Tagarchief: 4-3-3

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

28 maart 2018

Geplaatst onder

WK 2018

reacties

Een reactie plaatsen

Brazilië: meer verdedigend evenwicht

Bijna vier jaar is het geleden dat Brazilië in eigen land een pijnlijke 1-7 nederlaag leed in de halve finale tegen later wereldkampioen Duitsland. Het land heelde z’n wonden en maakt zich nu op voor de grote revanche: straks met de oppergaai gaan lopen in Rusland. We analyseerden de laatste twee oefeninterlands van de Seleção tegen datzelfde Rusland en Duitsland. Coach Tite besteedde duidelijk aandacht aan het nemen van minder risico’s om Het Doemscenario van weleer voorgoed te vergeten.

Opstelling Brazilië tegen Rusland (3-0 zege)

Opstelling Brazilië tegen Duitsland (1-0 zege)

 

In de selectie van de Brazilianen was geen plaats voor Alex Sandro (Juventus) en Danilo (Manchester City). Neymar was de enige basisspeler die niet mee afreisde voor de matchen tegen Rusland & Duitsland. De sterspeler revalideert nog van zijn gebroken voet en hoopt begin juni speelklaar te geraken. De voorlopige selectie:

 

Keepers: Alisson (Roma), Neto (Valencia), Ederson (Manchester City)

 

Verdedigers: Miranda (Inter Milan), Marquinhos, Thiago Silva, Daniel Alves (allen Paris Saint-Germain), Marcelo (Real Madrid), Rodrigo Caio (Sao Paulo), Filipe Luis (Atletico Madrid), Fagner (Corinthians), Pedro Geromel (Gremio)

 

Middenvelders: Casemiro (Real Madrid), Fernandinho (Manchester City), Paulinho (FC Barcelona), Renato Augusto (Beijing Guoan), Philippe Coutinho (FC Barcelona), Willian (Chelsea), Fred (Shakhtar Donetsk), Anderson Talisca (Besiktas)

 

Aanvallers: Gabriel Jesus (Manchester City), Roberto Firmino (Liverpool), Douglas Costa (Juventus), Taison (Shakhtar Donetsk), Willian Jose (Real Sociedad)

 

 1. Balbezit

A) Opbouw

In de wedstrijd tegen Duitsland was een eerste stempel van coach Tite snel zichtbaar. Geen onnodige risico’s nemen om tot een verzorgde opbouw te komen. Duitsland koos voor een agressieve voorwaartse pressing in 4-4-2. Miranda en Silva, de twee centrale verdedigers van de Brazilianen, kozen dan wel voor een lage en brede positie. Ze werden amper ingespeeld. Casemiro kwam een aantal keer explosief tussen de twee spitsen, of in hun rug, aanspeelbaar maar werd enkel aangespeeld bij absolute zekerheid op balbehoud.

Wanneer gedurfd uitvoetballen te moeilijk bleek, koos doelman Alisson snel voor de lange bal richting de drie aanvallers en speculeerde men met de drie agressieve middenvelders Fernandinho, Paulinho en Casemiro op de tweede bal om van daaruit de aanval op te starten.

Rusland zet alles man op man vast bij Braziliaanse doeltrap. Toch poging om kort op te bouwen met balverlies tot gevolg

 

Tegen Rusland werd wel iets meer risico genomen in de opbouw. Al leidde dat bij het hoog storen van de Russen uiteindelijk toch vaak tot een lange bal. Ook opvallend is dat Miranda, als rechtsvoetige linkercentrale verdediger, vaak vrijheid krijgt om nadien vanuit het middenveld druk te krijgen. Iets wat we straks op het WK ongetwijfeld ook terugzien, tenzij Tite alsnog kiest voor het duo Silva-Marquinhos.

 

B) Rol van de backs

Ook opvallend is de rolverdeling van de backs, nu al duidelijk is dat Marcelo een avontuurlijkere rol toebedeeld zal krijgen dan collega D. Alves. De eerste krijgt in balbezit meer de kans om te infiltreren met én zonder bal waar Alves vooral ingeschakeld wordt in de restverdediging en achterin blijft om een snelle balcirculatie te proberen garanderen. Tegen Duitsland was zijn defensieve ingesteldheid ongetwijfeld ook een reactie op de snelheid van linkeraanvaller Sané.

D. Alves als extra spelmaker centraal. Speelt knappe diepe bal op Jesus die alleen voor de keeper mist

Tegen Rusland hadden beiden ook een speciale invulling gezien de 5-4-1 (ruit) formatie van de thuisploeg. Wanneer Alves & Marcelo een hoge startpositie zouden innemen bij balbezit, werden ze meteen onder druk gezet door de wing backs van de Russen als ze de bal toegespeeld kregen. Daardoor veranderde hun rol enigszins. Alves probeerde de druk van de wingback te ontwijken door centraler te spelen bij een flankwissel en daar eigenlijk als extra spelmaker op het middenveld te fungeren terwijl Willian voor breedte zorgde. Dit leverde al snel gevaar op met een gevaarlijk dieptepassje van Alves uit een centrale positie op de lopende Jesus.

 

Marcelo daarentegen krijg een meer aanvallende rol als lopende speler. Enerzijds om overtalsituaties te creëren op de flank in samenwerking met de flankaanvaller. Anderzijds om voor diepgang te zorgen vanuit het centrum en de halfspace tegen de Russische 5-4-1. Onderstaande infiltratie zorgt voor gevaar centraal waarna hij de dieplopende Paulinho inspeelt die wordt onderuit gelopen, penalty en 0-2.

Centrale infiltratie zonder bal van Marcelo die de bal krijgt en doorspeelt op Paulinho. Hij wordt neergehaald, penalty!

 

 

 

C) Beweging op het middenveld

De aanspeelbaarheid bij de centrale middenvelders is op z’n zachtst gezegd nog voor verbetering vatbaar. Vooral tegen Duitsland was dit zichtbaar met het trio Casemiro, Fernandinho en Paulinho. Enkel die laatste zorgt eigenlijk regelmatig voor aanspeelbaarheid tussen de linies, wanneer die dan eens lager de bal komt opvragen loopt de positionele structuur volledig in de soep aangezien zowel Fernandinho als Casemiro een lagere rol gewoon zijn.

De drie middenvelders (gele cirkels) allen te laag en niemand aanspeelbaar tussen de linies (rode rechthoek) waardoor progressieve balcirculatie wordt bemoeilijkt

 

Naarmate de wedstrijd vorderde, en Brazilië meer de bal krijg, probeerde Fernandinho wel af en toe hoger te spelen als tweede offensieve middenvelder. Regelmatig liepen hij en Paulinho echter de halfspaces volledig dicht waardoor de flankaanvallers amper bewegingsvrijheid hadden tussen de linies. Daardoor volgde er te vaak een lange bal op de flankaanvallers die breed in het duel stonden om dan met de middenvelder het gevecht om de tweede bal aan te gaan. Een hechte wisselwerking tussen de flankaanvaller en de middenvelder viel tot op heden dus nog niet te bespeuren.

Drie middenvelders kort bij elkaar, Paulinho loopt halfspace dicht waardoor Willian niet tussen linies aanspeelbaar kan komen. Gevolg: lange bal

 

Samenwerking tussen Paulinho & Jesus. Paulinho laat bal door de benen lopen op Jesus die tussen linies komt en doorspeelt in rug van defensie op lopende Paulinho

Het moet wel gezegd dat Paulinho waarschijnlijk wel dé belangrijke schakel is in het voorlopig beperkte aanvalsplan van de Brazilianen. Als infiltreur zorgt hij met slimme loopacties in de rug van de verdediging van de tegenstander wel voor gevaar. Zie eerder vermeld al zijn loopactie die leidde tot de 0-2 tegen Rusland. Ook eerder in de match had hij een goede samenwerking met diepe spits Jesus die vaak aanspeelbaar trachtte te komen tussen de linies met een dieplopende beweging van Paulinho als gevolg. Net als bij FC Barcelona lijkt hij dus de wat vreemde eend in de bijt te zijn, maar dat is hij zeker niet!


2. Balverlies

A) Pressing

In balverlies probeert Brazilië een hoog blok te zetten zonder daarbij echt agressief druk te zetten. Tegen Duitsland bijvoorbeeld zette het een compacte 4-3-3 neer hoog op het terrein maar liet het de centrale verdedigers van de Duitsers relatief ongemoeid. Daarbij stond compactheid en het verdedigen van het centrum centraal en werd vooral geprobeerd om ballen tussendoor te intercepteren om van daaruit zelf snel gevaar te creëren in de omschakeling.

Je ziet de centrale positie van de flankaanvallers en de spits, met kort daarachter de twee aanvallende middenvelders (Fernandinho & Paulinho) en daarachter Casemiro. Doel is om de gevaarlijkste centrale passlijnen af te schermen en te anticiperen op de centrale passes van der Mannschaft. Wanneer de bal dan toch tussen de linies zou gespeeld worden, zorgden alle drie de aanvallers voor een intense negatieve pressing waardoor er erg weinig tijd en ruimte was voor de middenvelders in de as van het veld.

Vanuit 4-1-2-3 zetten Brazilianen centrum volledig dicht met als doel centrale passes te onderscheppen

 

 

Opvallend daarbij was het hoge aantal balrecuperaties door linkeraanvaller Coutinho (9 stuks!) vanuit de interceptie of de negatieve pressing, een speelstijl die dicht aanleunde bij zijn tijd in Liverpool onder Klopp in de 4-3-2-1 daar.

Als bal toch tussen linies kan gespeeld worden, agressieve negatieve pressing hier met balrecuperatie van Coutinho tot gevolg. Amper tijd tussen linies voor de Duitsers

Willian gaat lager en Paulinho presst op Kroos in linkerhalfspace


Die defensieve structuur probeerden de Duitsers uit verband te spelen door met Kroos vaak uit te zakken in de linkerhalfspace om zoals gewoonlijk van daaruit zijn geliefkoosde voorwaartse passes te spelen. Dit verhinderden de Brazilianen echter goed: Willian ging dan lager spelen om de passlijn op de naar binnenkomende Sané af te zetten, terwijl de energieke Paulinho hoger druk ging zetten op Kroos. De Duitse spelmaker kon daardoor slechts 29 voorwaartse passes geven die aankwamen, meestal een relatief ongevaarlijke pass op de back. Ter info: in zijn laatste competitiematch met Real Madrid tegen Girona kon hij nog 49 voorwaartse passes geven die effectief aankwamen op hun bestemming.

B) Ruimte in de rug

Naarmate de wedstrijd vorderde, trachtten de Duitsers vaker de vrije ruimte te vinden bij de backs via een halfhoge bal. Deze moeilijke pass en de positiekeuze van de Brazilianen zorgde echter vaak voor balverlies. Op rechts anticipeerde Paulinho meestal erg goed op de halflange pass waardoor Plattenhardt amper tijd kreeg aan de bal. Op de andere kant verdedigde Marcelo echter hoog door op Kimmich die in balbezit kwam. De Brazilianen kwamen in die situaties wel man op man achterin maar de Duitsers gebruikten deze ruimte onvoldoende vaak. Had de keuze als Duitse diepe spits op Werner gevallen in plaats van op Gomez, had de thuisploeg ongetwijfeld veel meer gevaar kunnen stichten met diens fameuze snelheid.

Ook in gewone spelsituaties bleek de ruimte in de rug van Marcelo echter de geliefkoosde plek te zijn om gevaar te creëren tegen de minder snelle Miranda. Iets waar de Brazilianen tegen de andere toplanden wel eens problemen mee kunnen krijgen.

 

3. Omschakeling naar balbezit

Het moge duidelijk zijn dat de defensieve structuur bij de Brazilianen al verder lijkt te staan dan in het verleden. Zelfs diepe spits Jesus moest tegen Rusland en vooral Duitsland zorgen voor voldoende negatieve pressing op de verdedigende middenvelder van de tegenstander waardoor hij op bepaalde momenten dus erg laag stond. Dat zorgt tegelijk voor het ‘omschakelingsmsyterie’ van de Brazilianen.

Lage positie van alle Braziliaanse spelers

Alle Brazilianen laag terug, ze kunnen echter snel Costa aanspelen na balrecuperatie. De 4 Russen achter de bal zetten geen druk

D. Costa kan ontsnappen op snelheid door gebrek aan druk en kan Willian aanspelen die Paulinho bedient

Vanwege hun positionele structuur is het namelijk moeilijk tot goede counters te komen, aangezien iedereen erg laag staat. Doch door de indrukwekkende snelheid van de aanvallers Jesus, Willian, Costa zijn de Seleçao soms erg gevaarlijk. Tegenstanders die hun restverdediging goed op orde hebben en vooruit durven verdedigen na balverlies (zogenaamde gegenpressing), zouden echter het gevaar moeten kunnen in de hand houden. Het komt er op aan de eerste twee kortere passes van de Brazilianen te onderscheppen alvorens ze in de diepte kunnen duiken met snel lopende mensen.

 

4. De korte corner

In een omgeving waar de ruimtes steeds kleiner worden en details wedstrijdbepalend zijn, winnen spelhervattingen uiteraard aan meer belang. Opvallend daarbij is het feit dat Brazilië tweemaal scoorde na een korte hoekschop via een combinatie Coutinho/Willian/Costa, met Miranda en Paulinho als uiteindelijke doelpuntenmakers.

In balverlies lijkt het echter minder bezorgd om die korte hoekschop. Ondanks de keuze om alle elf de spelers terug te trekken rond de eigen zestienmeter, laat het tegenstanders voortdurend de korte corner nemen. Afwachten welk team daar als eerste gebruik van maakt…

corner

Alle Brazilianen terug in de eigen zestienmeter. Slechts 1 speler die korte corner probeert te voorkomen

 

Het moge duidelijk zijn dat de Brazilianen aan individuele kwaliteit geen gebrek hebben om straks mee te vechten voor de eindzege. Ederson, Marquinhos, Firmino, Fred, Alex Sandro, Fernandinho,… het zijn maar enkelen van de namen die geen zekerheid zijn in de basiself. Doch die individuele kwaliteit hadden de Brazilianen vier jaar terug in eigen land ook. Het zal zaak zijn voor bondscoach Tite om de komende maanden te werken aan een evenwicht tussen de defensieve structuur (die duidelijke progressie vertoont) en het aanvallend vermogen om toch dominant te zijn!

 

Meer buitenlands voetbal

Belgisch voetbal

Advertentie
Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

29 januari 2018

Geplaatst onder

Belgisch voetbal

reacties

1 reactie

KAA Gent – Club Brugge (2-0): thuisploeg domineert met lage backs

Antwerp en KV Oostende zochten de voorbije weken naar kleine barstjes in het pantser van autoritair leider Club Brugge. Aartsrivaal KAA Gent, 21 op 21 in eigen huis, ging dezelfde weg op en probeerde de bezoekers op een agressieve manier in het defensief te dwingen. Een hoogstaande partij werd het zeker niet, een verdiende winnaar kreeg ze wel.

tactiek

Startopstellingen van KAA Gent (4-3-3) & Club Brugge (5-3-2)

Gent-coach Yves Vanderhaeghe miste met Mitrovic, Neto, Esiti en Simon een aantal belangrijke figuren. Veel wijzigde dat niet aan het spelconcept een 4-3-3 met volgende elf namen aan de aftrap: Kalinic, Foket, Gigot, Bronn, Asare, Verstraete, Andrijasevic, Kubo, Kalu, Yaremchuk en Sylla.

Ivan Leko hield op zijn beurt opnieuw Nakamba op de bank, Vossen kreeg verrassend genoeg de voorkeur op Diaby. Poulain en Decarli waren geblesseerd. Ook hier de vanzelfsprekende 3-5-2/5-3-2 met Gabulov, Vanlerberghe, Mechele, Denswil, Clasie, Vormer, Vanaken, Limbombe, Tomecak, Vossen en Wesley.

Club startte het best aan de match vooral dankzij een aarzelende Kalinic in Gents balbezit, lang duurde de druk echter niet. De thuisploeg nam over en het echte gezicht van de wedstrijd werd snel duidelijk.

Gent ontwijkt Brugse pressing
De belangrijkste keuze van Vanderhaeghe was die om Asare en Foket als ‘lage backs’ te gebruiken. Beiden kregen duidelijk de opdracht om in balbezit breed en laag te blijven om zo voldoende tijd te krijgen aan de bal waardoor het moeilijk werd voor Club om snel hoog druk te zetten. Meer nog, het leek ook een duidelijk onderdeel van het gameplan om in balbezit eerst rustig richting de linkerkant op te bouwen om daar de bezoekers in de pressing te lokken om dan heel snel van flank te wisselen en de aanval op te bouwen via de rechterkant.

Doelman Kalinic en de beide Gentse centrale verdedigers speelden de bal zo snel mogelijk in de richting van Asare. Die stond uiteraard altijd moederziel alleen vanwege het 5-3-2 spelsysteem van Club. Wanneer de linksback laag de bal krijgt, ontstaat er ook altijd wat twijfel wie er effectief moet druk zetten op de bal: in het geval van Club was dit meestal de rechterspits (die net druk had gezet op een centrale verdediger: Wesley of Vossen) of Vormer als rechtercentrale middenvelder (die van een eind verder moest komen om deze druk te ontwikkelen). Daardoor kreeg Asare (de meest technische van de Gentse backs) voldoende tijd en ruimte om iemand uit te kiezen om in te spelen. Aangezien de Gentse middenvelders uiteraard de bal niet mochten krijgen, was het bovendien de taak van de Brugse spitsen om relatief laag te spelen en de passlijnen naar Andrijasevic en Verstraete af te zetten. Dat impliceert uiteraard dat de centrale verdedigers op hun beurt opnieuw vrijkomen en alle tijd krijgen om de bal terug van speelkant te wisselen.

flankwissel

Gent leidt de opbouw eerst naar de linkerkant bij Asare. Vormer (zwart) komt drukzetten vanuit het middenveld maar is relatief lang onderweg vanwege de afstand. Ondertussen zorgen de Brugse spitsen (blauw) dat de Gentse middenvelders de bal niet kunnen krijgen. De centrale verdedigers zijn volledig vrij en kunnen zonder druk de bal van kant wisselen om een 1v1 of 2v1 op rechts te creëren bij Kalu en/of Foket (rood)

En daar, op die rechterkant, wilde Gent het aanvallend duidelijk proberen forceren. Enerzijds met de vinninge Kalu in 1v1 situaties tegen Limbombe (van nature geen verdediger). Of het probeerde indien mogelijk met de steun van de lopende Foket een 2v1 situatie uit te spelen. Wanneer het dan tot een voorzet zou komen, hadden de Buffalo’s bovendien Yaremchuk (op papier de linkeraanvaller) mee in de box, eigenlijk meer een tweede spits. Hierdoor kon Club Brugge én de gewenste pressing niet ontwikkelen én kon het de Gentenaars hun plan om aan te vallen over rechts eigenlijk niet verhinderen. Na een twintigtal minuten probeerde Club tijdens die talrijke flankwissels al meer druk te ontwikkelen door Limbombe hoger te posteren waardoor er inderdaad sneller druk kwam op Foket. Dit zorgde er echter voor dat Denswil een (echte) linksachter werd en vaak tegen Kalu uitkwam in 1 tegen 1 situaties.

En die was wel degelijk een dreiging in de 1v1 situaties (zijn dribbelrapport: 10/13. Werd ook 5x foutief afgestopt) maar zijn laatste pass in de diepte of zijn voorzet was te vaak beneden alle peil. Meer vanuit de combinatie kregen de Gentenaars rond het halfuur een kans via een afstandsschot van Yaremchuk: opbouw op links en de snelle flankwissel naar rechts, om dan via Kubo opnieuw bij ‘finisher’ Yaremchuk uit te komen. Het plan werkte deels maar heel grote kansen bleven uit.

Lange ballen Club Brugge leveren niks op
De andere mogelijkheden die Gent creëerde, ontstonden er voornamelijk dankzij hun erg scherpe omschakelingen. Wanneer het de bal verloor, was het erg gretig om meteen vooruit druk te zetten op de balbezitter van blauw-zwart. Deze leden enorm veel balverlies, vooral Vormer scoorde hierin opvallend matig met een passzuiverheid van slechts 79%, waardoor Gent zeker in de eerste helft constant de bal had en in de omschakeling snel diep kon spelen, vooral via Sylla die de kansen miste.

Gent zette Club niet enkel in de omschakeling onder druk. Ook in meer georganiseerde situaties zoals de doeltrap, koos de thuisploeg voor hoge pressing waarbij het overal vaak man op man durfde te spelen. Wegens, de niet zo secure voeten van, Gabulov werd steeds voor een lange bal gekozen in de eerste of tweede fase richting de twee spitsen Wesley-Vossen. Dat duo stond eigenlijk erg vaak 2v2 tegen Gigot-Bronn omdat Asare en Foket de Brugse flanken Tomecak en Limbombe in eerste instantie in de gaten hielden. Toch slaagde Club er via deze weg nooit in paniek te zaaien, vooral vanwege de gebrekkige snelheid en balvastheid van Vossen. Hij verloor 8 kopduels & won er slechts 4 en slaagde er ook amper in de bal gewoon bij te houden waardoor Gent de bal steeds terug cadeau kreeg.

lange bal

Gent zet de Brugse opbouw vast en speelt overal man op man voorin. Onderaan staat ook Asare (geel) die anticipeert op een lange bal naar Tomecak. Gabulov moet lang spelen naar de spitsen.

 

 

lange bal

Achterin durft Gent vaak 2v2 spelen tegen Wesley-Vossen, Bronn-Gigot winnen toch het merendeel van de duels. Hier geeft Foket wel wat meer steun aan het centrale duo en blijft Verstraete voor de verdediging. Toch kan één deviatie in de diepte op een snelle man erg gevaarlijk worden.

Omdat Club Brugge te weinig balvast was én het geen hoge druk kon ontwikkelen, moest het vooral de feiten ondergaan. Wat er uiteraard ook voor zorgde dat de vloeiende aanvalsgolven met de uitstekende combinatie tussen centrumspel (van Vanaken, Vormer en de twee spitsen) en het gebruik van de twee aanvallende backs op de flanken er nooit echt kon uitkomen. Die laatstes moesten namelijk steeds enorme afstanden afleggen en eens ze dan toch in een gevaarlijke positie kwamen, was er steeds dubbele dekking door de flankverdediger en flankaanvaller van Gent. Gevolg: op één afstandsschot na, geen dreiging. 0-0 ruststand.

Plan B Leko
Verrassend genoeg was het begin van de tweede helft een kopie van de eerste periode. Geen duidelijk zichtbare wijzigingen waardoor het wedstrijdbeeld uiteraard niet veranderde: Gent had het meeste van de bal met af en toe een kleine kans in een match die vooral bol stond van foute keuzes en verdedigers die de aanvallers de baas waren. In zo’n matchen zijn spelhervattingen vaak van cruciaal belang, ook nu. De zoveelste corner van Kalu die eindeljik kwalitatief was, leverde meteen de 1-0 op voor Gent.

Kort daarvoor haalde Leko nog Wesley, en niet Vossen, naar de kant om met Diaby voor meer snelheid te zorgen. De balvastheid voorin was nu echter compleet verloren het duo Bronn-Gigot won achterin zo goed als alle duels met voor hen ook Verstraete die liefst 9x de bal recupereerde. Rond de 75e minuut gooide Leko de boel om door Vanlerberghe naar de kant te halen en met Dennis nog een spits in te brengen: een 4-4-2 in ruit met Dennis & Diaby voorin, en Vossen achter hen op 10. Snel diep spelen door het centrum leek de boodschap maar tijd om te renderen, kreeg de wissel niet. Binnen de minuut ging opnieuw Denswil in de fout: penalty en 2-0 voor de thuisploeg. Verder dan wat scrimmages en spelhervattingen kwam de leider niet meer. Een verdiende zege voor KAA Gent.

Opvallend was het duidelijke gameplan van Vanderhaeghe om de bal in de ploeg te houden en via de rechterflank aan te vallen. Tegelijk was het de ideale manier om de pressing van Club Brugge te ontwijken en zo niet te veel gevaarlijk balverlies te lijden voor eigen doel. Dat lukte met 53% balbezit voor Gent en 61 gewonnen duels tegenover slechts 43 van blauw-zwart. Club liet zich dus wel erg makkelijk naar de slachtbank leiden en moet terug op zoek naar zijn beste vorm voor de start van PO I.

Meer Belgisch voetbal

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

10 december 2017

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Man United – Man City (1-2): comeback van de valse 9

Met acht punten voorsprong reisde een dit seizoen bij wijlen imponerend City af naar stadsgenoot en nummer twee in de stand United. Een Manchester derby, een rechtstreeks gevecht om de titel én een clash tussen twee van de grootste coaches ter wereld: Mourinho vs Guardiola!

tactiek

Startopstelling van beide teams. City zonder echte spits

United moest het zonder de geschorste Pogba doen na zijn rode kaart vorige week in Arsenal. Ook Carrick, Fellaini en Bailly ontbraken. Mourinho gooide zijn 5-3-2 van de voorbije weken in de prullenmand en verving deze door de 4-2-3-1 van eerder dit seizoen met volgende namen: De Gea, Valencia, Smalling, Rojo, Young, Matic, Herrera, Lingard, Martial, Rashford en Lukaku.

City miste enkel verdedigers Stones en Mendy. Ook geen 3-5-2 voor Guardiola, wel opnieuw een 4-3-3 met Delph noodgedwongen als linksback. De basiself van The Citizens: Ederson, Walker, Kompany, Otamendi, Delph, Fernandinho, De Bruyne, Silva, Sterling, Sané en Jesus.

Geen strijd om balbezit
Het mag geen wonder heten dat City van bij de start het balbezit opeiste, ook buitenshuis. De troepen van Guardiola pronken dit seizoen met een gemiddelde van maar liefst 66% balbezit in de Premier League en zijn ook daarmee uiteraard de fiere leider. Thuismatch of niet United daarentegen had aan dat balbezit weinig boodschap en zakte van bij de start in tot rond de middenlijn om daar een stevig blok neer te zetten. In datzelfde ‘balbezitklassement’ heeft United overigens gemiddeld 51,7% van de tijd de bal, goed voor een 7e plaats achter onder meer Watford en Southampton.

Het strijdplan van Mourinho en uiteraard de reactie van Guardiola daarop bepaalde eigenlijk de hele wedstrijd. De Catalaanse coach herintroduceerde daarom ‘de valse 9’ om zo het balbezit en uiteindelijk ook de match te winnen.

De defensieve structuur van Man United zag er als volgt uit: nummer 10 Lingard speelde in steun van Lukaku en was samen met de Belg verantwoordelijk voor het afschermen van het centrale verdedigersduo Kompany-Otamendi met Fernandinho net voor hen. Meestal startten beiden naast elkaar en wanneer één van hen druk vooruit ging zetten, nam de andere meer de positie van nummer 10 over. Achter het duo vormde zich een rode lijn van vier spelers die gevormd werd door de inzakkende flankaanvallers Martial en Rashford met Herrera en Matic in het centrum. Vooral de positie van die laatste twee bepaalde in grote lijnen het wedstrijdverloop.

Sterling als valse 9

Al van bij het begin was duidelijk dat beiden een soort ‘mandekkersfunctie’ hadden gekregen op de aanvallende middenvelders van City. In eerste instantie achtervolgde Matic De Bruyne als die zich hoog aanspeelbaar maakte in de halfspace, Herrera deed hetzelfde bij Silva. Wanneer de Spanjaard eens vijftien meter hoger ging staan, bijna in buitenspelpositie zonder dat hij de bal kon krijgen, achtervolgde Herrera hem zelfs tot daar. Vanwege het overtal achterin kreeg City natuurlijk veel tijd om ruimte te maken voor ploegmakkers en zo United in de problemen te brengen. Ederson, Fernandinho, Kompany en Otamendi speelden de bal rustig rond tegen Lingard en Lukaku terwijl de rest van de ploeg zich klaarmaakte om op het juiste moment aanspeelbaar te worden voor een voorwaartse pass.

valse 9

Geen diepe spits voor City. Door de positie van Matic (hier op Silva gericht) en Herrera (hier op De Bruyne gericht) dus heel veel ruimte voor Sterling om helemaal vrij in de bal te komen

 

Als antwoord op de mandekking op het middenveld posteerden De Bruyne en Silva zich in de beginfase vooral in hun respectievelijke ‘halfspaces’, omdat zij gevolgd werden door Matic en Herrera kwam er daardoor constant een zee aan ruimte tussen de centrale verdedigers en aanvallers van de thuisploeg (blauwe ruimte). Deze werd vooral ingevuld door Sterling die als valse spits fungeerde en constant de bal centraal kon opvragen. Man City had dus zowel in de verdediging als op het middenveld constant een overtalsituatie waardoor het amper de bal verloor, Man Utd kreeg geen poot aan de grond. The Citizens hadden na 20’ spelen 76% balbezit op het veld van de aartsvijand. Tot erg grote kansen leidde dat echter niet.

Balbezit zonder diepgang

De positie van de 2 flankaanvallers, Jesus en Sané, was erg breed om de verdedigende lijn van United uit te rekken in de breedte. Het was ongetwijfeld het doel van Guardiola om van daaruit lopende mensen te creeëren in de rug van de verdedigers maar dat lukte amper of niet. Van zodra Sterling tussen de linies kon opendraaien, probeerde Sané wél een tweetal keer de loopactie te maken maar deze werd op het foute moment ingezet of de dieptepass was van onvoldoende hoge kwaliteit om tot gevaar te komen. Op links maakte Jesus deze loopactie eigenlijk nooit, bizar gezien het feit dat hij normaal als diepe spits speelt. Het gebrek aan loopacties van Jesus en Sterling was één reden voor de weinige kansen, de beperkte kwaliteit tussen de linies (Sterling leed iets te veel balverlies of speelde te vaak achteruit) een andere.

Bovendien leidde de positionele structuur van The Citizens er ook voor dat er weinig andere spelers bereikbaar waren. De Bruyne en Silva werden in eerste instantie gedekt door Matic en Herrera waardoor zij zich moeilijk aanspeelbaar konden maken, al moet gezegd worden dat zij ook amper voor diepte zorgden op momenten dat Sterling wél voorwaarts kon opendraaien. Door de erg brede startpositie van de flankaanvallers was er bovendien ook weinig ruimte voor Walker en Delph om buitenom te gaan. Een dubbel probleem dus: te weinig centrale aanspeelbaarheid in de diepte en daardoor ook weinig mogelijkheden op de flank. Walker en Delph waren uiteraard ook op hun hoede op de tegenaanval en schakelden zich weinig in de aanval in. Al bovenstaande factoren zorgden voor heel wat babezit voor The Sky Blues maar tegelijk ook voor weinig uitgespeelde kansen.

valse 9

Rotatie met Silva en Sterling in de halfspaces, De Bruyne niet als valse spits maar komt wel te laag de bal ophalen waardoor aanspeelmogelijkheden voorin ontbreken

Dat alles zorgde mogelijk voor wat onrust bij De Bruyne waardoor die ook nog vaak de bal onnodig achterin kwam ophalen. Daardoor creëerde hij een 4v2 overtal (KDB, Fernandinho, Kompany en Otamedi tegen Lingard en Lukaku) maar ontbrak er voor de bal nog een extra aanspeelpunt.

Lange Bal
De thuisploeg deed in balbezit dan weer de naam van deze blog alle eer aan: lange bal. Zowat iedere pass van De Gea ging meteen richting Lukaku, een bewuste tactiek die Mourinho ook al (toen wel met succes) toepaste in de Europa League finale tegen Ajax vorig seizoen. De Portugese coach vreesde toen, net als nu, enerzijds de hoge pressing van de tegenstander in combinatie met het eerder beperkte voetballend vermogen van zijn verdedigend compartiment (Rojo en Smalling) waardoor de strijd om de tweede bal uitgroeide tot een bewuste strategie. In die match eind vorig seizoen trapte zijn elftal maar liefst 60 (!) lange ballen op 90’ tijd. Vandaag deed het net iets ‘minder goed’ met slechts 57 stuks. En dat op amper 28 minuten balbezit, een gemiddelde dus van 2 lange ballen per minuut.

Daarbij was Lukaku’s uiteraard enorm belangrijk. United plooide vaak noodgedwongen helemaal terug met onze Belg als enig aanspeelpunt voorin, steeds in ondertal tegen de City-verdedigers. Telkens als de lange bal naar hem goed werd gespeeld én hij kon die ook bijhouden (slechts 4/12 luchtduels gewonnen), kon Mourinho deel 2 van zijn plan in werking zien treden: lopende mensen in de counteraanval. Met Martial & Rashford op de flanken en Lingard in steun van Lukaku koos hij bewust voor vier snelle mensen. De passes richting de targetman waren echter vaak niet precies genoeg en de Belg had ook duidelijk zijn dagje niet waardoor United amper tot goede counters kwam.

Counters voorkomen

Het moet ook gezegd worden dat Man City deze counters er perfect uithaalde, die opdracht was naar eigen zeggen Guardiola zijn grootste uitdaging als coach in de Bundesliga een paar jaar geleden. Gezien het lage blok van United, posteerde Guardiola zijn backs vaak erg hoog, zonder dat ze veel bijbrachten aan de bal, en naar binnen om zo de ruimte voldoende klein te maken én meteen druk te kunnen geven op de bal op het moment dat deze werd verloren. Voorin stond Lukaku dan alleen tegen Kompany en Otamendi die ook nog geruggesteund werden door een hoog meespelende doelman Ederson.

counterpressing

City houdt in de aanval al rekening met balverlies. De afstanden tot de gevaarlijkste Man U spelers voor de tegenaanval (Martial, Rashford en Lingard) worden al heel klein gehouden om meteen druk op de bal te kunnen geven. Voorin staat Lukaku in ondertal tegen 2 centrale verdedigers

In deze omstandigheden was het dan ook geen verrassing dat spelhervattingen en individuele foutjes aan de basis zouden liggen van eventuele goals en zo bleek ook. Eerst scoort Silva op hoekschop nadat hij de bal gelukkig meekrijgt van Lukaku. Een paar minuten later brengen The Red Devils de stand in evenwicht: een lange bal van Rojo wordt slecht verwerkt door gelegenheidsback Delph en Rashford kan scoren.

 

Wissels in de tweede helft

Kompany moest er (noodgedwongen?) uit aan de rust waardoor Gundogan op het middenveld kwam en Fernandinho een rijtje zakte. Hij werd al snel een aantal keer in verlegenheid gebracht in rechtstreekse duels met Lingard en Lukaku waardoor Guardiola later Mangala voor de zekerheid in het elftal bracht.

Door de gelijkmaker net voor rust veranderde het wedstrijdplan van beide teams niet. Man United bleef inzakken, City koos voor balbezit zonder te veel risico’s te nemen in de passing en zo op counters te lopen. United probeerde wel Matic af en toe iets meer in het spel te betrekken maar haalde daar erg weinig uit. Na de 1-2, op vrije trap (uiteraard), van City en het feit dat United iets meer de bal had, kreeg Valencia wel de tijd om iets meer deel te nemen aan de aanval. Vanuit de balcirculatie creëerde de thuisploeg echter weinig of niks. Op een zeldzame korte opbouw van de ingevallen Lindelöf (voor de geblesseerde Rojo) kreeg Lukaku nog de beste kans voorgeschoteld na een knappe combinatie van de Mata en Martial, maar hij miste.

Air Zlatan
Mourinho gooide uiteindelijk Zlatan nog in de strijd in een echte 4-4-2 met nu werkelijk alle hoop gevestigd op de luchtmacht maar tot grote kansen leidde dat niet meer. City koos de laatste minuten voor steriel balbezit, centraal én aan de cornervlag, om de tijd te doden. Al speelden de bezoekers voordien nog een aantal dodelijke tegenaanvallen slecht uit om de match al eerder te beslissen.

The Citizens pakken een heel belangrijke zege en leiden nu al met 11 punten op United in de titelstrijd. Guardiola had puur tactisch gezien de beste ideeën, de uitvoering ervan was nog iets minder. De herintroductie van de valse 9 lag grotendeels aan de basis van de dominantie, het deed ons terugdenken aan de heroïsche clasico’s tussen Real Madrid en FC Barcelona. Ook toen een hevige strijd tussen Mourinho en Guardiola. Het gebrek aan kansen was uiteraard een groot werkpunt, deels door de gebrekkige beweging rond de bal, de voorzichtigheid maar zéker ook: Sterling is nu eenmaal geen Messi. Het feit dat City constant de bal had en amper op gevaarlijke counters stootte was trouwens ook wel zijn verdienste. United bracht daarentegen bitter weinig op de mat, de passiviteit stoorde ongetwijfeld menig toeschouwer in ‘The Theatre of Dreams’. De titeldroom kan alleszins al bijna de kast in met een achterstand van 11 punten.

Meer buitenlands voetbal

Belgisch voetbal

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

28 september 2017

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

PSG – Bayern München (3-0): PSG oppermachtig met én zonder bal

Enorme druk op de schouders van PSG-coach Unai Emery want de Parijzenaars toonden hun ambities op de transfermarkt: de Champions League winnen is hét doel dit seizoen. De Fransen openden het tornooi alvast met een 0-5 zege in Celtic Park en keken gisteren in de ogen van de Duitse recordkampioen Bayern München. De troepen van Ancelotti wonnen hun openingswedstrijd dan weer met 3-0 tegen Anderlecht. Analyse van dit topduel!

4-3-3

Zowel PSG als Bayern in een erg dynamische 4-3-3 opstelling

PSG startte in z’n gekende 4-3-3 met volgende 11: Areola, Alves, Marquinhos, Silva, Kurzawa, Motta, Rabiot, Verratti, Mbappé, Cavani, Neymar. Emery had luxe op de bank met onder meer Di Maria, Lucas Moura, Meunier, Draxler en Lo Celso.

Zijn Italiaanse collega Ancelotti liet verrassend genoeg Hummels, Robben, Coman en Ribery op de bank. Bayern moet het bovendien een tijd doen zonder doelman Neuer wat recent al puntenverlies opleverde in de Bundesliga. Ulreich is zijn vervanger tussen de palen, de andere 10 namen zijn Sule, Martinez, Kimmich, Alaba, Tiago, Tolisso, Vidal, Lewandowski, Müller, James. Ook Bayern koos weinig verrassend voor 4-3-3.

 

Beierse defensie afgestraft
PSG startte het best met balbezit en Bayern werd snel in het defensief gedwongen. De Duitsers kozen bij balverlies in het gewone veldspel voor een soort 4-4-2 waarbij James Rodriguez werd teruggedrongen in een rol als linkermiddenvelder, en dus veel afstand moest afleggen vanuit zijn positie als linkerflankaanvaller. Terwijl loopwonder Müller dichter bij spits Lewandowski aanleunde, toch een verrassende keuze in functie van fysieke kwaliteiten.

Vidal kwam in balverlies als linkercentrale middenvelder te spelen met naast zich Tiago. Tolisso nam dan de rechterflank, en de oprukkende back Kurzawa, voor zijn rekening en dus niet kapitein Müller. Na nog geen twee minuten werd die keuze al afgestraft door de enthousiaste thuisploeg. Aanval op links waar Neymar een drietal bezoekers naar zich toe trekt om de bal dan knap vrij te spelen op de infiltrerende Dani Alves, 1-0. Geen James in velden of wegen te bespeuren en een vrije baan dus voor de oprukkende Braziliaanse back.

opbouw

Bayern zet met de 3 aanvallers de centrale verdedigers en Motta van PSG vast. Ook op de uitzakkende Verratti wordt doorgedekt. Veel ruimte centraal die Areola onvoldoende benut met een halflange pass

Wanneer PSG de opbouw trachtte op te starten bij doelman Areola, koos Bayern wel voor een agressieve voorwaartse pressing: met rechteraanvaller Muller duwde het door op Tiago Silva, met linkeraanvaller James op de andere centrale verdediger Marquinhos. Centraal ving Lewandowski de inzakkende Motta op. Wanneer ook Verratti zich laag aandiende werd die gevolgd door Tiago waardoor Bayern met vier mensen op en rond de baklijn van de Fransen positie nam. De overgebleven middenvelders van de Duitsers kozen iets breder positie om de halflange pass op Alves of Kurzawa te verdedigen waardoor het volledige centrum openlag. Verrassend genoeg maakten de Fransen daar in de eerste helft onvoldoende gebruik van met een gerichte lange bal op de technisch sterke Neymar of Mbappé waardoor Bayern vaak de lange bal kon onderscheppen.

 

Hoge pressing bij doeltrap
Wanneer PSG toch aan deze druk kon ontsnappen werden de ruimtes uiteraard meteen erg groot en konden Neymar, Mbappé en Cavani ravage proberen aanrichten met hun snelheid.

Naarmate de wedstrijd vorderde probeerde Bayern de wedstrijd en het balbezit naar zich toe te trekken mede omdat PSG dat op gerichte momenten ook toeliet. Bij een doeltrap van de bezoekers koos ook de thuisploeg in eerste instantie voor hoge pressing, zij vanuit een W-pressing met de flankaanvallers tussen de centrale verdediger en flankverdediger van de Duitsers. Van zodra één van hen onder druk kwam en moest terugspelen op de doelman, werd deze meteen onder druk gezet door spits Cavani. Gezien de voetballend erg beperkte kwaliteiten van Neuers vervanger Ulreich resulteerde ook dit hier in heel wat wilde halen naar voor.

Voor het overige liet PSG de bezoekers de bal wat zich ook in de cijfers vertaalt. Van het totaal aantal balrecuperaties vond slechts 10% hoog op het veld plaats, terwijl het 53% van de ballen veroverde in de laatste 30 meter van het veld. Een bewuste strategie dus. FC Bayern daarentegen haalde een percentage van 32% balrecuperaties in de hoge pressing.

Stereotiep in 2-3-5 aanvalsspel

Eens de Duitsers in balbezit kwamen in het veldspel, en dus wanneer Ulreicht het spel niet moest opstarten vanuit een doeltrap, zakte PSG iets meer in en liet het de bal aan de Duitsers. Het zette afwisselend druk vanuit een soort 4-5-1/4-1-4-1 en een 4-4-2 waarbij vooral Verratti in steun kwam van spits Cavani om op het juiste moment door te duwen op één van de centrale verdedigers van Bayern. Tot hoge balrecuperaties kwam PSG niet erg vaak waardoor de Duitsers hun positionele structuur en hun wil konden proberen opleggen.

Dat probeerde Bayern in een soort, erg aanvallende, 2-3-5 formatie. Daarin probeerde het net zoals Real Madrid de as te controleren met de twee centrale verdedigers en drie centrale middenvelders die vooral positie hielden voor de verdediging en iets breder & hoger dan beide centrale verdedigers.

In dit geval zorgden Süle en Martinez centraal voor de defensieve controle en de start van de aanval terwijl Tiago voor hen aanspeelbaar bleef. Tolisso zakte meer uit naar de rechterhalfspace terwijl Vidal dat ook durfde doen aan de linkerzijde, al infiltreerde hij iets vaker hoger op het veld. Het zorgt ervoor dat beide backs erg hoog kunnen gaan spelen omdat er theoretisch gezien voldoende controle achter hen achterblijft: zowel Kimmich als Alaba kozen dus ook een erg hoge positie aan de buitenkant van het veld.

bayern

Bayern houdt 2 centrale verdedigers (geel) achterin. Voor hen proberen 3 middenvelders (rood) controle te houden, terwijl de backs (blauw) hoog zijn opgeschoven. Müller en James (zwart) komen iets meer tussen de linies om een 2-3-5 of 2-3-4-1 te creëren

Op links en rechts was de animatie echter wat verschillend: Müller speelde meer centraal en minder vaak in steun van Kimmich waardoor er op rechts vaak onvoldoende steun was om tot gevaar te komen. Op links daarentegen zorgde Alaba constant voor overlappingen of infiltraties aan de binnenkant van James waardoor de Colombiaan ook vaak zelf een actie kon maken met bal aan de voet. Verrassend genoeg koos hij erg stereotiep voor de hoge voorzet richting Lewandowski en Müller die vanop rechts naar binnen kwam. Met slechts twee, weliswaar kopbalsterke, spelers in de box konden de Duitsers amper dreigen. Bizar dat Bayern na grote successen via combinatiespel en gegenpressing, lijkt terug te grijpen naar de minst succesvolle aanvalstactiek: de hoge voorzet. Bayern poogde maar liefst 42 (!) maal de bal in de box te gooien vanaf de buitenkant.

 

Dodelijke countermomenten
Ook de idee van totale controle van de counters tegen de aalvlugge PSG-aanval bleek al snel niet meer dan een illusie. Bayern had dan wel numeriek overwicht in de as met 2 centrale verdedigers en 3 middenvelders toch kon het de gegenpressing niet in uitvoering brengen, simpelweg omdat PSG ofwel het middenveld oversloeg. Daar was dan ook de ruimte toe aan de zijkanten waar zowel Alaba als Kimmich weg waren. Mbappé en Neymar bleven vaak iets hoger en breder dan de inzakkende Cavani. Ze voelden zich daar logischerwijs ook als een vis in het water om de vrijgekomen ruimte optimaal te benutten met vooral slimme runs zonder bal van Mbappé in de zone van de minder wendbare Süle.

counter

Cavani en Neymar gebruiken de ruimtes naast de twee centrale verdedigers van Bayern, terwijl Mbappé centraal oprukt met bal aan de voet

Aan de rust gooide Ancelotti twee wissels in de strijd. Rudy kwam erin als centrale middenvelder, Tiago verhuisde wat meer naar rechts en Tolisso verdween uit de ploeg. Coman nam dan weer de plaats in van de ongelukkige James op links. Aan het spelbeeld veranderde echter niet veel.

Bayern kreeg het balbezit cadeau vanaf minuut 25 en dat veranderde niet meer: het had dan wel 62% balbezit over de hele wedstrijd bekeken, PSG had eigenlijk de controle zowel met als zonder bal. In de tweede periode probeerde FC Hollywood wel nog voor meer aanwezigheid in de box te zorgen. Alaba deed nog meer overlappingen dan in de eerste helft en er sloot nu ook altijd minstens 1 middenvelder bij de zestienmeter bij de talrijke voorzetten vanaf de linkerflank. Dat speelde natuurlijk in de kaart van PSG dat wat inzakte en loerde op de counteraanval. Het zag zijn kans schoon tegen een fel verzwakte restverdediging van Bayern, uiteindelijke leidde een snelle omschakeling ook de 3-0 eindstand in.

Het moge duidelijk zijn dat Die Bayern wat van zijn pluimen verloor na het vertrek van Guardiola, de scherpe gegenpressing en de snelle combinaties afgewisseld met flitsende dribbels van op de buitenkant lijken verdwenen. Het kan alleen maar een goede zaak zijn in de anders zo voorspelbare Duitse titelstrijd. PSG daarentegen moet met dit team oppermachtig zijn in de Ligue 1 en lijkt ook in Europa eindelijk een echte kanshebber in de Champions League. In Anderlecht houden ze de adem al in.

 

Must sees komend weekend:

Zat 30/9  om 18.30    Chelsea vs Man. City

Zon 1/10 om 18.00    AC Milan vs AS Roma

Meer buitenlands voetbal

Belgisch voetbal