Voetbal, een feest. Behalve als hij op het veld staat. Hij, dat is de God van Uruguay. Een maand geleden zat hij nog in een rolstoel, nu knalde hij de Engelsen uit het tornooi met twee flitsen. Hij is een echte killer en met 31 doelpunten in 34 Premier League wedstrijden ongetwijfeld één van de meest getalenteerde spelers ter wereld. Maar hij is een bandiet. Een racist. Een valsspeler. En een bijter.

Op 20 november 2010 sloeg hij voor het eerst toe. In de schouder van Otman Bakkal. De scheidsrechter merkte het niet op, maar hij werd toch geschorst, voor zeven wedstrijden. Op 22 april 2013 herviel hij. Recidivisme heet dat. Branislav Ivanovic was het slachtoffer. Tien wedstrijden schorsing was het vonnis.

Maar hij bijt niet enkel in mensen. Ook in andermans glorie. Dominic Adiyiah had een volksheld moeten worden. Maar hij ontnam de jonge Ghanees alle roem. Waar had die dat aan verdiend? ‘De hand van God is nu van mij’, verklaarde hij even later als één kwal arrogantie. Zijn blik was die van een saddist.

Hij bijt ook in waardigheid. Van anderen en van zichzelf. Hij is een racist van het ergste soort, zonder één splinter beschaving. Hoe kan hij ooit in de spiegel kijken zonder dat die genadeloos uit elkaar springt?

En nu dus opnieuw. Hij hoort niet thuis op een WK. Hij hoort niet thuis op een voetbalveld. Hij is een bandiet.

Stijn Candries

Voetbal, een feest! Het is een leuze die vaak ten onrechte wordt gebruikt maar eindelijk kunnen we ze eens met reden bovenhalen: het huidige WK is nu eenmaal een groot succes op alle gebied.
Door Bart Plasschaert

Vooreerst is het WK één groot doelpuntenfestival. In 2010 werden in Zuid-Afrika 100 doelpunten gemaakt in de poulefase. Dat aantal overschreden we gisteren al en er zijn nog 12 groepswedstrijden te spelen, momenteel krijgen we gemiddeld bijna 3 doelpunten per match voorgeschoteld. En daar zaten uiteraard enkele pareltjes bij: de goals van Robin Van Persie (tegen Spanje), Cahill (tegen Nederland), Jones (tegen Portugal) en Messi (tegen Iran) zijn er maar enkele van.

De neutrale fan is tevreden en ook de FIFA haalt opgelucht adem. In tegenstelling tot vier jaar geleden is zo goed als ieder stadion steeds tot de nok gevuld. Extra inkomsten voor de Wereldvoetbalbond en een manier om het gedeukte imago op te poetsen. Bovendien blijft de FIFA gespaard van negatieve publiciteit zoals supportersrellen, omkoping, doping,… Ook de straatprotesten in de Braziliaanse grootsteden worden goed aangepakt of uitstekend uit de media gehouden. De enige smet zijn de foutjes van de scheidsrechters die hun invloed hadden op het wedstrijdresultaat.

Ook voor trainers en analisten is dit overigens een fascinerend WK. Niet iedereen gebruikt de gangbare 4-2-3-1 formatie, neen integendeel. Het is lang geleden dat er zoveel verschillende spelstijlen en formaties met elkaar botsten. Van een 5-3-2 (Chili, Nederland, Mexico) over een 4-3-3 (België, Frankrijk) en een 5-4-1 (Costa Rica) tot een 4-4-2 in ruit (Argentinië). De agressieve pressing van Chili tov de afwachtende houding van Nederland en het opportunisme van Colombia. Ook die differentiatie geeft dit tornooi een extra dimensie.

And last but not least verenigt het grootste voetbaltornooi ter wereld steeds weer alle lagen van de bevolking, van Brazilië tot België en Australië. Het blijft schitterend om zien hoe de mooiste sport op aarde ook een uitlaatklep voor Jan en alleman kan zijn. En dat weerspiegelt zich vaak in een volkslied dat heel wat kippenvel oplevert.

Wie wordt de winnaar van dit WK? Het voetbal!