De groepsfase ligt achter ons, het kaf is van het koren gescheiden enzovoort. Een mooi moment om enkele prijzen uit te reiken. Papieren prijzen welteverstaan, want ze zijn uiteraard niks waard.

Beste elftal
Frankrijk. Een team met veel goeie voetballers, drang naar voren en vooral heel veel power. Al moet wel gezegd worden dat Honduras en Zwitserland niet meer waren dan een flauw aperitief en tegen Ecuador liep het al een pak stroever. In de 1/8ste finales krijgen de Fransen met Nigeria een eerste voorgerechtje geserveerd, een kwartfinale tegen Duitsland kan een ferme hoofdschotel worden.

Beste speler
Met 3 goals en 2 assists ongetwijfeld James Rodriguez. De speler van AS Monaco is de motor van een goed Colombia dat hopelijk nog even in het tornooi blijft.

De Meester-Tacticus
Hier kan maar één iemand winnen: Louis ‘ik-ben-degene-die-deze-bus-gemaakt-heeft’ Van Gaal. De top van de piramide bij de KNVB liet Nederland voetballen volgens hun mogelijkheden. Achterin alles potdicht houden en dan Robben of Van Persie in stelling brengen. Benieuwd hoelang Louis nog mag JUICHEN op dit tornooi.

De Reanimator
Didier Deschamps pour président! Acht jaar lang was het Franse Nationale elftal een circus op en naast het veld met Raymond Domenech als clown en Laurent Blanc als directeur. Deschamps bracht duidelijkheid, zette Samir Nasri bij het huisvuil en laat de Fransen uitstekend voetballen.

Beste scheidsrechter
De goal-line technology was de enige betrouwbare factor op het gebied van arbitrage op dit WK. Of kon u zonder herhaling zekerheid geven over het own-doelpunt van de Hondurese goalie tegen Frankrijk? Een eervolle vermelding is er voor de vanishing sneeuw, euh spray!

Beste comedy
Het verdedigende duo Phil Jagielka en Garry Cahill is het beste wat de Engelsen gehad hebben sinds Monty Python. Al hadden we hier evengoed de voltallige Engelse delegatie, inclusief staf en FA, kunnen nomineren.

Slechtste analist
Met zijn diepgravende analyses en verhelderende besprekingen had Jan Mulder in deze categorie al een mijlenverre voorsprong uitgebouwd. Tot de VRT gisteren Paul Van Himst uit het archief toverde. Oordeelt u zelf maar…

Het Afscheidscadeau
Aan Vicente Del Bosque en de Spaanse voetbalbond geven we graag deel 3 en deel 5 van ‘De Voetbalmethode’ van Henk Mariman cadeau: ‘Aanvallen via de flank’ en ‘Verdedigen’. Volgens onze informatie beschikte Spanje tot voor dit tornooi enkel over delen 2 en 4: ‘Opbouwen’ en ‘Aanvallen via het centrum’. Met deze aanvulling kan Spanje binnen twee jaar weer top zijn.

En de Belgen?
Die krijgen een 6/10. Voor de negen op negen en het onbenul van onze tegenstanders om onze fouten af te
straffen. Maar geen nood, we worden wereldkampioen. Zeker weten!

Stijn Candries.

Argentinië kroonde zich gisteren tot groepswinnaar na een nipte overwinning (3-2) tegen Nigeria. Toch hebben de Argentijnen nog werk als ze straks ook in Maracanã de wereldbeker in de lucht willen steken.
door Bart Plasschaert

Bondscoach Alejandro Sabella koos voor de match tegen Nigeria opnieuw voor een 4-4-2 in ruit. Ondanks het feit dat de ploeg al geplaatst was voor de volgende ronde liet de trainer amper spelers rusten. Een risico wetende dat Zabaleta, Garay, Aguero, Messi, Di Maria en anderen al een lang seizoen achter de rug hebben? De tijd zal het uitwijzen.

Opstelling Argentinië

Eén ding is al lang duidelijk: de Argentijnen hebben voldoende aanvallend talent om wereldkampioen te worden. Of dat volstaat is nog afwachten, zeker in een WK waarin de omschakeling centraal staat en defensieve foutjes keihard worden afgestraft. 3 tegengoals in een poule met Nigeria, Iran en Bosnië is te veel, werk aan de winkel dus.

Tegen Nigeria werd de verdediging opnieuw aan tal van gevaarlijke situaties blootgesteld. Blootgesteld, niet door defensieve onkunde wel door de offensieve spelers die niet meedachten in de omschakeling, in het verdedigen. Het was opvallend hoe vaak de Argentijnen met drie spelers (twee spitsen + Messi als 10) gewoon voorin bleven staan en de centrale middenvelders van Nigeria aan de bal lieten.

Uiteraard kan dit een bewuste keuze geweest zijn: Nigeria heeft geen creatieve spelmaker en dan wordt de gegeven vrijheid niet afgestraft zoals dat wel zou gedaan worden door een Pirlo, een De Bruyne. Maar bij de technisch sterkere teams die de Argentijnen straks nog zullen tegenkomen, lopen zo’n ‘playmakers’ dus wel rond. Druk zetten gebeurt voorin en wanneer de tegenstander door de eerste druk heen voetbalt, moeten de spitsen iets mee terugzakken om de ruimte op het middenveld te beperken. En dat gebeurde dus niet, Russische roulette!

Geen druk van Higuain & Aguero. Messi staat dichtst bij speler met bal maar wandelt ipv duel aan te gaan.

Het enige voordeel van het weinig meeverdedigen is uiteraard de omschakeling naar balbezit voor de Argentijnen. Wanneer de Argentijnse defensie de bal herovert, zijn de drie gevaarlijkste Argentijnen namelijk voorin te vinden en kan snel doelgevaar gecreëerd worden. Alleen gebeurde dat laatste niet.

Argentinië mag met Aguero, Higuian en Messi dan wel de Heilige Drievuldigheid hebben, ze moeten complementair handelen. In de eerste helft liepen ze elkaar centraal steeds voor de voeten. Niemand die de  ruimte op de flanken durfde of wilde gebruiken. Het is nochtans de basis om tot combinatiespel en snelle counters te komen: ruimte maken voor elkaar, zichzelf opofferen om medespelers in een kansrijke positie vrij te krijgen. Maar dat leek voor de drie vedetten een moeilijke opgave. Benieuwd of hun ego opzij kunnen zetten eens ze tegen de kleppers spelen.

Activiteit van Lavezzi

Activiteit van Aguero

Het lijkt op het eerste gezicht een bizarre uitspraak (ja, ik besef het), maar de hamstringblessure van Aguero kan een geschenk uit de hemel zijn voor ‘Los Albicelestes’. De ingevallen Ezequiel Lavezzi zorgde voor een frisse wind in het team. Hij maakte zich voortdurend aanspeelbaar aan de buitenkant en gaf zo ruimte aan Higuain & Messi. Het verschil in baltoetsen tussen Aguero (hij gaf 6 passes op 38’ allemaal centraal op het veld) en Lavezzi (31 passes op 52’) spreekt boekdelen.

Ook op defensief vlak was Lavezzi een pak actiever dan Aguero. Daarom zou hij de bliksemafleider kunnen zijn voor Messi & goalgetter Higuain. Het lijdt geen twijfel dat Aguero de betere voetballer is maar een team heeft nood aan complementariteit en om het in boerenterm te zeggen: Er hoort maar 1 haan op het erf. Benieuwd of Sabella de balans in zijn elftal vindt en zijn spitsen leert om voor het land te spelen. Dan is een droomfinale tegen Brazilië zeker mogelijk!

Voetbal, een feest. Behalve als hij op het veld staat. Hij, dat is de God van Uruguay. Een maand geleden zat hij nog in een rolstoel, nu knalde hij de Engelsen uit het tornooi met twee flitsen. Hij is een echte killer en met 31 doelpunten in 34 Premier League wedstrijden ongetwijfeld één van de meest getalenteerde spelers ter wereld. Maar hij is een bandiet. Een racist. Een valsspeler. En een bijter.

Op 20 november 2010 sloeg hij voor het eerst toe. In de schouder van Otman Bakkal. De scheidsrechter merkte het niet op, maar hij werd toch geschorst, voor zeven wedstrijden. Op 22 april 2013 herviel hij. Recidivisme heet dat. Branislav Ivanovic was het slachtoffer. Tien wedstrijden schorsing was het vonnis.

Maar hij bijt niet enkel in mensen. Ook in andermans glorie. Dominic Adiyiah had een volksheld moeten worden. Maar hij ontnam de jonge Ghanees alle roem. Waar had die dat aan verdiend? ‘De hand van God is nu van mij’, verklaarde hij even later als één kwal arrogantie. Zijn blik was die van een saddist.

Hij bijt ook in waardigheid. Van anderen en van zichzelf. Hij is een racist van het ergste soort, zonder één splinter beschaving. Hoe kan hij ooit in de spiegel kijken zonder dat die genadeloos uit elkaar springt?

En nu dus opnieuw. Hij hoort niet thuis op een WK. Hij hoort niet thuis op een voetbalveld. Hij is een bandiet.

Stijn Candries

Voetbal, een feest! Het is een leuze die vaak ten onrechte wordt gebruikt maar eindelijk kunnen we ze eens met reden bovenhalen: het huidige WK is nu eenmaal een groot succes op alle gebied.
Door Bart Plasschaert

Vooreerst is het WK één groot doelpuntenfestival. In 2010 werden in Zuid-Afrika 100 doelpunten gemaakt in de poulefase. Dat aantal overschreden we gisteren al en er zijn nog 12 groepswedstrijden te spelen, momenteel krijgen we gemiddeld bijna 3 doelpunten per match voorgeschoteld. En daar zaten uiteraard enkele pareltjes bij: de goals van Robin Van Persie (tegen Spanje), Cahill (tegen Nederland), Jones (tegen Portugal) en Messi (tegen Iran) zijn er maar enkele van.

De neutrale fan is tevreden en ook de FIFA haalt opgelucht adem. In tegenstelling tot vier jaar geleden is zo goed als ieder stadion steeds tot de nok gevuld. Extra inkomsten voor de Wereldvoetbalbond en een manier om het gedeukte imago op te poetsen. Bovendien blijft de FIFA gespaard van negatieve publiciteit zoals supportersrellen, omkoping, doping,… Ook de straatprotesten in de Braziliaanse grootsteden worden goed aangepakt of uitstekend uit de media gehouden. De enige smet zijn de foutjes van de scheidsrechters die hun invloed hadden op het wedstrijdresultaat.

Ook voor trainers en analisten is dit overigens een fascinerend WK. Niet iedereen gebruikt de gangbare 4-2-3-1 formatie, neen integendeel. Het is lang geleden dat er zoveel verschillende spelstijlen en formaties met elkaar botsten. Van een 5-3-2 (Chili, Nederland, Mexico) over een 4-3-3 (België, Frankrijk) en een 5-4-1 (Costa Rica) tot een 4-4-2 in ruit (Argentinië). De agressieve pressing van Chili tov de afwachtende houding van Nederland en het opportunisme van Colombia. Ook die differentiatie geeft dit tornooi een extra dimensie.

And last but not least verenigt het grootste voetbaltornooi ter wereld steeds weer alle lagen van de bevolking, van Brazilië tot België en Australië. Het blijft schitterend om zien hoe de mooiste sport op aarde ook een uitlaatklep voor Jan en alleman kan zijn. En dat weerspiegelt zich vaak in een volkslied dat heel wat kippenvel oplevert.

Wie wordt de winnaar van dit WK? Het voetbal!