Argentinië kroonde zich gisteren tot groepswinnaar na een nipte overwinning (3-2) tegen Nigeria. Toch hebben de Argentijnen nog werk als ze straks ook in Maracanã de wereldbeker in de lucht willen steken.
door Bart Plasschaert

Bondscoach Alejandro Sabella koos voor de match tegen Nigeria opnieuw voor een 4-4-2 in ruit. Ondanks het feit dat de ploeg al geplaatst was voor de volgende ronde liet de trainer amper spelers rusten. Een risico wetende dat Zabaleta, Garay, Aguero, Messi, Di Maria en anderen al een lang seizoen achter de rug hebben? De tijd zal het uitwijzen.

Opstelling Argentinië

Eén ding is al lang duidelijk: de Argentijnen hebben voldoende aanvallend talent om wereldkampioen te worden. Of dat volstaat is nog afwachten, zeker in een WK waarin de omschakeling centraal staat en defensieve foutjes keihard worden afgestraft. 3 tegengoals in een poule met Nigeria, Iran en Bosnië is te veel, werk aan de winkel dus.

Tegen Nigeria werd de verdediging opnieuw aan tal van gevaarlijke situaties blootgesteld. Blootgesteld, niet door defensieve onkunde wel door de offensieve spelers die niet meedachten in de omschakeling, in het verdedigen. Het was opvallend hoe vaak de Argentijnen met drie spelers (twee spitsen + Messi als 10) gewoon voorin bleven staan en de centrale middenvelders van Nigeria aan de bal lieten.

Uiteraard kan dit een bewuste keuze geweest zijn: Nigeria heeft geen creatieve spelmaker en dan wordt de gegeven vrijheid niet afgestraft zoals dat wel zou gedaan worden door een Pirlo, een De Bruyne. Maar bij de technisch sterkere teams die de Argentijnen straks nog zullen tegenkomen, lopen zo’n ‘playmakers’ dus wel rond. Druk zetten gebeurt voorin en wanneer de tegenstander door de eerste druk heen voetbalt, moeten de spitsen iets mee terugzakken om de ruimte op het middenveld te beperken. En dat gebeurde dus niet, Russische roulette!

Geen druk van Higuain & Aguero. Messi staat dichtst bij speler met bal maar wandelt ipv duel aan te gaan.

Het enige voordeel van het weinig meeverdedigen is uiteraard de omschakeling naar balbezit voor de Argentijnen. Wanneer de Argentijnse defensie de bal herovert, zijn de drie gevaarlijkste Argentijnen namelijk voorin te vinden en kan snel doelgevaar gecreëerd worden. Alleen gebeurde dat laatste niet.

Argentinië mag met Aguero, Higuian en Messi dan wel de Heilige Drievuldigheid hebben, ze moeten complementair handelen. In de eerste helft liepen ze elkaar centraal steeds voor de voeten. Niemand die de  ruimte op de flanken durfde of wilde gebruiken. Het is nochtans de basis om tot combinatiespel en snelle counters te komen: ruimte maken voor elkaar, zichzelf opofferen om medespelers in een kansrijke positie vrij te krijgen. Maar dat leek voor de drie vedetten een moeilijke opgave. Benieuwd of hun ego opzij kunnen zetten eens ze tegen de kleppers spelen.

Activiteit van Lavezzi

Activiteit van Aguero

Het lijkt op het eerste gezicht een bizarre uitspraak (ja, ik besef het), maar de hamstringblessure van Aguero kan een geschenk uit de hemel zijn voor ‘Los Albicelestes’. De ingevallen Ezequiel Lavezzi zorgde voor een frisse wind in het team. Hij maakte zich voortdurend aanspeelbaar aan de buitenkant en gaf zo ruimte aan Higuain & Messi. Het verschil in baltoetsen tussen Aguero (hij gaf 6 passes op 38’ allemaal centraal op het veld) en Lavezzi (31 passes op 52’) spreekt boekdelen.

Ook op defensief vlak was Lavezzi een pak actiever dan Aguero. Daarom zou hij de bliksemafleider kunnen zijn voor Messi & goalgetter Higuain. Het lijdt geen twijfel dat Aguero de betere voetballer is maar een team heeft nood aan complementariteit en om het in boerenterm te zeggen: Er hoort maar 1 haan op het erf. Benieuwd of Sabella de balans in zijn elftal vindt en zijn spitsen leert om voor het land te spelen. Dan is een droomfinale tegen Brazilië zeker mogelijk!

Voetbal, een feest. Behalve als hij op het veld staat. Hij, dat is de God van Uruguay. Een maand geleden zat hij nog in een rolstoel, nu knalde hij de Engelsen uit het tornooi met twee flitsen. Hij is een echte killer en met 31 doelpunten in 34 Premier League wedstrijden ongetwijfeld één van de meest getalenteerde spelers ter wereld. Maar hij is een bandiet. Een racist. Een valsspeler. En een bijter.

Op 20 november 2010 sloeg hij voor het eerst toe. In de schouder van Otman Bakkal. De scheidsrechter merkte het niet op, maar hij werd toch geschorst, voor zeven wedstrijden. Op 22 april 2013 herviel hij. Recidivisme heet dat. Branislav Ivanovic was het slachtoffer. Tien wedstrijden schorsing was het vonnis.

Maar hij bijt niet enkel in mensen. Ook in andermans glorie. Dominic Adiyiah had een volksheld moeten worden. Maar hij ontnam de jonge Ghanees alle roem. Waar had die dat aan verdiend? ‘De hand van God is nu van mij’, verklaarde hij even later als één kwal arrogantie. Zijn blik was die van een saddist.

Hij bijt ook in waardigheid. Van anderen en van zichzelf. Hij is een racist van het ergste soort, zonder één splinter beschaving. Hoe kan hij ooit in de spiegel kijken zonder dat die genadeloos uit elkaar springt?

En nu dus opnieuw. Hij hoort niet thuis op een WK. Hij hoort niet thuis op een voetbalveld. Hij is een bandiet.

Stijn Candries

Voetbal, een feest! Het is een leuze die vaak ten onrechte wordt gebruikt maar eindelijk kunnen we ze eens met reden bovenhalen: het huidige WK is nu eenmaal een groot succes op alle gebied.
Door Bart Plasschaert

Vooreerst is het WK één groot doelpuntenfestival. In 2010 werden in Zuid-Afrika 100 doelpunten gemaakt in de poulefase. Dat aantal overschreden we gisteren al en er zijn nog 12 groepswedstrijden te spelen, momenteel krijgen we gemiddeld bijna 3 doelpunten per match voorgeschoteld. En daar zaten uiteraard enkele pareltjes bij: de goals van Robin Van Persie (tegen Spanje), Cahill (tegen Nederland), Jones (tegen Portugal) en Messi (tegen Iran) zijn er maar enkele van.

De neutrale fan is tevreden en ook de FIFA haalt opgelucht adem. In tegenstelling tot vier jaar geleden is zo goed als ieder stadion steeds tot de nok gevuld. Extra inkomsten voor de Wereldvoetbalbond en een manier om het gedeukte imago op te poetsen. Bovendien blijft de FIFA gespaard van negatieve publiciteit zoals supportersrellen, omkoping, doping,… Ook de straatprotesten in de Braziliaanse grootsteden worden goed aangepakt of uitstekend uit de media gehouden. De enige smet zijn de foutjes van de scheidsrechters die hun invloed hadden op het wedstrijdresultaat.

Ook voor trainers en analisten is dit overigens een fascinerend WK. Niet iedereen gebruikt de gangbare 4-2-3-1 formatie, neen integendeel. Het is lang geleden dat er zoveel verschillende spelstijlen en formaties met elkaar botsten. Van een 5-3-2 (Chili, Nederland, Mexico) over een 4-3-3 (België, Frankrijk) en een 5-4-1 (Costa Rica) tot een 4-4-2 in ruit (Argentinië). De agressieve pressing van Chili tov de afwachtende houding van Nederland en het opportunisme van Colombia. Ook die differentiatie geeft dit tornooi een extra dimensie.

And last but not least verenigt het grootste voetbaltornooi ter wereld steeds weer alle lagen van de bevolking, van Brazilië tot België en Australië. Het blijft schitterend om zien hoe de mooiste sport op aarde ook een uitlaatklep voor Jan en alleman kan zijn. En dat weerspiegelt zich vaak in een volkslied dat heel wat kippenvel oplevert.

Wie wordt de winnaar van dit WK? Het voetbal!

Oef! We zitten in de tweede ronde! Maar het is zeker niet allemaal rozengeur en manenschijn bij onze Rode Duivels. Mijn mening over de vorige wedstrijd kon u eerder al lezen. Ook nu konden onze Rode Duivels niet echt overtuigen. Te traag. Een bedrijvige Mertens kon in de eerste helft enkele keren voor gevaar zorgen maar daar bleef het ook bij.

In de tweede helft werden we achteruit geduwd door de Russen. Ik heb geen statistieken om mijn stelling te staven, maar ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat de Duivels niet topfit zijn. De tegenstander pas opvangen aan de middenlijn is een duidelijke keuze van Wilmots (ik hou nog altijd van pressie, maar goed) maar eens op onze speelhelft is er te weinig druk op de man in balbezit. Dat staat in schril contrast met ploegen zoals Chili en Frankrijk waar Vidal, Pogba en andere Matuidis altijd kort op zitten om de bal te veroveren.

Het feit dat Thibaut Courtois Lukaku omschrijft als ‘een targetman die graag de bal in de voet heeft en die dan kan bijhouden’ roept andermaal serieuze vragen op.

We slaakten allemaal een kreet van opluchting toen wonderboy Origi de winnende goal binnenduwde. Hierdoor lijkt Romelu Lukaku echter wel een zorgenkind geworden. In een vorige post kon u al lezen wat ik van Romelu vind en waarom ik hem tegen Algerije op de bank had laten beginnen. Die mindere prestatie toen heeft hem mentaal duidelijk geen deugd gedaan en ook nu draaide het niet. Hij kwam veel in de bal, ging geen duels aan en was nooit in de zestien om gevaarlijk te zijn. Het was dan ook niet onlogisch dat hij heel ontgoocheld was bij zijn vervanging en zijn reactie was begrijpelijk. Naast het winnede doelpunt moet het voor Lukaku ook pijnlijk geweest zijn om te zien hoe Origi veel beter in het spel (mét Hazard) betrokken word. Het feit dat Thibaut Courtois Lukaku omschrijft als ‘een targetman die graag de bal in de voet heeft en die dan kan bijhouden’ roept andermaal serieuze vragen op.

En al ben ik al vaak kritisch geweest voor Lukaku, zou ik Wilmots toch aanraden om hem te laten staan tegen Zuid-Korea. Het feit dat we al geplaatst zijn geeft ons de luxe om dit te doen. Want als Romelu eenmaal scoort, kan hij vertrokken zijn. En als we straks moeten counteren in de kwartfinales, kan hij van vitaal belang zijn.

Stijn Candries