De Conclusie

De Beste: Oscar (Chelsea) speelde vandaag als 10 voor The Blues tegen promovendus Hull City. De Braziliaan kreeg een vrije rol en benutte die uitstekend. Hij zocht (en vond!) voortdurend de ruimte tussen de linies van de bezoekers en lag aan de basis bij zowat iedere gevaarlijke aanval van het team van José Mourinho. Hij scoorde ook het eerste doelpunt, maar even belangrijk is Oscars zijn evolutie in balverlies. Terwijl hij vroeger z’n verdedigende taken regelmatig verwaarloosde, is hij nu de eerste om druk te zetten en uit te pakken met echte Engelse tackles.

De Man in het Zwart: was Bjorn Kuipers die de Klassieker in goede banen leidde. Hij liet de topper tussen Ajax & Feyenoord niet ontsieren door vuile tackles, tijd winnen, of een dozijn schwalbes. Enkel de penalty voor thuisploeg Ajax was voor discussie vatbaar. Maar ‘overall’ een puike partij van de Nederlandse topref. Dat het voetbal in de tweede helft erbarmelijk was, kunnen we hem niet aanwrijven. Al zouden veel fanatieke supporters dat waarschijnlijk ook wel durven doen.

De Wissel: Roberto Soldado (out) – Jermain Defoe (in). Situatie: Tottenham leidt met 0-1 bij Crystal Palace maar heeft het moeilijk. De thuisploeg zet druk, pompt veel ballen in de box en de Spurs raken niet uit de ontknelling. André Villas-Boas besluit om in de 83ste minuut zijn Spaanse doelpuntenmaker Soldado naar de kant te halen. ‘Een bizarre wissel’, dachten vele fans ongetwijfeld. Maar niks is minder waar. Door de pijlsnelle Defoe in de spits te droppen, trok Tottenham het laken definitief naar zich toe. In tegenstelling tot Soldado in de tweede helft, zorgde Defoe meteen voor diepgang door zich steeds slim vrij te lopen tussen een centrale verdediger en een vleugelverdediger van Crystal Palace. Door zijn snelheid en balvastheid konden de Spurs aansluiten, en meer op de helft van de tegenstander gaan spelen. Het veelvuldige balbezit zorgde ervoor dat het de match terug onder controle kreeg. Al gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat doelman Hugo Lloris toch nog één keer gevat moest tussenkomen.

De Verrassing: in de Eredivisie heet momenteel PEC Zwolle. Het team van coach Ron Jans kende een uitstekende seizoensstart. Het pakte 9 op 9 en deelt de leiding met PSV na overwinningen tegen NEC (1-5), Heracles (1-3) en Feyenoord (2-1). Cambuur en Utrecht zijn de volgende voorgerechtjes op het menu van Zwolle, met daarna Ajax als hoofdschotel. Wordt vervolgd.

De Ontdekking: Sven van Beek (Feyenoord) speelde vandaag zijn eerste wedstrijd in het Betaald Voetbal. De 19-jarige rechtsachter mocht meteen debuteren in De Klassieker op bezoek bij Ajax. Van Beek deed het voortreffelijk. Hij speelde positioneel erg sterk en verijdelde twee doelkansen met een messcherpe tackle. Bovendien beschikt de youngster over een verre inworp (hij gooit met gemak 25m ver), wat zeker nog voor doelgevaar kan zorgen met targetman Graziano Pellè in het elftal. Spijtig genoeg is van Beek de doublure van de geblesseerde Daryl Janmaat. Coach Ronald Koeman weet sinds vandaag alleszins dat hij over een uitstekende vervanger beschikt!

De Wedergeboorte: Chelsea-icoon Frank Lampard zat vorig seizoen meer op de bank dan hem lief was. Er werden vraagtekens gesteld bij zijn toekomst bij The Blues, maar zijn goal in de Europa League-finale (en de komst van Mourinho) leverde de middenvelder prompt een nieuw contract op. Tegen Hull City speelde hij, met Ramires naast zich, kennelijk bevrijd. Lamps vertraagde het spel wanneer nodig, en zorgde bij momenten voor een uitstekende opbouw. Zijn infiltraties zijn terug van weggeweest en hij etaleerde zijn schitterende traptechniek nogmaals bij de tweede goal van Chelsea. Lampard miste in de beginfase van de match wel een strafschop, maar hij vertrouwde me toe dat hij dat enkel deed om de spanning er nog wat in te houden.

De Gokchinees: in Camp Nou gezien? Of was Barça nu echt zo sterk dat het aan de rust al met 6-0 (!) leidde tegen Levante? Antwoord in eum… oktober, na de wedstrijd tegen Real Madrid.

Gescout: The Three Lions

Niks zo saai als oefeninterlands: wat tactische probeersels van bondscoaches, voetballers die (dit weekend start de Premier League!) geen enkel risico op een blessure willen lopen en zich bijgevolg gaan inhouden. Meer stelt het eigenlijk niet voor. Behalve de affiche Engeland-Schotland dan. Een prestigeduel, dé slag om het Britse eiland. En bijgevolg de ideale gelegenheid om eens te kijken hoe ver de Engelse nationale ploeg staat tien maanden voor het WK 2014. Al moeten The Three Lions zich uiteraard eerst nog kwalificeren voor het wereldkampioenschap…

“Roy Hodgson: Jack Wilshere has the ability to unlock doors with his incredible footwork and a fantastic change of pace” (bron: The Guardian)

Bondscoach Roy Hodgson koos voor de derby tegen Schotland voor een 4-2-3-1 opstelling, met daarin plaats voor Joe Hart; Kyle Walker, Gary Cahill, Phil Jagielka, Leighton Baines; Steven Gerrard, Jack Wilshere, Tom Cleverley; Theo Walcott, Wayne Rooney, Danny Welbeck. Op papier een meer dan degelijk elftal, maar een voetbalmatch wordt uiteraard betwist op het gras. En in dit geval op de heilige grasmat van Wembley.

De wedstrijd begon aan een erg hoog tempo, als ware het een topmatch in de Engelse Premier League. Na 11’ kwamen de bezoekers verrassend op voorsprong: een ingestudeerde hoekschop van de Schotten werd slecht weggewerkt door Walcott, waarna James Morrison kon uithalen. Joe Hart ranselde de knal in eigen doel, een duidelijke fout van de goalie. Pittig detail: doelpuntenmaker Morrison (West Brom) speelde tot de U20 voor Engeland, maar koos daarna voor de speelkansen bij het Schotse eerste elftal. Hopelijk scoort Zakaria Bakkali binnenkort… niet tégen de Belgen… 

Enfin, rond het halfuur reageerden de Engelsen na een schitterende pass van Cleverley op Walcott. De aalvlugge vleugelaanvaller kapte de Schotse verdediging gek, alvorens de bal in de korte hoek binnen te schuiven. De bezoekers, vocaal gesteund door de Tartan Army, kwamen opnieuw op voorsprong net na rust. Kenny Miller werd aangespeeld, zette met een simpele heupbeweging Cahill op het verkeerde been, en knalde de 1-2 tegen de netten. Uiteindelijk trokken de Engelsen het laken nog naar zich toe door twee doelpunten via stilstaande fase. Het was trouwens de 31-jarige debutant Rickie Lambert die de beslissende goal tegen de touwen kopte. De laatste 10’ werden (volgens de ongeschreven wet bij oefeninterlands) gevuld door de talrijke, nutteloze wissels.

Maar wat leerde de wedstrijd ons nu van de sterkte van de Engelsen? Achterin gaven Hart en Kyle Walker alleszins een onzekere indruk. Enkel Baines overtuigde. Centraal op het middenveld kon Hodgson niet klagen: Gerrard en Cleverley speelden een wereldpartij. Al is het maar de vraag of captain Stevie G (33 intussen) zijn niveau nog kan aanhouden tot in Brazilië. Wilshere moet nog beslissender worden, maar heeft nog een ruime progressiemarge. De drie aanvallers speelden een eerder bleke partij. Walcott blijft met zijn snelheid natuurlijk ook in een mindere dag een gesel voor elke verdediging, terwijl ook Welbeck ieder moment een flits uit z’n schoenen kan toveren. En Rooney? Die is nog mijlen verwijderd van zijn beste niveau.

Conclusie? De Engelsen hebben nog een lange weg te gaan willen ze een rol van betekenis spelen binnen tien maanden op de wereldbeker. Glen Johnson moet sowieso in de ploeg komen als rechtsachter, terwijl centraal achterin ook beter naar de toekomst wordt gekeken. Met Cahill & Jagielka zal Engeland geen wereldkampioen (en ook geen Europees kampioen) worden. En met Joleon Lescott en Chris Smalling (al krijgt die tweede het voordeel van de jeugdigheid), de normale centrale verdedigers in de basis, evenmin. Centraal op het middenveld zit het wel goed, zeker als Wilshere zich verder kan ontwikkelen. En voorin zit er ook wel muziek in: toch als Welbeck zijn plaats centraal krijgt (desnoods met Rooney op de bank), en omringd door Walcott en een sterke linkerflankaanvaller (Alex Oxlade-Chamberlain? Ashley Young?).

+ Veel kopkracht op stilstaande fases
+ Heel wat gevaar van op afstand met Gerrard, Rooney, Lampard.
+ Snelheid & individuele acties van Walcott, Welbeck, Young.

– Zwakke centrale verdediging: weinig voetballend vermogen, amper snelheid & wendbaarheid
– Hoge blessurelast door vele wedstrijden in Premier League & overtraining door Roy Hodsgon.
– Te stereotiep spel: veel lange ballen

Onze gok? Als we geen rekening houden met een snelle progressie van het elftal, kent Engeland een bleek WK met bijhorende uitschakeling in de 1/8e finale. Al blijft de prestigeslag tegen Schotland uiteraard gewoon een oefenpot, en misschien gooien we de getrokken conclusies binnenkort gewoon weer overboord.

De Conclusie

Het voorbije weekend samengevat in een kort en bondig rapport:

De Beste: Franck Ribéry (B. München) zorgde er met zijn versnellingen voor dat de hele verdediging van B. Mönchengladbach na 90’ duizelig van het veld stapte. Van op links een constante gesel met zijn dribbels naar het centrum, doorsteekpasses, en afstandsschoten. Prachtige assist bij de eerste goal!

De Goalie: Marc André Ter Steegen (B. Mönchengladbach) slikte drie doelpunten in de Allianz Arena maar zorgde ervoor dat Bayern er geen vernedering van kon maken. Pakte uit met twee schitterende saves en stopte een strafschop. Ook voetballend een verademing in vergelijking met vele andere doelmannen.

De Schlemiel: Alvaro Gonzalez (B. Mönchengladbach) veroorzaakte twee strafschoppen op amper een minuut tijd. Tweemaal op rij de handen gebruiken op zo’n korte tijd, in de eigen zestien dan nog. Wat was dat nu weer van een ezel en een steen?

De Nuttigste: Junior Malanda (Zulte Waregem) heerste als vanouds op het middenveld bij Essevee. Erg sterk in de balrecuperatie, stuurde het spel van Zulte Waregem met sterke passes en veranderde de bal van kant net zoals hij van onderbroek wisselt.

De Metamorfose: Alpaslan Özturk (Standard Luik) zat niet zo lang geleden nog in de B-kern bij het ter ziele gegane Beerschot. Hij blonk daar bij de seizoensstart uit als explosieve rechtsachter, maar bleek een erg kort lontje te hebben. Herpakte zich na zijn gratis transfer naar Standard en speelde heel sterk centraal op het middenveld naast Yoni Buyens in de topmatch in Genk. Wordt ongetwijfeld een erg nuttige pion in het rotatiesysteem van Guy Luzon.

De Saaiste: Bordeaux-Monaco (0-2) was allesbehalve een spektakelwedstrijd. Monaco speelde vanuit de organisatie en hoopte op de flitsen van de vier aanvallend ingestelde spelers, terwijl Bordeaux een dubbele muur voor de eigen zestien optrok. Wie daar door raakte, werd meestal zonder pardon omver geschoffeld. De match brak open na de eerste goal van de bezoekers in minuut 81. Zonder het slotkwartier was deze wedstrijd waarschijnlijk de saaiste (zelfs tactisch weinig interessant) ooit. Geen reclame voor Ligue 1.

Olympique Lyon: zegeviert het voetbal of het geld?

Morgen trappen Montpellier en kampioen PSG de nieuwe Franse competitie op gang. De topfavorieten voor de landstitel zijn zonder twijfel AS Monaco en PSG. Maar verrassender: het is al de vijfde opeenvolgende keer dat de Ligue 1 niet wordt afgetrapt door Olympique Lyon als kampioen, dat ‘le championnat’ nochtans domineerde in een niet zo ver verleden.

Tussen 2002 en 2008 prijkt er maar één club op de erelijst van Ligue 1: Olympique Lyon.
Onder respectievelijk Jacques Santini, Paul Le Guen, Gérard Houllier en Alain Perrin pakte L’OL zevenmaal op rij de titel in de Franse hoogste klasse. Een unicum.

Zeven vette jaren die werden bereikt met een simpele, maar doeltreffende tactiek: de beste spelers in de Franse competitie kopen, daarmee kampioen worden, en de betere voetballers met winst doorverkopen. Het businessmodel van voorzitter Jean-Michel Aulas zorgde ervoor dat zijn team bijna een decennium onaantastbaar was.

Spelers zoals Michael Essien, Juninho, en Florent Malouda regen de titels aan elkaar. Maar vanaf 2009 volgt de grote leegte: het Franse kampioenschap wordt achtereenvolgens gewonnen door Bordeaux, Olympique Marseille, Lille, Montpellier en PSG. Tot 2010 houden ‘les Lyonnais’ nog vast aan de tactiek die hen jarenlang succes had opgeleverd: investeren. Lyon doet toptransfers zoals Lisandro López, Bafétimbi Gomis en Michel Bastos, maar zonder resultaat.

Vanaf 2011 wordt het roer dan ook volledig omgegooid. Rémi Garde, hoofd van de jeugd, krijgt als hoofdcoach het sportieve beleid van Lyon in handen. Een duidelijk signaal van de club: niet langer het geld door ramen en deuren gooien, wel kiezen voor eigen jeugd. Een werk van lange adem, maar toch breken talenten zoals Alexandre Lacazette, Clément Grenier en Maxime Gonalons (de huidige kapitein) door.

Lyon haalt ook nog spelers weg, maar op jongere leeftijd: om de talenten te laten rijpen. Hugo Lloris, Miralem Pjanic en Yoann Gourcuff zijn maar enkelen die al op jonge leeftijd het mooie weer maken in le stade de Gerland. Gedaan met de te hoge loonkosten dus. Jongeren krijgen de kans zich te ontwikkelen in de hoop binnen x-aantal jaar landskampioen te worden. Lyon zal moeten opboksen tegen het wanbeleid van Monaco en PSG (wanbeleid in het voetbal = wel succes op korte termijn) maar het kan: want ook de Ligue 1 staat garant voor verrassingen. Of is de titel die klein duimpje Montpellier pakte ten koste van PSG al uit jullie geheugen verdwenen?

In 2012 won Olympique Lyon bij wijze van voorsmaakje alleszins al de Frans beker. En om met de hoopgevende woorden van Johan Cruyff af te sluiten: “Ik heb nog nooit een zak geld een doelpunt zien maken. Waarom zou je dus niet kunnen winnen van rijke teams?”

Speeldag 1
MORGEN
20:30 Montpellier HSC – Paris Saint-Germain

ZATERDAG 
21:00 Girondins Bordeaux – AS Monaco
21:00 Olympique Lyon – OGC Nice
21:00 Valenciennes – Toulouse FC
21:00 Ajaccio AC – Saint-Etienne
21:00 Lille OSC – FC Lorient
21:00 Rennes – Stade de Reims
21:00 En Avant Guingamp – Olympique Marseille
21:00 FC Nantes – SC Bastia
21:00 Évian Thonon Gaillard FC – FC Sochaux