richting het doel van Real, miste de Zweed dieplopende ploegmaats waardoor hij snel omsingeld werd.
2) de gevaarlijkste optie was de wisselwerking tussen Di Maria & Aurier. De Argentijnse rechterflankaanvaller trok vaak naar binnen waardoor Aurier kon oprukken. De rechtsback leverde enkele voorzetten af maar het samenspel met Di Maria was vaak iets te onzorgvuldig net als de laatste pass.

De thuisploeg kende te weinig diepgang van op het middenveld, vooral Matuidi infiltreerde minder dan normaal net als Maxwell. Met de inbreng van Pastore en Lucas Moura hoopte Blanc nog op een individuele flits, maar de organisatie van Real hield stand. Behalve het wankele tactische plaatje (op aanvallend gebied) waren er bij PSG ook simpelweg te veel technische slordigheden in het spel om nu al van een kandidaat Champions League-winnaar te kunnen spreken.

Ook Real speelde misschien te voorzichtig en was duidelijk naar Parijs afgereisd voor een punt. Op zijn Atlético’s schuwde het de risico’s en hoopte het vooral op een flits van C. Ronaldo om toch met de overwinning te gaan lopen.

Al bij al een matige wedstrijd waarin de voornaamste tactische vaststelling was dat de organisatie iets te hoog stond in de pikorde ten opzichte van het lef en de aanvallende automatismen. Geen verliezers op het veld, wel op de tribune en voor de televisie.

Meer buitenlands voetbal?!