Niks zo saai als oefeninterlands: wat tactische probeersels van bondscoaches, voetballers die (dit weekend start de Premier League!) geen enkel risico op een blessure willen lopen en zich bijgevolg gaan inhouden. Meer stelt het eigenlijk niet voor. Behalve de affiche Engeland-Schotland dan. Een prestigeduel, dé slag om het Britse eiland. En bijgevolg de ideale gelegenheid om eens te kijken hoe ver de Engelse nationale ploeg staat tien maanden voor het WK 2014. Al moeten The Three Lions zich uiteraard eerst nog kwalificeren voor het wereldkampioenschap…

“Roy Hodgson: Jack Wilshere has the ability to unlock doors with his incredible footwork and a fantastic change of pace” (bron: The Guardian)

Bondscoach Roy Hodgson koos voor de derby tegen Schotland voor een 4-2-3-1 opstelling, met daarin plaats voor Joe Hart; Kyle Walker, Gary Cahill, Phil Jagielka, Leighton Baines; Steven Gerrard, Jack Wilshere, Tom Cleverley; Theo Walcott, Wayne Rooney, Danny Welbeck. Op papier een meer dan degelijk elftal, maar een voetbalmatch wordt uiteraard betwist op het gras. En in dit geval op de heilige grasmat van Wembley.

De wedstrijd begon aan een erg hoog tempo, als ware het een topmatch in de Engelse Premier League. Na 11’ kwamen de bezoekers verrassend op voorsprong: een ingestudeerde hoekschop van de Schotten werd slecht weggewerkt door Walcott, waarna James Morrison kon uithalen. Joe Hart ranselde de knal in eigen doel, een duidelijke fout van de goalie. Pittig detail: doelpuntenmaker Morrison (West Brom) speelde tot de U20 voor Engeland, maar koos daarna voor de speelkansen bij het Schotse eerste elftal. Hopelijk scoort Zakaria Bakkali binnenkort… niet tégen de Belgen… 

Enfin, rond het halfuur reageerden de Engelsen na een schitterende pass van Cleverley op Walcott. De aalvlugge vleugelaanvaller kapte de Schotse verdediging gek, alvorens de bal in de korte hoek binnen te schuiven. De bezoekers, vocaal gesteund door de Tartan Army, kwamen opnieuw op voorsprong net na rust. Kenny Miller werd aangespeeld, zette met een simpele heupbeweging Cahill op het verkeerde been, en knalde de 1-2 tegen de netten. Uiteindelijk trokken de Engelsen het laken nog naar zich toe door twee doelpunten via stilstaande fase. Het was trouwens de 31-jarige debutant Rickie Lambert die de beslissende goal tegen de touwen kopte. De laatste 10’ werden (volgens de ongeschreven wet bij oefeninterlands) gevuld door de talrijke, nutteloze wissels.

Maar wat leerde de wedstrijd ons nu van de sterkte van de Engelsen? Achterin gaven Hart en Kyle Walker alleszins een onzekere indruk. Enkel Baines overtuigde. Centraal op het middenveld kon Hodgson niet klagen: Gerrard en Cleverley speelden een wereldpartij. Al is het maar de vraag of captain Stevie G (33 intussen) zijn niveau nog kan aanhouden tot in Brazilië. Wilshere moet nog beslissender worden, maar heeft nog een ruime progressiemarge. De drie aanvallers speelden een eerder bleke partij. Walcott blijft met zijn snelheid natuurlijk ook in een mindere dag een gesel voor elke verdediging, terwijl ook Welbeck ieder moment een flits uit z’n schoenen kan toveren. En Rooney? Die is nog mijlen verwijderd van zijn beste niveau.

Conclusie? De Engelsen hebben nog een lange weg te gaan willen ze een rol van betekenis spelen binnen tien maanden op de wereldbeker. Glen Johnson moet sowieso in de ploeg komen als rechtsachter, terwijl centraal achterin ook beter naar de toekomst wordt gekeken. Met Cahill & Jagielka zal Engeland geen wereldkampioen (en ook geen Europees kampioen) worden. En met Joleon Lescott en Chris Smalling (al krijgt die tweede het voordeel van de jeugdigheid), de normale centrale verdedigers in de basis, evenmin. Centraal op het middenveld zit het wel goed, zeker als Wilshere zich verder kan ontwikkelen. En voorin zit er ook wel muziek in: toch als Welbeck zijn plaats centraal krijgt (desnoods met Rooney op de bank), en omringd door Walcott en een sterke linkerflankaanvaller (Alex Oxlade-Chamberlain? Ashley Young?).

+ Veel kopkracht op stilstaande fases
+ Heel wat gevaar van op afstand met Gerrard, Rooney, Lampard.
+ Snelheid & individuele acties van Walcott, Welbeck, Young.

– Zwakke centrale verdediging: weinig voetballend vermogen, amper snelheid & wendbaarheid
– Hoge blessurelast door vele wedstrijden in Premier League & overtraining door Roy Hodsgon.
– Te stereotiep spel: veel lange ballen

Onze gok? Als we geen rekening houden met een snelle progressie van het elftal, kent Engeland een bleek WK met bijhorende uitschakeling in de 1/8^e finale. Al blijft de prestigeslag tegen Schotland uiteraard gewoon een oefenpot, en misschien gooien we de getrokken conclusies binnenkort gewoon weer overboord.