Geplaatst door

Geplaatst op

10 december 2017

Geplaatst onder

reacties

Man United – Man City (1-2): comeback van de valse 9

Met acht punten voorsprong reisde een dit seizoen bij wijlen imponerend City af naar stadsgenoot en nummer twee in de stand United. Een Manchester derby, een rechtstreeks gevecht om de titel én een clash tussen twee van de grootste coaches ter wereld: Mourinho vs Guardiola!

Startopstelling van beide teams. City zonder echte spits

United moest het zonder de geschorste Pogba doen na zijn rode kaart vorige week in Arsenal. Ook Carrick, Fellaini en Bailly ontbraken. Mourinho gooide zijn 5-3-2 van de voorbije weken in de prullenmand en verving deze door de 4-2-3-1 van eerder dit seizoen met volgende namen: De Gea, Valencia, Smalling, Rojo, Young, Matic, Herrera, Lingard, Martial, Rashford en Lukaku.

City miste enkel verdedigers Stones en Mendy. Ook geen 3-5-2 voor Guardiola, wel opnieuw een 4-3-3 met Delph noodgedwongen als linksback. De basiself van The Citizens: Ederson, Walker, Kompany, Otamendi, Delph, Fernandinho, De Bruyne, Silva, Sterling, Sané en Jesus.

Geen strijd om balbezit
Het mag geen wonder heten dat City van bij de start het balbezit opeiste, ook buitenshuis. De troepen van Guardiola pronken dit seizoen met een gemiddelde van maar liefst 66% balbezit in de Premier League en zijn ook daarmee uiteraard de fiere leider. Thuismatch of niet United daarentegen had aan dat balbezit weinig boodschap en zakte van bij de start in tot rond de middenlijn om daar een stevig blok neer te zetten. In datzelfde ‘balbezitklassement’ heeft United overigens gemiddeld 51,7% van de tijd de bal, goed voor een 7^e plaats achter onder meer Watford en Southampton.

Het strijdplan van Mourinho en uiteraard de reactie van Guardiola daarop bepaalde eigenlijk de hele wedstrijd. De Catalaanse coach herintroduceerde daarom ‘de valse 9’ om zo het balbezit en uiteindelijk ook de match te winnen.

De defensieve structuur van Man United zag er als volgt uit: nummer 10 Lingard speelde in steun van Lukaku en was samen met de Belg verantwoordelijk voor het afschermen van het centrale verdedigersduo Kompany-Otamendi met Fernandinho net voor hen. Meestal startten beiden naast elkaar en wanneer één van hen druk vooruit ging zetten, nam de andere meer de positie van nummer 10 over. Achter het duo vormde zich een rode lijn van vier spelers die gevormd werd door de inzakkende flankaanvallers Martial en Rashford met Herrera en Matic in het centrum. Vooral de positie van die laatste twee bepaalde in grote lijnen het wedstrijdverloop.

Sterling als valse 9

Al van bij het begin was duidelijk dat beiden een soort ‘mandekkersfunctie’ hadden gekregen op de aanvallende middenvelders van City. In eerste instantie achtervolgde Matic De Bruyne als die zich hoog aanspeelbaar maakte in de halfspace, Herrera deed hetzelfde bij Silva. Wanneer de Spanjaard eens vijftien meter hoger ging staan, bijna in buitenspelpositie zonder dat hij de bal kon krijgen, achtervolgde Herrera hem zelfs tot daar. Vanwege het overtal achterin kreeg City natuurlijk veel tijd om ruimte te maken voor ploegmakkers en zo United in de problemen te brengen. Ederson, Fernandinho, Kompany en Otamendi speelden de bal rustig rond tegen Lingard en Lukaku terwijl de rest van de ploeg zich klaarmaakte om op het juiste moment aanspeelbaar te worden voor een voorwaartse pass.

Geen diepe spits voor City. Door de positie van Matic (hier op Silva gericht) en Herrera (hier op De Bruyne gericht) dus heel veel ruimte voor Sterling om helemaal vrij in de bal te komen

Als antwoord op de mandekking op het middenveld posteerden De Bruyne en Silva zich in de beginfase vooral in hun respectievelijke ‘halfspaces’, omdat zij gevolgd werden door Matic en Herrera kwam er daardoor constant een zee aan ruimte tussen de centrale verdedigers en aanvallers van de thuisploeg (blauwe ruimte). Deze werd vooral ingevuld door Sterling die als valse spits fungeerde en constant de bal centraal kon opvragen. Man City had dus zowel in de verdediging als op het middenveld constant een overtalsituatie waardoor het amper de bal verloor, Man Utd kreeg geen poot aan de grond. The Citizens hadden na 20’ spelen 76% balbezit op het veld van de aartsvijand. Tot erg grote kansen leidde dat echter niet.

Balbezit zonder diepgang

De positie van de 2 flankaanvallers, Jesus en Sané, was erg breed om de verdedigende lijn van United uit te rekken in de breedte. Het was ongetwijfeld het doel van Guardiola om van daaruit lopende mensen te creeëren in de rug van de verdedigers maar dat lukte amper of niet. Van zodra Sterling tussen de linies kon opendraaien, probeerde Sané wél een tweetal keer de loopactie te maken maar deze werd op het foute moment ingezet of de dieptepass was van onvoldoende hoge kwaliteit om tot gevaar te komen. Op links maakte Jesus deze loopactie eigenlijk nooit, bizar gezien het feit dat hij normaal als diepe spits speelt. Het gebrek aan loopacties van Jesus en Sterling was één reden voor de weinige kansen, de beperkte kwaliteit tussen de linies (Sterling leed iets te veel balverlies of speelde te vaak achteruit) een andere.

Bovendien leidde de positionele structuur van The Citizens er ook voor dat er weinig andere spelers bereikbaar waren. De Bruyne en Silva werden in eerste instantie gedekt door Matic en Herrera waardoor zij zich moeilijk aanspeelbaar konden maken, al moet gezegd worden dat zij ook amper voor diepte zorgden op momenten dat Sterling wél voorwaarts kon opendraaien. Door de erg brede startpositie van de flankaanvallers was er bovendien ook weinig ruimte voor Walker en Delph om buitenom te gaan. Een dubbel probleem dus: te weinig centrale aanspeelbaarheid in de diepte en daardoor ook weinig mogelijkheden op de flank. Walker en Delph waren uiteraard ook op hun hoede op de tegenaanval en schakelden zich weinig in de aanval in. Al bovenstaande factoren zorgden voor heel wat babezit voor The Sky Blues maar tegelijk ook voor weinig uitgespeelde kansen.

Rotatie met Silva en Sterling in de halfspaces, De Bruyne niet als valse spits maar komt wel te laag de bal ophalen waardoor aanspeelmogelijkheden voorin ontbreken

Dat alles zorgde mogelijk voor wat onrust bij De Bruyne waardoor die ook nog vaak de bal onnodig achterin kwam ophalen. Daardoor creëerde hij een 4v2 overtal (KDB, Fernandinho, Kompany en Otamedi tegen Lingard en Lukaku) maar ontbrak er voor de bal nog een extra aanspeelpunt.

Lange Bal
De thuisploeg deed in balbezit dan weer de naam van deze blog alle eer aan: lange bal. Zowat iedere pass van De Gea ging meteen richting Lukaku, een bewuste tactiek die Mourinho ook al (toen wel met succes) toepaste in de Europa League finale tegen Ajax vorig seizoen. De Portugese coach vreesde toen, net als nu, enerzijds de hoge pressing van de tegenstander in combinatie met het eerder beperkte voetballend vermogen van zijn verdedigend compartiment (Rojo en Smalling) waardoor de strijd om de tweede bal uitgroeide tot een bewuste strategie. In die match eind vorig seizoen trapte zijn elftal maar liefst 60 (!) lange ballen op 90’ tijd. Vandaag deed het net iets ‘minder goed’ met slechts 57 stuks. En dat op amper 28 minuten balbezit, een gemiddelde dus van 2 lange ballen per minuut.

Daarbij was Lukaku’s uiteraard enorm belangrijk. United plooide vaak noodgedwongen helemaal terug met onze Belg als enig aanspeelpunt voorin, steeds in ondertal tegen de City-verdedigers. Telkens als de lange bal naar hem goed werd gespeeld én hij kon die ook bijhouden (slechts 4/12 luchtduels gewonnen), kon Mourinho deel 2 van zijn plan in werking zien treden: lopende mensen in de counteraanval. Met Martial & Rashford op de flanken en Lingard in steun van Lukaku koos hij bewust voor vier snelle mensen. De passes richting de targetman waren echter vaak niet precies genoeg en de Belg had ook duidelijk zijn dagje niet waardoor United amper tot goede counters kwam.

Counters voorkomen

Het moet ook gezegd worden dat Man City deze counters er perfect uithaalde, die opdracht was naar eigen zeggen Guardiola zijn grootste uitdaging als coach in de Bundesliga een paar jaar geleden. Gezien het lage blok van United, posteerde Guardiola zijn backs vaak erg hoog, zonder dat ze veel bijbrachten aan de bal, en naar binnen om zo de ruimte voldoende klein te maken én meteen druk te kunnen geven op de bal op het moment dat deze werd verloren. Voorin stond Lukaku dan alleen tegen Kompany en Otamendi die ook nog geruggesteund werden door een hoog meespelende doelman Ederson.

City houdt in de aanval al rekening met balverlies. De afstanden tot de gevaarlijkste Man U spelers voor de tegenaanval (Martial, Rashford en Lingard) worden al heel klein gehouden om meteen druk op de bal te kunnen geven. Voorin staat Lukaku in ondertal tegen 2 centrale verdedigers

In deze omstandigheden was het dan ook geen verrassing dat spelhervattingen en individuele foutjes aan de basis zouden liggen van eventuele goals en zo bleek ook. Eerst scoort Silva op hoekschop nadat hij de bal gelukkig meekrijgt van Lukaku. Een paar minuten later brengen The Red Devils de stand in evenwicht: een lange bal van Rojo wordt slecht verwerkt door gelegenheidsback Delph en Rashford kan scoren.

Wissels in de tweede helft

Kompany moest er (noodgedwongen?) uit aan de rust waardoor Gundogan op het middenveld kwam en Fernandinho een rijtje zakte. Hij werd al snel een aantal keer in verlegenheid gebracht in rechtstreekse duels met Lingard en Lukaku waardoor Guardiola later Mangala voor de zekerheid in het elftal bracht.

Door de gelijkmaker net voor rust veranderde het wedstrijdplan van beide teams niet. Man United bleef inzakken, City koos voor balbezit zonder te veel risico’s te nemen in de passing en zo op counters te lopen. United probeerde wel Matic af en toe iets meer in het spel te betrekken maar haalde daar erg weinig uit. Na de 1-2, op vrije trap (uiteraard), van City en het feit dat United iets meer de bal had, kreeg Valencia wel de tijd om iets meer deel te nemen aan de aanval. Vanuit de balcirculatie creëerde de thuisploeg echter weinig of niks. Op een zeldzame korte opbouw van de ingevallen Lindelöf (voor de geblesseerde Rojo) kreeg Lukaku nog de beste kans voorgeschoteld na een knappe combinatie van de Mata en Martial, maar hij miste.

Air Zlatan
Mourinho gooide uiteindelijk Zlatan nog in de strijd in een echte 4-4-2 met nu werkelijk alle hoop gevestigd op de luchtmacht maar tot grote kansen leidde dat niet meer. City koos de laatste minuten voor steriel balbezit, centraal én aan de cornervlag, om de tijd te doden. Al speelden de bezoekers voordien nog een aantal dodelijke tegenaanvallen slecht uit om de match al eerder te beslissen.

The Citizens pakken een heel belangrijke zege en leiden nu al met 11 punten op United in de titelstrijd. Guardiola had puur tactisch gezien de beste ideeën, de uitvoering ervan was nog iets minder. De herintroductie van de valse 9 lag grotendeels aan de basis van de dominantie, het deed ons terugdenken aan de heroïsche clasico’s tussen Real Madrid en FC Barcelona. Ook toen een hevige strijd tussen Mourinho en Guardiola. Het gebrek aan kansen was uiteraard een groot werkpunt, deels door de gebrekkige beweging rond de bal, de voorzichtigheid maar zéker ook: Sterling is nu eenmaal geen Messi. Het feit dat City constant de bal had en amper op gevaarlijke counters stootte was trouwens ook wel zijn verdienste. United bracht daarentegen bitter weinig op de mat, de passiviteit stoorde ongetwijfeld menig toeschouwer in ‘The Theatre of Dreams’. De titeldroom kan alleszins al bijna de kast in met een achterstand van 11 punten.

Meer buitenlands voetbal

Belgisch voetbal

Geplaatst door

Bart Plasschaert

Geplaatst op

24 oktober 2017

Geplaatst onder

Belgisch voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

De VI werken van Stuivenberg

Met steile ambities startte KRC Genk aan het nieuwe seizoen, drie maand later oogt de realiteit minder fraai. De Limburgers kamperen in het midden van het peloton en het telt al 6 punten minder dan de beoogde top-3. Toch is er potentieel, een analyse van de laatste 3 wedstrijden van Genk onder Stuivenberg.

December 2016. Na een 1 op 12 wordt coach Peter Maes de laan uitgestuurd, een gebrek aan punten en te weinig aandacht voor de clubvisie van KRC Genk waarbij veel aandacht gaat naar de doorstroming van eigen jeugdspelers. De Nederlander Albert Stuivenberg, ex-assistent van Louis Van Gaal, volgt hem op. Genk begint aan een remonte maar mist op een haar na de bekerfinale en PO I. Mede door een knap Europees parcours dat strandt in de kwartfinale van de Europa League, kan Stuivenberg een mooi rapport voorleggen met 18 zeges, 8 draws en 5 nederlagen. Hij behoudt vanzelfsprekend het vertrouwen van het bestuur, meer nog: de kern wordt behouden, belangrijke spelers als Pozuelo mogen de club niet verlaten want met dit team moet er meegedaan worden voor de prijzen. Top-3 is het doel.

September 2017. KRC Genk kent een erg matige seizoensstart, Stuivenberg gooit zijn 4-3-3 overboord en introduceert in de match op Eupen een nieuw concept met een tweespitsensysteem. Geen tegenvallende flankaanvallers Benson en Buffel meer in de ploeg, wel een 3-5-2 formatie. Tijdens de rust schakelen de Limburgers over naar een 4-4-2 in ruit waaraan ook in de matchen tegen Moeskroen en Anderlecht werd vastgehouden. We bekeken de laatste drie wedstrijden van de Limburgers en zagen naast heel wat potentieel ook een aantal belangrijke pijnpunten.

1. Progressieve balcirculatie

“Ik vind dat balbezit geen doel op zich mag worden, er moet altijd diepte in ons spel zitten”, dixit Stuivenberg in De Voetbaltrainer tijdens de zomerperiode.

Ondanks het vele balbezit tegen Eupen (62%) en Moeskroen (62%) is een snelle en progressieve (naar voren toe) balcirculatie nog een duidelijk werkpunt van de Genkenaars. In Anderlecht daarentegen had het amper 43% balbezit, daar had het dan weer problemen om de bal lang in de ploeg te houden en vanuit de balcirculatie of in de omschakeling tot grote kansen te komen.

Om te komen tot een vlotte opbouw van achteruit met snelle balcirculatie is een meerderheidssituatie achterin allereerst noodzakelijk. Ook Stuivenberg geeft dat aan: “Binnen onze aanvallende principes is het om 2v1 situaties te kunnen creëren en ze ook uit te spelen. Het gaat erom een tegenstander tot keuze te dwingen en die samen met een medespeler uit te spelen.” Overtalsituaties creëren dus, dat probeert Genk te doen.

Nadat het in de eerste helft in 3-5-2 tegen Eupen speelt en achterin man op man wordt vastgezet, schakelt het de tweede helft bijvoorbeeld om naar een 4-4-2 in ruit. Tegen de twee spitsen van Eupen laat het verdedigende middenvelder Berge centraal inzakken om een overtal te creëren in de achterste lijn.

Tegen Anderlecht had Genk automatisch een overtalsituatie achterin maar had het centrale duo Colley en Aidoo het enorm moeilijk met de onmiddellijke pressing die Anderlecht kwam zetten. Daardoor verloren beide centrale verdedigers heel vaak de bal wanneer ze vooruit iemand probeerden vrij te spelen tussen de linies.

Berge creëert een 3v2 situatie door in te zakken, tegen de twee centrumspitsen van Eupen

Naast het beperkte voetballende vermogen centraal achterin, heeft Genk ook te vaak de neiging om balbezit te houden wanneer het eigenlijk makkelijk vooruit kan voetballen. Onderstaand twee voorbeelden waarin eerst Berge en nadien ook Malinovskiy eigenlijk perfect voor een tempoversnelling kan zorgen door in 1 tijd vooruit te spelen, beiden draaien echter terug achteruit en houden het tempo laag.

Berge kan in 1 tijd vooruit spelen naar een ploegmaat tussen de linies maar keert terug

Ook Malinovskiy kan direct vooruit spelen maar draait terug achteruit

2. Diepgang zonder bal

Eén van de nadelen van het systeem 4-4-2 in ruit is het ontbreken van kwalitatieve flankspelers die kunnen variëren in hun loopacties: zowel tussen de linies als in de diepte op het juiste moment. Door de centralisatie aan spelers liggen de flanken voor Genk dus vaak heel erg open wat een voordeel is voor de opkomende backs. Echter, deze infiltrerende flankverdedigers kunnen niet altijd tijdig vooraan zijn waardoor er bij de Genkies regelmatig een pertinent gebrek aan diepte ontstaat. Zeker ook omdat middenvelders Malinovskiy, Berge en Pozuelo de bal wel erg graag in de voet hebben. Ook spits Ingvartsen lijkt eerder een type om in de voet aan te spelen en zorgt onvoldoende voor diepte. Enkel Samatta en Schrijvers durven sporadisch eens de diepte in duiken wat onvoldoende is om voor snel gevaar te zorgen, zeker wanneer de backs niet tijdig vooraan terug te vinden zijn.

Alle centrale spelers van Genk komen naar de bal, op de flanken zijn de backs nog niet kunnen oprukken. Geen diepgang!

Op Anderlecht zorgde Samatta af en toe voor de uitzondering door meer op de linkerflank te blijven en daar vanuit de omschakeling de driemansdefensie van paars-wit pijn te proberen doen.

Samatta zorgt voor diepgang op de linkerflank

3. Ondertalsituaties op de flank

Een ander logisch nadeel aan het 4-4-2 in ruit systeem betekent een magere bezetting op de flanken. Vooral voor de opkomende backs heeft dit serieuze gevolgen. Op rechts komen Clinton Mata maar al te vaak in de problemen: de back, tegen de zijlijn, krijgt logischerwijs erg snel druk en heeft in deze spelopvatting ook weinig aanspeelbaarheid om hem te ondersteunen. Ook hier ligt een belangrijke taak voor de, voorlopig misschien nog te statische, spitsen. Uiteraard moeten ook de vier centrale middenvelders voor voldoende ondersteuning en eventuele infiltraties op de flank zorgen.

Aangezien er weinig ondersteuning is op de flank, heeft Genk elders natuurlijk wél extra spelers op ‘overschot’. Dit zorgt op aanvallend gebied wel vaak voor een grote hoeveelheid infiltrerende mensen in de box wanneer één van de meegekomen backs de bal ontvangt op de buitenkant en, misschien noodgedwongen, tot een voorzet overgaat. Tegen Eupen zorgde dit wel voor twee goals van Ingvartsen steeds na een voorzet vanop de rechterflank. Tegen Moeskroen zorgde Uronen dan weer voor een aanvallend goede bijdrage met voorzetten in de zestienmeter waar bijna constant 3 of meerdere Genkspelers komen ingelopen.

Vijf spelers van KRC Genk mee in de box bij een flankvoorzet

4. Dwingender worden in de hoge pressing

Albert Stuivenberg toont zich een duidelijk voorstander van hoog storen, de tegenstander zo snel mogelijk het voetballen beletten om bij voorkeur ook zelf snel tot een scoringskans te komen. Zowel in de matchen tegen Eupen, Moeskroen en Anderlecht trachtte Genk de tegenstander meteen op te jagen met wisselend succes. In de Oostkantons waren de Limburgers meerdere malen succesvol na hoog storen, Moeskroen en Anderlecht leken iets beter voorbereid om onder die druk uit te voetballen.

Samatta en Ingvartsen, beide spitsen, coördineren de pressing. Samatta staat op links meestal tussen de centrale verdediger en rechtsback om hen te dwingen ofwel lang te spelen ofwel de rechterflank van Genk te gebruiken. De linkercentrale verdediger wordt meer vrijgelaten door Ingvartsen die hem dan naar buiten toe duwt om de lange bal of de pass naar de linksback te verkrijgen. Wanneer de linksback de bal krijgt, gaat Schrijvers agressief pressen waarna de bal centraal veroverd moet worden. Een duidelijke keuze om de pressing aan de rechterkant uit te voeren vanwege de profielen van Samatta, Schrijvers en Malinovskiy. De één al meer loopwonder dan de ander.

Genk oriënteert de pressing bewust naar de rechterkant waar Ingvartsen de bal naar buiten duwt en Schrijvers het laatste voorbereidende werk moet opknappen. Geel zijn de verdedigers, rood de middenvelders en blauw de twee spitsen

Tegen Moeskroen liep dit ook relatief goed in de beginfase maar de bezoekers waren goed voorbereid en konden toch een aantal keer door de druk heen voetballen, zelfs met een knappe openingsgoal als gevolg.

Schrijvers laat zich makkelijk voorbijlopen door Huyghebaert, die opent op de opstomende rechtsback Locigno. Deze heeft een boulevard aan ruimte dankzij de centrale oriëntering van het Genkse blok en vooral door de slimme loopactie van Rotariu die Uronen meetrekt naar het centrum. Van daaruit volgt een korte combinatie en de 0-1. Hoge pressing die mislukt op zijn kwetsbaarst.

Het moet gezegd, vaak lukte deze pressing wel uitstekend met hoge balrecuperaties als gevolg!

Tegen de 3-4-3 van Anderlecht werd de hoge pressing enigszins anders ingevuld. Daar kozen beide spitsen om de buitenste centrale verdedigers van Anderlecht uit te sluiten en tegelijk de pass naar de flankaanvaller tussen de linies te voorkomen. Zo werd Kara aan de bal gelaten. Centraal op het middenveld dekten Schrijvers en Malinovskiy door op Kums en Trebel en dan was het Pozuelo die met een verticale loopactie het signaal gaf tot pressing. De Spanjaard is echter niet meteen de grootste loper en recuperator waardoor Kara vaak te veel tijd kreeg aan de bal.

Pozuelo zet druk op Kara. De twee spitsen houden Dendoncker en Deschacht in de gaten terwijl op het middenveld mandekking wordt gespeeld op Kums en Trebel

Toch kwam Genk vaak tot balrecuperatie: Berge was namelijk verantwoordelijk voor het constant achtervolgen van de aanvallende middenvelder van Anderlecht aan de kant van de bal (Hanni indien opbouw op links, Gerkens indien opbouw op rechts) waardoor de back van Genk kon doordekken op de flankmiddenvelder van paars-wit. Het zorgde voor erg direct spel, veel duels en potig voetbal wat gezien de voorsprong van Genk in hun voordeel was.

Berge zakt in op Hanni. Er ontstaat ruimte tussen de linies maar deze kan niet worden benut door de mandekking op Hanni, Kums en Trebel.

5. Verdedigen ruimte in de rug

Hoog druk zetten impliceert uiteraard het weggeven van ruimte in de rug. Ook dat vormt zeker een werkpunt voor de Limburgse defensie, des te meer voor rechtercentrale verdediger Aidoo. De Ghanese jeugdinternational ging namelijk al iedere wedstrijd minstens eenmaal in de fout door onvoldoende te anticiperen op mogelijke dieptepasses. Tegen Anderlecht werd dit niet afgestraft omdat doelman Vukovic hoog meespeelde, tegen Eupen was dit wel de aanleiding tot de 2-0 achterstand.

Aidoo heeft voldoende voorsprong om de diepe bal te verdedigen. Hij anticipeert onvoldoende en laat zich makkelijk in de rug nemen.

6. Rendement op spelhervattingen

And last but not least: spelhervattingen. Een erg gevaarlijk wapen in de strijd voor de punten, noem het gerust de waterstofbom van het voetbal. Mits een uitstekende focus op hoekschoppen en vrije trappen tegen, kan Genk punten scoren op dit onderdeel. Met Pozuelo en Malynovskiy beschikt het over twee spelers met een uitstekende traptechniek terwijl het met Aidoo, Colley en Ingvartsen over voldoende kopkracht beschikt. Echter, voorlopig staat de balans gescoorde goals vs goals tegen op matige 5-5 tussenstand. Op hoekschoppen tegen is de zoneverdediging vooral kwetsbaar gebleken in de eerste zone, dat probeerde Eupen ook constant uit te buiten. Het scoorde zo ook de 1-0 met Blondelle toen het een 4v3 creëerde in die zone.

4vs3 situatie in het nadeel van Genk in de eerste zone op hoekschop

De laatste drie matchen van KRC Genk geven een goed beeld over hun seizoen tot zo ver. Het potentieel is aanwezig, de punten nog onvoldoende. De 5 op 9 tegen Eupen, Moeskroen en Anderlecht kon echter ook zomaar een 9 op 9 geweest zijn. Het vertrouwen van het Genkse bestuur in coach Stuivenberg getuigt van kennis en stabiliteit, een juiste keuze zonder twijfel.

Genk heeft uiteraard nog een pak werkpunten, meer dan bovenstaande zes, maar heeft ook duidelijke troeven. De duelkracht centraal achterin, het voetballend vermogen en de overtalsituaties centraal op het middenveld, een tweespitsensysteem dat altijd moeilijk te bekampen is en heel veel volk voor doel bij flankvoorzetten. Het moge duidelijk zijn dat ook regisseur Pozuelo nog ver van zijn beste vorm is verwijderd wat het spel van de Limburgers op termijn alleen nog maar kan verbeteren. Woensdag een volgende test wanneer Genk leider Club Brugge ontvangt.

Meer Belgisch voetbal

Geplaatst door

Bart Plasschaert

Geplaatst op

28 september 2017

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

PSG – Bayern München (3-0): PSG oppermachtig met én zonder bal

Enorme druk op de schouders van PSG-coach Unai Emery want de Parijzenaars toonden hun ambities op de transfermarkt: de Champions League winnen is hét doel dit seizoen. De Fransen openden het tornooi alvast met een 0-5 zege in Celtic Park en keken gisteren in de ogen van de Duitse recordkampioen Bayern München. De troepen van Ancelotti wonnen hun openingswedstrijd dan weer met 3-0 tegen Anderlecht. Analyse van dit topduel!

Zowel PSG als Bayern in een erg dynamische 4-3-3 opstelling

PSG startte in z’n gekende 4-3-3 met volgende 11: Areola, Alves, Marquinhos, Silva, Kurzawa, Motta, Rabiot, Verratti, Mbappé, Cavani, Neymar. Emery had luxe op de bank met onder meer Di Maria, Lucas Moura, Meunier, Draxler en Lo Celso.

Zijn Italiaanse collega Ancelotti liet verrassend genoeg Hummels, Robben, Coman en Ribery op de bank. Bayern moet het bovendien een tijd doen zonder doelman Neuer wat recent al puntenverlies opleverde in de Bundesliga. Ulreich is zijn vervanger tussen de palen, de andere 10 namen zijn Sule, Martinez, Kimmich, Alaba, Tiago, Tolisso, Vidal, Lewandowski, Müller, James. Ook Bayern koos weinig verrassend voor 4-3-3.

Beierse defensie afgestraft
PSG startte het best met balbezit en Bayern werd snel in het defensief gedwongen. De Duitsers kozen bij balverlies in het gewone veldspel voor een soort 4-4-2 waarbij James Rodriguez werd teruggedrongen in een rol als linkermiddenvelder, en dus veel afstand moest afleggen vanuit zijn positie als linkerflankaanvaller. Terwijl loopwonder Müller dichter bij spits Lewandowski aanleunde, toch een verrassende keuze in functie van fysieke kwaliteiten.

Vidal kwam in balverlies als linkercentrale middenvelder te spelen met naast zich Tiago. Tolisso nam dan de rechterflank, en de oprukkende back Kurzawa, voor zijn rekening en dus niet kapitein Müller. Na nog geen twee minuten werd die keuze al afgestraft door de enthousiaste thuisploeg. Aanval op links waar Neymar een drietal bezoekers naar zich toe trekt om de bal dan knap vrij te spelen op de infiltrerende Dani Alves, 1-0. Geen James in velden of wegen te bespeuren en een vrije baan dus voor de oprukkende Braziliaanse back.

Bayern zet met de 3 aanvallers de centrale verdedigers en Motta van PSG vast. Ook op de uitzakkende Verratti wordt doorgedekt. Veel ruimte centraal die Areola onvoldoende benut met een halflange pass

Wanneer PSG de opbouw trachtte op te starten bij doelman Areola, koos Bayern wel voor een agressieve voorwaartse pressing: met rechteraanvaller Muller duwde het door op Tiago Silva, met linkeraanvaller James op de andere centrale verdediger Marquinhos. Centraal ving Lewandowski de inzakkende Motta op. Wanneer ook Verratti zich laag aandiende werd die gevolgd door Tiago waardoor Bayern met vier mensen op en rond de baklijn van de Fransen positie nam. De overgebleven middenvelders van de Duitsers kozen iets breder positie om de halflange pass op Alves of Kurzawa te verdedigen waardoor het volledige centrum openlag. Verrassend genoeg maakten de Fransen daar in de eerste helft onvoldoende gebruik van met een gerichte lange bal op de technisch sterke Neymar of Mbappé waardoor Bayern vaak de lange bal kon onderscheppen.

Hoge pressing bij doeltrap
Wanneer PSG toch aan deze druk kon ontsnappen werden de ruimtes uiteraard meteen erg groot en konden Neymar, Mbappé en Cavani ravage proberen aanrichten met hun snelheid.

Naarmate de wedstrijd vorderde probeerde Bayern de wedstrijd en het balbezit naar zich toe te trekken mede omdat PSG dat op gerichte momenten ook toeliet. Bij een doeltrap van de bezoekers koos ook de thuisploeg in eerste instantie voor hoge pressing, zij vanuit een W-pressing met de flankaanvallers tussen de centrale verdediger en flankverdediger van de Duitsers. Van zodra één van hen onder druk kwam en moest terugspelen op de doelman, werd deze meteen onder druk gezet door spits Cavani. Gezien de voetballend erg beperkte kwaliteiten van Neuers vervanger Ulreich resulteerde ook dit hier in heel wat wilde halen naar voor.

Voor het overige liet PSG de bezoekers de bal wat zich ook in de cijfers vertaalt. Van het totaal aantal balrecuperaties vond slechts 10% hoog op het veld plaats, terwijl het 53% van de ballen veroverde in de laatste 30 meter van het veld. Een bewuste strategie dus. FC Bayern daarentegen haalde een percentage van 32% balrecuperaties in de hoge pressing.

Stereotiep in 2-3-5 aanvalsspel

Eens de Duitsers in balbezit kwamen in het veldspel, en dus wanneer Ulreicht het spel niet moest opstarten vanuit een doeltrap, zakte PSG iets meer in en liet het de bal aan de Duitsers. Het zette afwisselend druk vanuit een soort 4-5-1/4-1-4-1 en een 4-4-2 waarbij vooral Verratti in steun kwam van spits Cavani om op het juiste moment door te duwen op één van de centrale verdedigers van Bayern. Tot hoge balrecuperaties kwam PSG niet erg vaak waardoor de Duitsers hun positionele structuur en hun wil konden proberen opleggen.

Dat probeerde Bayern in een soort, erg aanvallende, 2-3-5 formatie. Daarin probeerde het net zoals Real Madrid de as te controleren met de twee centrale verdedigers en drie centrale middenvelders die vooral positie hielden voor de verdediging en iets breder & hoger dan beide centrale verdedigers.

In dit geval zorgden Süle en Martinez centraal voor de defensieve controle en de start van de aanval terwijl Tiago voor hen aanspeelbaar bleef. Tolisso zakte meer uit naar de rechterhalfspace terwijl Vidal dat ook durfde doen aan de linkerzijde, al infiltreerde hij iets vaker hoger op het veld. Het zorgt ervoor dat beide backs erg hoog kunnen gaan spelen omdat er theoretisch gezien voldoende controle achter hen achterblijft: zowel Kimmich als Alaba kozen dus ook een erg hoge positie aan de buitenkant van het veld.

Bayern houdt 2 centrale verdedigers (geel) achterin. Voor hen proberen 3 middenvelders (rood) controle te houden, terwijl de backs (blauw) hoog zijn opgeschoven. Müller en James (zwart) komen iets meer tussen de linies om een 2-3-5 of 2-3-4-1 te creëren

Op links en rechts was de animatie echter wat verschillend: Müller speelde meer centraal en minder vaak in steun van Kimmich waardoor er op rechts vaak onvoldoende steun was om tot gevaar te komen. Op links daarentegen zorgde Alaba constant voor overlappingen of infiltraties aan de binnenkant van James waardoor de Colombiaan ook vaak zelf een actie kon maken met bal aan de voet. Verrassend genoeg koos hij erg stereotiep voor de hoge voorzet richting Lewandowski en Müller die vanop rechts naar binnen kwam. Met slechts twee, weliswaar kopbalsterke, spelers in de box konden de Duitsers amper dreigen. Bizar dat Bayern na grote successen via combinatiespel en gegenpressing, lijkt terug te grijpen naar de minst succesvolle aanvalstactiek: de hoge voorzet. Bayern poogde maar liefst 42 (!) maal de bal in de box te gooien vanaf de buitenkant.

Dodelijke countermomenten
Ook de idee van totale controle van de counters tegen de aalvlugge PSG-aanval bleek al snel niet meer dan een illusie. Bayern had dan wel numeriek overwicht in de as met 2 centrale verdedigers en 3 middenvelders toch kon het de gegenpressing niet in uitvoering brengen, simpelweg omdat PSG ofwel het middenveld oversloeg. Daar was dan ook de ruimte toe aan de zijkanten waar zowel Alaba als Kimmich weg waren. Mbappé en Neymar bleven vaak iets hoger en breder dan de inzakkende Cavani. Ze voelden zich daar logischerwijs ook als een vis in het water om de vrijgekomen ruimte optimaal te benutten met vooral slimme runs zonder bal van Mbappé in de zone van de minder wendbare Süle.

Cavani en Neymar gebruiken de ruimtes naast de twee centrale verdedigers van Bayern, terwijl Mbappé centraal oprukt met bal aan de voet

Aan de rust gooide Ancelotti twee wissels in de strijd. Rudy kwam erin als centrale middenvelder, Tiago verhuisde wat meer naar rechts en Tolisso verdween uit de ploeg. Coman nam dan weer de plaats in van de ongelukkige James op links. Aan het spelbeeld veranderde echter niet veel.

Bayern kreeg het balbezit cadeau vanaf minuut 25 en dat veranderde niet meer: het had dan wel 62% balbezit over de hele wedstrijd bekeken, PSG had eigenlijk de controle zowel met als zonder bal. In de tweede periode probeerde FC Hollywood wel nog voor meer aanwezigheid in de box te zorgen. Alaba deed nog meer overlappingen dan in de eerste helft en er sloot nu ook altijd minstens 1 middenvelder bij de zestienmeter bij de talrijke voorzetten vanaf de linkerflank. Dat speelde natuurlijk in de kaart van PSG dat wat inzakte en loerde op de counteraanval. Het zag zijn kans schoon tegen een fel verzwakte restverdediging van Bayern, uiteindelijke leidde een snelle omschakeling ook de 3-0 eindstand in.

Het moge duidelijk zijn dat Die Bayern wat van zijn pluimen verloor na het vertrek van Guardiola, de scherpe gegenpressing en de snelle combinaties afgewisseld met flitsende dribbels van op de buitenkant lijken verdwenen. Het kan alleen maar een goede zaak zijn in de anders zo voorspelbare Duitse titelstrijd. PSG daarentegen moet met dit team oppermachtig zijn in de Ligue 1 en lijkt ook in Europa eindelijk een echte kanshebber in de Champions League. In Anderlecht houden ze de adem al in.

Must sees komend weekend:

Zat 30/9 om 18.30 Chelsea vs Man. City

Zon 1/10 om 18.00 AC Milan vs AS Roma