Een verrassing was het spelbeeld van de finale niet. Argentinië profileerde zich doorheen het hele tornooi als een moeilijk te bekampen ploeg loerend op de counter, Duitsland probeerde met snelle combinaties die blauw-witte muur te slopen.
door Bart Plasschaert

Opstellingen 1e helft

Joachim Löw moest in laatste instantie een geblesseerde Sami Khedira vervangen door Kramer. Voor de rest bracht hij de voorspelde ploeg aan de aftrap. Sabella koos bij Argentinië voor een soort 4-4-1-1 opstelling met Biglia en Mascherano als buffer voor de verdediging, zij werden omringd door Lavezzi (vooral op rechts) en Perez (helemaal geen flankspeler).

Duitsland had zoals voorspeld de bal het meeste in de rangen, de Argentijnen vielen met 9 man terug en probeerden bij balverovering snel Messi & Higuain te zoeken. Erg veel kansen waren er niet. Toch werd de eerste helft aan een erg aangenaam tempo afgewerkt dankzij de snelle balcirculatie bij Duitsland en de snelle tegenprikken van de Argentijnen.

De beste kansen waren wel voor Argentinië. Eerst kopte Kroos erg slecht terug naar zijn doelman waardoor Higuain 1 vs 1 kwam tegen Neuer, maar miste. Het overige gevaar kwam voornamelijk via de rechterflank waar de snelle Lavezzi en Messi Howedes in de problemen brachten. Duitsland kwam er net voor rust voor het eerst dichtbij na een kopbal van diezelfde Howedes op de paal (wie zei ook weer dat corners niet te trainen zijn?).

Groggy

Opstellingen 2e helft

Intussen moest een groggy Kramer naar de kant voor Schürrle, die nam plaats op links. Özil werd een soort nummer 10. Kroos ging meer naast Schweinsteiger spelen. Het duo probeerde van daaruit Messi te neutraliseren en het spel te verdelen, wat ook lukte.

Na rust verraste Sabella: hij keerde terug naar zijn 4-4-2 met een ruit op het middenveld. Mascherano was de buffer met links van hem Biglia, Perez op rechts. De gevaarlijke Lavezzi werd geslachtofferd voor Aguero die met Higuian voorin postvatte.

Het zorgde ervoor dat de flanken volledig open kwamen te liggen. Op links deden de Duitsers daar erg weinig mee, vooral door de technische mankementen van de rechtsvoetige Howedes. Op rechts lag de boulevard echter open voor Lahm. Als een Duracellkonijn draafde hij op en af: goede voorzetten, afgewisseld met leuke combinaties met Müller die naar binnen trok en Özil op de 10.

Duitsland werd gevaarlijker en de Argentijnse counters werden ingeperkt, vooral met dank aan een erg sterke Boateng. Hij intercepteerde zowat iedere gevaarlijke bal: goede tackles (6 op 6), (4 op 6) gewonnen luchtduels en tal van goede intercepties. Enkel Messi kon in de tweede helft ontsnappen, maar zijn schot ging naast.

Heersende Schweini
Vanaf minuut 70 viel de match wat stil waardoor er verlengingen kwamen, zeker niet ongewoon bij wedstrijden van de Argentijnen (vanaf de 1/8^e finale slechts 1 goal in de reguliere speeltijd). Intussen moest bij Duitsland de onzichtbare Klose plaats ruimen voor uiteindelijke matchwinnaar Götze.
Bij Argentinië gingen Perez en Higuain naar de kant. Lucas Biglia die met krampen zat, bleef staan. Het zorgde er mede voor dat zijn team geen poot meer aan de grond kreeg in het middenveld. Kroos & Schweinisteiger dicteerden de wet, Lahm kreeg zeeën van ruimte.

Schweinsteiger verdeelde het spel als vanouds. Hij gaf 58 geslaagde voorwaartse passes, was alomtegenwoordig (hij legde meer dan 15km af!) en snoepte een dozijn ballen af van de Argentijnen, samen met Boateng was hij dé uitblinker van deze finale.

Uiteindelijk kon Argentinië nog slechts één keer dreigen met invaller Palacio die een nieuw foutje van Hummels moest afstraffen. Dat deed hij niet, maar aan de overkant had Götze minder medelijden: hij nam een dekkingsfout van Demichelis in dank aan en bezorgde de Duitsers een oververdiende wereldbeker. Die Mannschaft creëerde dit keer geen dozijn open kansen, maar was uiteindelijk de efficiëntste en versloeg zo de Argentijnen met hun eigen wapen.