Oef! We zitten in de tweede ronde! Maar het is zeker niet allemaal rozengeur en manenschijn bij onze Rode Duivels. Mijn mening over de vorige wedstrijd kon u eerder al lezen. Ook nu konden onze Rode Duivels niet echt overtuigen. Te traag. Een bedrijvige Mertens kon in de eerste helft enkele keren voor gevaar zorgen maar daar bleef het ook bij.

In de tweede helft werden we achteruit geduwd door de Russen. Ik heb geen statistieken om mijn stelling te staven, maar ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat de Duivels niet topfit zijn. De tegenstander pas opvangen aan de middenlijn is een duidelijke keuze van Wilmots (ik hou nog altijd van pressie, maar goed) maar eens op onze speelhelft is er te weinig druk op de man in balbezit. Dat staat in schril contrast met ploegen zoals Chili en Frankrijk waar Vidal, Pogba en andere Matuidis altijd kort op zitten om de bal te veroveren.

Het feit dat Thibaut Courtois Lukaku omschrijft als ‘een targetman die graag de bal in de voet heeft en die dan kan bijhouden’ roept andermaal serieuze vragen op.

We slaakten allemaal een kreet van opluchting toen wonderboy Origi de winnende goal binnenduwde. Hierdoor lijkt Romelu Lukaku echter wel een zorgenkind geworden. In een vorige post kon u al lezen wat ik van Romelu vind en waarom ik hem tegen Algerije op de bank had laten beginnen. Die mindere prestatie toen heeft hem mentaal duidelijk geen deugd gedaan en ook nu draaide het niet. Hij kwam veel in de bal, ging geen duels aan en was nooit in de zestien om gevaarlijk te zijn. Het was dan ook niet onlogisch dat hij heel ontgoocheld was bij zijn vervanging en zijn reactie was begrijpelijk. Naast het winnede doelpunt moet het voor Lukaku ook pijnlijk geweest zijn om te zien hoe Origi veel beter in het spel (mét Hazard) betrokken word. Het feit dat Thibaut Courtois Lukaku omschrijft als ‘een targetman die graag de bal in de voet heeft en die dan kan bijhouden’ roept andermaal serieuze vragen op.

En al ben ik al vaak kritisch geweest voor Lukaku, zou ik Wilmots toch aanraden om hem te laten staan tegen Zuid-Korea. Het feit dat we al geplaatst zijn geeft ons de luxe om dit te doen. Want als Romelu eenmaal scoort, kan hij vertrokken zijn. En als we straks moeten counteren in de kwartfinales, kan hij van vitaal belang zijn.

Stijn Candries

Wat al twee jaar in de lucht hing, viel er deze week niet onverwacht uit: de Spaanse Armada die ten onder gaat. “Het einde van een generatie”, “Verjonging gevraagd”, lieten verschillende media al optekenen. Maar meer nog dan verjongen, moet Spanje vooral zijn spelstijl moderniseren.
Bart Plasschaert

Rinus Michels, Johan Cruyff, Pep Guardiola. Dat zijn de grondleggers van de spelstijl waaraan Spanje halsstarrig aan vasthield: tiki-taka. Gebaseerd op een snelle balcirculatie, dominant zijn en het creëren van doelrijke kansen. De laatste twee jaar verwaterde dat. Het tiki-taka van Spanje en Barcelona brokkelde af tot een moderne vorm van catenaccio. Namelijk balbezit om de tegenstander niet te laten scoren, zelf de nul te houden.

Het EK 2012 was een eerste teken aan de wand van de Spaanse dominantie. Gewenning, gestilde honger, afgebotte snelheid? Wat de oorzaak precies was, weten we niet maar het was al duidelijk dat de ondergang van de Spaanse nationale ploeg was ingezet ook al werden ze Europees kampioen. Het slikte slechts 1 tegendoelpunt op 6  wedstrijden, maar de diepgang verdween (op de finale tegen Italië na) uit het Spaanse spel.

Spanje beschikt nog steeds over voetballers met een geweldige techniek, maar zonder diepgang, geen doelpunten. Zowel Nederlands als Chili konden deze week ongestraft hoog druk zetten. Niemand die het jaren geleden aandurfde, maar het werd de achilleshiel van La Furia Roja. De belangrijke reden is de overvloed aan spelers dat in de bal komt. Zo maken ze het veld dus eigenlijk klein. Wie in balbezit komt, moet het veld natuurlijk groot maken om de passafstanden voor de tegenstander groot te maken. Wie in balbezit dicht bij elkaar speelt, vraagt namelijk om veel druk en agressieve duels. Naast het klein maken van het veld, stelde Spanje ook amper dieplopende spelers op. Met het gekende gevolg: balbezit op eigen helft, passjes achteruit, veel balverlies als er eens een risicopass gespeeld wordt, en tot slot genadeloos worden afgestraft op de counter.

Die zwakte (in mindere mate ook bij Barcelona aanwezig) werd dit seizoen al blootgelegd door Atlético Madrid & Real Marid. Beide ploegen staan symbool voor het moderne voetbal: georganiseerd druk zetten, snel en efficiënt aan de goal van de tegenstander komen aangevuld met veel technische bagage en een portie agressiviteit. Dat zijn ook de succesrecepten voor de komende seizoenen en de WK-winnaar zal deze ingrediënten ongetwijfeld in zijn rangen hebben.

Spanje hoeft niet te wanhopen. De jeugdopleiding besteedt al veel aandacht aan techniek en hoog, georganiseerd druk zetten. Alleen moet natuurlijk het concept ‘diepgang en snel omschakelen’ daaraan worden toegevoegd. Van zodra de vernedering is weggespoeld moet een geleidelijke verjonging, waarbij spelers als Xavi & Xabi Alonso een ondersteunende rol spelen, de prioriteit worden in Spanje. Ook een nieuwe bondscoach zou hierbij helpen: het type Bielsa, Guardiola, Pellegrini. Eén ding is zeker: de huidige generatie die wordt afgeschreven, zien we nog terug. Ze zullen een cruciale rol spelen in de vernieuwing van het elftal en wie weet wordt één van hen binnenkort coach op het hoogste niveau. En omdat ze ons zo veel mooie momenten bezorgden:

Bedankt Spanje!

door Stijn Candries

Gisteravond 23u00: “We spelen te traag om een ploeg te ontwrichten”, zeg ik. “Wilmots en brommerke hebben geen tactische knobbel”, antwoordt Davy. We kregen helaas (bijna) gelijk.

Bijna een half jaar heeft Wilmots de tijd gehad om de wedstrijd tegen Algerije voor te bereiden. Dat de Algerijnen een muur optrokken kan hem toch niet verrast hebben. Ik weet hoe hautain dit nu gaat klinken, maar al sinds de oefenduels tegen Japan en Colombia zie ik één grote constante bij de Duivels, het gaat te traag. Onze getalenteerde Duivels zijn stuk voor stuk te verliefd op de bal waardoor het tempo veel te laag ligt. Tegen ploegen die veel ruimte weggeven is dat niet zo’n probleem, maar dacht Wilmots nu echt dat die Algerijnen naar voor zouden trekken en de deur zouden open zetten? Neen toch, maar Wilmots is dan ook geen tacticus. Hij is een motivator, dat was hij ook al in Japan in 2002. ‘De sfeer is goed.’ Waar hebben we dat nog gehoord?

Houten klaas
Romelu Lukaku is sterk en snel, gevaarlijk in de omschakeling, maar een houten klaas op de korte ruimte. Dat zagen we al bij Anderlecht en ik dacht altijd dat ze hem in Engeland wel zouden leren voetballen. Met de rug naar doel, kaatsen, een bal bijhouden. Maar drie jaar later heeft hij op dat vlak 0 progressie gemaakt. Wilmots had gewoon moeten zeggen: “Romelu, als we straks tegen Duitsland counteren word jij heel belangrijk, maar dit is geen wedstrijd voor jou.” Origi, Mirallas of Januzaj op 9, zij kunnen iets doen op de korte ruimte.

1 juni 2014: Zweden – België. Ik ga hautainer klinken per alinea, maar ik zweer op mijn communiezieltje dat ik de waarheid spreek. Eén ding viel mij toen op: Witsel is fantastisch aan de bal (te traag, dat wel) maar in balverlies speelt hij niet voor zijn verdediging, maar gaat hij hoger spelen, terwijl de Duivels geen druk zetten! (Lukaku zet geen druk en de achterlijn schuift niet mee op.) De ruimte die hierdoor ontstaat tussen Witsel en de verdediging is groot, te groot. 11 Zweden die in gedachten al op een strand liggen doen er niks mee, en Wilmots en zijn 30-koppige staf blijkbaar ook niet. De Algerijnse bondscoach Vahid Halilhodzic had het wel netjes in zijn mapje neergepend.

Als motivator moet Wilmots de ploeg dan toch op scherp zetten, maar ook hier heeft hij gefaald. Onze Duivels stonden stijf van de stress toen ze het veld opkwamen, een andere verklaring voor de slechte passes van De Bruyne en de dekkingsfout van Vertonghen is er niet. Ook Van Buyten, Wilmots’ boezemvriend, deed zijn bijnaam Van Blunder opnieuw alle eer aan met enkele (kleine) foutjes. Als hij zijn ervaring niet kan overbrengen hoort hij op de bank thuis en niet Vermaelen. Dat geeft Kompany ook de kans om makkelijker uit te voetballen op de rechterkant.

Ben ik dan een alleskenner? Neen, zeker niet. Fellaini had ik niet in de basis gezet. Courtois, Alderweireld, Kompany, Vermaelen, Vertonghen, Witsel, Dembele, Mertens, De Bruyne, Hazard en Mirallas waren ‘mijn’ 11 namen. Mėt tempo en snel combinatievoetbal om de Algerijnen uit verband te spelen. Maar eind goed al goed, we hebben drie punten op zak, de stress is weg en de verwachtingen zijn dankzij de uitslag niet torenhoog zoals bij Oranje. Al wordt Rusland zondag opnieuw een serieuze test. Voor onze Duivels, maar zeker voor onze bondscoach.

Geen rasechte 9 en geen sterke vleugelverdedigers. Dat was zonder twijfel de grootste zorg van de Duitse media bij aanvang van het WK. Maar zie daar, meteen 3 goals van gelegenheidsspits Thomas Müller.
door Bart Plasschaert

Mario Götze als valse 9? Of toch ouderdomsdeken Miroslav Klose aan zijn WK-record helpen? Er waren heel wat vraagtekens wie Joachim Löw zou opstellen als diepe spits, de keuze viel uiteindelijk op Müller. Wat was zijn rol in de overwinning van ‘Die Mannschaft’?

Müller wordt al sinds jaar en dag geprezen omwille van zijn uitstekende fysieke kwaliteiten, uiterst professionele ingesteldheid en zijn voetbalinzicht. Zijn polyvalentie is bovendien een grote troef, en daardoor speelde de Duitser nog niet veel als diepe spits.

Zijn rol vandaag als spits was erg duidelijk. In balbezit verlangde Löw van Müller voortdurend beweging en een grote betrokkenheid in het combinatiespel. Logisch, anders had hij wel dé afwerker (die minder betrokken is in het spel) Klose opgesteld. Müller maakte zich de hele match uitstekend aanspeelbaar. Hij haakte vaak af, waardoor hij een verdediger van Portugal uit positie lokte, en zo ruimte maakte voor medespelers die diep konden lopen. Daarnaast zocht hij een aantal keer de diepte maar dat was eigenlijk heel erg beperkt in vergelijking met de speelstijl van Klose. De reden daarvoor kan natuurlijk de snelheid van Portugalverdediger Pepe zijn.

Müller start in buitenspelpositie en loopt weg uit rug van verdediging naar de flank.

Het was ook opvallend hoe Müller zich vrijliep om uit de buurt van die Pepe te blijven. Hij positioneerde zich bijvoorbeeld vaak in buitenspelpositie. Het nut? Zijn verdedigers verliezen het fysieke – en oogcontact. Daarvan maakte Müller meermaals gebruik door uit de rug van de verdediging naar de buitenkant te gaan en daar de bal te vragen. Hij deed dit vooral op de Duitsers hun rechterflank, ver weg van Pepe. Müller lag van daaruit verschillende keren aan de basis van enkele mooie combinaties die eindigden in het centrum. Het eerste doelpunt, de strafschop, kwam ook voort uit zo’n actie (zie foto).

Van daaruit zet hij verschillende gevaarlijke combinaties op die eindigen in het centrum bij infiltrerende ploegmaats.

Tevens is het defensieve werk dat Müller opknapt enorm. In dat opzicht, zocht hij overigens wel vaak Pepe op. Die verdedigende inzet (en klein toneeltje) zorgde er bovendien voor dat Pepe zich opnieuw liet verleiden tot een domme rode kaart, waardoor Duitsland de wedstrijd met een man meer rustig kon uitspelen.

Van een spits verwacht een coach uiteraard ook doelpunten en die bracht Müller. Zijn drie goals tonen ook zijn veelzijdigheid: snel, slim, een voorbeeldige mentaliteit en hij lijkt zich nu ook te ontpoppen tot goalgetter. Zijn 2^e en 3^e doelpunt waren echte spitsengoals: juist positie kiezen in de zestien, anticiperen, snel reageren en koel afmaken. Dat hij kan scoren toonde hij al op het vorige WK, maar daar kon hij maar vanuit de luwte aanvallen en niet als diepe spits. Eén ding is zeker, in de latere fase van dit tornooi zal Müller zeker nog zijn nut bewijzen. Tegen de kleinere ploegen kiest Löw misschien wel voor Klose maar Müller lijkt het prototype te zijn van de toekomstige diepe spits. Iemand die slim vrijloopt, actief meedoet in de combinatie, fysieke kwaliteiten en een voorbeeldige werkersmentaliteit.