De groepsfase ligt achter ons, het kaf is van het koren gescheiden enzovoort. Een mooi moment om enkele prijzen uit te reiken. Papieren prijzen welteverstaan, want ze zijn uiteraard niks waard.

Beste elftal
Frankrijk. Een team met veel goeie voetballers, drang naar voren en vooral heel veel power. Al moet wel gezegd worden dat Honduras en Zwitserland niet meer waren dan een flauw aperitief en tegen Ecuador liep het al een pak stroever. In de 1/8ste finales krijgen de Fransen met Nigeria een eerste voorgerechtje geserveerd, een kwartfinale tegen Duitsland kan een ferme hoofdschotel worden.

Beste speler
Met 3 goals en 2 assists ongetwijfeld James Rodriguez. De speler van AS Monaco is de motor van een goed Colombia dat hopelijk nog even in het tornooi blijft.

De Meester-Tacticus
Hier kan maar één iemand winnen: Louis ‘ik-ben-degene-die-deze-bus-gemaakt-heeft’ Van Gaal. De top van de piramide bij de KNVB liet Nederland voetballen volgens hun mogelijkheden. Achterin alles potdicht houden en dan Robben of Van Persie in stelling brengen. Benieuwd hoelang Louis nog mag JUICHEN op dit tornooi.

De Reanimator
Didier Deschamps pour président! Acht jaar lang was het Franse Nationale elftal een circus op en naast het veld met Raymond Domenech als clown en Laurent Blanc als directeur. Deschamps bracht duidelijkheid, zette Samir Nasri bij het huisvuil en laat de Fransen uitstekend voetballen.

Beste scheidsrechter
De goal-line technology was de enige betrouwbare factor op het gebied van arbitrage op dit WK. Of kon u zonder herhaling zekerheid geven over het own-doelpunt van de Hondurese goalie tegen Frankrijk? Een eervolle vermelding is er voor de vanishing sneeuw, euh spray!

Beste comedy
Het verdedigende duo Phil Jagielka en Garry Cahill is het beste wat de Engelsen gehad hebben sinds Monty Python. Al hadden we hier evengoed de voltallige Engelse delegatie, inclusief staf en FA, kunnen nomineren.

Slechtste analist
Met zijn diepgravende analyses en verhelderende besprekingen had Jan Mulder in deze categorie al een mijlenverre voorsprong uitgebouwd. Tot de VRT gisteren Paul Van Himst uit het archief toverde. Oordeelt u zelf maar…

Het Afscheidscadeau
Aan Vicente Del Bosque en de Spaanse voetbalbond geven we graag deel 3 en deel 5 van ‘De Voetbalmethode’ van Henk Mariman cadeau: ‘Aanvallen via de flank’ en ‘Verdedigen’. Volgens onze informatie beschikte Spanje tot voor dit tornooi enkel over delen 2 en 4: ‘Opbouwen’ en ‘Aanvallen via het centrum’. Met deze aanvulling kan Spanje binnen twee jaar weer top zijn.

En de Belgen?
Die krijgen een 6/10. Voor de negen op negen en het onbenul van onze tegenstanders om onze fouten af te
straffen. Maar geen nood, we worden wereldkampioen. Zeker weten!

Stijn Candries.

Voetbal, een feest. Behalve als hij op het veld staat. Hij, dat is de God van Uruguay. Een maand geleden zat hij nog in een rolstoel, nu knalde hij de Engelsen uit het tornooi met twee flitsen. Hij is een echte killer en met 31 doelpunten in 34 Premier League wedstrijden ongetwijfeld één van de meest getalenteerde spelers ter wereld. Maar hij is een bandiet. Een racist. Een valsspeler. En een bijter.

Op 20 november 2010 sloeg hij voor het eerst toe. In de schouder van Otman Bakkal. De scheidsrechter merkte het niet op, maar hij werd toch geschorst, voor zeven wedstrijden. Op 22 april 2013 herviel hij. Recidivisme heet dat. Branislav Ivanovic was het slachtoffer. Tien wedstrijden schorsing was het vonnis.

Maar hij bijt niet enkel in mensen. Ook in andermans glorie. Dominic Adiyiah had een volksheld moeten worden. Maar hij ontnam de jonge Ghanees alle roem. Waar had die dat aan verdiend? ‘De hand van God is nu van mij’, verklaarde hij even later als één kwal arrogantie. Zijn blik was die van een saddist.

Hij bijt ook in waardigheid. Van anderen en van zichzelf. Hij is een racist van het ergste soort, zonder één splinter beschaving. Hoe kan hij ooit in de spiegel kijken zonder dat die genadeloos uit elkaar springt?

En nu dus opnieuw. Hij hoort niet thuis op een WK. Hij hoort niet thuis op een voetbalveld. Hij is een bandiet.

Stijn Candries

Oef! We zitten in de tweede ronde! Maar het is zeker niet allemaal rozengeur en manenschijn bij onze Rode Duivels. Mijn mening over de vorige wedstrijd kon u eerder al lezen. Ook nu konden onze Rode Duivels niet echt overtuigen. Te traag. Een bedrijvige Mertens kon in de eerste helft enkele keren voor gevaar zorgen maar daar bleef het ook bij.

In de tweede helft werden we achteruit geduwd door de Russen. Ik heb geen statistieken om mijn stelling te staven, maar ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat de Duivels niet topfit zijn. De tegenstander pas opvangen aan de middenlijn is een duidelijke keuze van Wilmots (ik hou nog altijd van pressie, maar goed) maar eens op onze speelhelft is er te weinig druk op de man in balbezit. Dat staat in schril contrast met ploegen zoals Chili en Frankrijk waar Vidal, Pogba en andere Matuidis altijd kort op zitten om de bal te veroveren.

Het feit dat Thibaut Courtois Lukaku omschrijft als ‘een targetman die graag de bal in de voet heeft en die dan kan bijhouden’ roept andermaal serieuze vragen op.

We slaakten allemaal een kreet van opluchting toen wonderboy Origi de winnende goal binnenduwde. Hierdoor lijkt Romelu Lukaku echter wel een zorgenkind geworden. In een vorige post kon u al lezen wat ik van Romelu vind en waarom ik hem tegen Algerije op de bank had laten beginnen. Die mindere prestatie toen heeft hem mentaal duidelijk geen deugd gedaan en ook nu draaide het niet. Hij kwam veel in de bal, ging geen duels aan en was nooit in de zestien om gevaarlijk te zijn. Het was dan ook niet onlogisch dat hij heel ontgoocheld was bij zijn vervanging en zijn reactie was begrijpelijk. Naast het winnede doelpunt moet het voor Lukaku ook pijnlijk geweest zijn om te zien hoe Origi veel beter in het spel (mét Hazard) betrokken word. Het feit dat Thibaut Courtois Lukaku omschrijft als ‘een targetman die graag de bal in de voet heeft en die dan kan bijhouden’ roept andermaal serieuze vragen op.

En al ben ik al vaak kritisch geweest voor Lukaku, zou ik Wilmots toch aanraden om hem te laten staan tegen Zuid-Korea. Het feit dat we al geplaatst zijn geeft ons de luxe om dit te doen. Want als Romelu eenmaal scoort, kan hij vertrokken zijn. En als we straks moeten counteren in de kwartfinales, kan hij van vitaal belang zijn.

Stijn Candries

door Stijn Candries

Gisteravond 23u00: “We spelen te traag om een ploeg te ontwrichten”, zeg ik. “Wilmots en brommerke hebben geen tactische knobbel”, antwoordt Davy. We kregen helaas (bijna) gelijk.

Bijna een half jaar heeft Wilmots de tijd gehad om de wedstrijd tegen Algerije voor te bereiden. Dat de Algerijnen een muur optrokken kan hem toch niet verrast hebben. Ik weet hoe hautain dit nu gaat klinken, maar al sinds de oefenduels tegen Japan en Colombia zie ik één grote constante bij de Duivels, het gaat te traag. Onze getalenteerde Duivels zijn stuk voor stuk te verliefd op de bal waardoor het tempo veel te laag ligt. Tegen ploegen die veel ruimte weggeven is dat niet zo’n probleem, maar dacht Wilmots nu echt dat die Algerijnen naar voor zouden trekken en de deur zouden open zetten? Neen toch, maar Wilmots is dan ook geen tacticus. Hij is een motivator, dat was hij ook al in Japan in 2002. ‘De sfeer is goed.’ Waar hebben we dat nog gehoord?

Houten klaas
Romelu Lukaku is sterk en snel, gevaarlijk in de omschakeling, maar een houten klaas op de korte ruimte. Dat zagen we al bij Anderlecht en ik dacht altijd dat ze hem in Engeland wel zouden leren voetballen. Met de rug naar doel, kaatsen, een bal bijhouden. Maar drie jaar later heeft hij op dat vlak 0 progressie gemaakt. Wilmots had gewoon moeten zeggen: “Romelu, als we straks tegen Duitsland counteren word jij heel belangrijk, maar dit is geen wedstrijd voor jou.” Origi, Mirallas of Januzaj op 9, zij kunnen iets doen op de korte ruimte.

1 juni 2014: Zweden – België. Ik ga hautainer klinken per alinea, maar ik zweer op mijn communiezieltje dat ik de waarheid spreek. Eén ding viel mij toen op: Witsel is fantastisch aan de bal (te traag, dat wel) maar in balverlies speelt hij niet voor zijn verdediging, maar gaat hij hoger spelen, terwijl de Duivels geen druk zetten! (Lukaku zet geen druk en de achterlijn schuift niet mee op.) De ruimte die hierdoor ontstaat tussen Witsel en de verdediging is groot, te groot. 11 Zweden die in gedachten al op een strand liggen doen er niks mee, en Wilmots en zijn 30-koppige staf blijkbaar ook niet. De Algerijnse bondscoach Vahid Halilhodzic had het wel netjes in zijn mapje neergepend.

Als motivator moet Wilmots de ploeg dan toch op scherp zetten, maar ook hier heeft hij gefaald. Onze Duivels stonden stijf van de stress toen ze het veld opkwamen, een andere verklaring voor de slechte passes van De Bruyne en de dekkingsfout van Vertonghen is er niet. Ook Van Buyten, Wilmots’ boezemvriend, deed zijn bijnaam Van Blunder opnieuw alle eer aan met enkele (kleine) foutjes. Als hij zijn ervaring niet kan overbrengen hoort hij op de bank thuis en niet Vermaelen. Dat geeft Kompany ook de kans om makkelijker uit te voetballen op de rechterkant.

Ben ik dan een alleskenner? Neen, zeker niet. Fellaini had ik niet in de basis gezet. Courtois, Alderweireld, Kompany, Vermaelen, Vertonghen, Witsel, Dembele, Mertens, De Bruyne, Hazard en Mirallas waren ‘mijn’ 11 namen. Mėt tempo en snel combinatievoetbal om de Algerijnen uit verband te spelen. Maar eind goed al goed, we hebben drie punten op zak, de stress is weg en de verwachtingen zijn dankzij de uitslag niet torenhoog zoals bij Oranje. Al wordt Rusland zondag opnieuw een serieuze test. Voor onze Duivels, maar zeker voor onze bondscoach.