Vorige week kregen jullie via Lange Bal al een uitgebreide analyse van de Italiaanse ploeg als voorbereiding voor de clash met de Rode Duivels. We merkten gisteren dat onze goedbedoelde tips spijtig genoeg in de wind werden geslagen met een verwachte nederlaag als gevolg. Een analyse!
Opstellingen België – Italië
Marc Wilmots koos voor volgende 11 namen bij België in een 4-3-3: Courtois, Ciman, Alderweireld, Vermaelen, Vertonghen, Witsel, Nainggolan, Fellaini, De Bruyne, Hazard, Lukaku.
Italië deed het met de volgende spelers in een 3-5-2: Buffon, Barzagli, Bonucci, Chiellini, De Rossi, Parolo, Candreva, Darmian, Giaccherini, Eder, Pelle. Van de verwachte opstelling ontbrak enkel middenvelder Florenzi. Hij miste een aantal trainingen door de bevalling van zijn vrouw, Parolo nam daardoor diens plaats in.
Na de uitgebreide analyse van La Squadra Azzurra kwamen we tot 4 concrete tactische richtlijnen om de troepen van Antonio Conté met succes te bekampen:
1. Man-meer creëren in opbouw van achteruit
2. Inschuivende backs
3. Voldoende technische spelers tussen de linies
4. Snel omschakelen naar balverlies, hoge pressing & verdedigend foutloos
We beginnen bij de laatste voorwaarde tot succes: hoge pressing en een goede blokvorming om verdedigend foutloos te zijn. Want Italië is verdedigend top en een tegendoelpunt zou meteen een serieuze handicap betekenen.
Geen druk op de bal
Ondanks de verdedigend ingestelde keuzes die Wilmots op het middenveld maakte (Fellaini op positie 10 ten koste van De Bruyne), was van een uitstekend blok eigenlijk geen sprake. Eerst en vooral was de ruimte tussen de linies vaak te groot en werd het centrum te vrij gelaten. Wetende dat de bewegende spelers rond de Italiaanse diepe spits Pelle, en meer bepaald de samenwerking tussen de twee spitsen Pelle & Eder, een gevaar vormen was het centrum beheersen wel een voorwaarde om de match te winnen.
Blok van de Belgen staat niet goed & geen druk op de bal. Daardoor komen centrale verdedigers steeds in moeilijke situatie: 2v2 tegen Italiaanse aanvallers
Ook van hoge pressing was geen sprake. Lukaku leek amper consignes te hebben meegekregen bij de pressing en wandelde wat af tussen de Italiaanse verdedigers. Hazard zakte op links dieper terug om Candreva op te vangen, terwijl De Bruyne hoger bleef staan. Door een gebrek aan druk lag het centrum daardoor wel volledig open en kon Italië meermaals makkelijk uitvoetballen. Dat maakt ook bovenstaand beeld duidelijk: de Italiaanse verdediger kan rustig indribbelen door een gebrek aan druk op de bal en hij kan eenvoudig de twee spitsen aanspelen die man op man met Alderweireld-Vermaelen omdat Witsel de passlijn niet goed mee helpt afzetten.
Verticale passing
En laat die verticale passes nu net één van de drie belangrijkste wapens zijn die in ieder scoutingsverslag van La Squadra terug te vinden zouden moeten zijn. Zowel De Rossi als Bonucci hebben de kwaliteiten om met één verticale pass een afhakende spits (zoals Pelle) of een infiltrerende speler in de rug van de defensie aan te spelen waardoor hoge pressing van België net essentieel was in het tactische plan. De eerste tegengoal is dan ook de perfecte illustratie van de slechte organisatie en het gebrek aan druk: Bonucci kan op de helft van België (!!!) rustig indribbelen en diepspelen in rug van defensie waar hij Giaccherini vrij speelt. Alderweireld en Ciman gaan beiden positioneel in de fout, 0-1.
Italiaans blok
Ook in balbezit verdienen Wilmots en de Rode Duivels een dikke onvoldoende. Van een opbouw van achteruit was bij België, in tegenstelling tot bij Italië, geen sprake. Courtois trapte iedere bal lang uit richting Fellaini en Lukaku. Beiden kregen amper steun waardoor de tweede bal voortdurend voor de Italianen was.
De Italiaanse organisatie was, ook zoals verwacht, een 5-3-2. La Squadra Azzura koos niet echt voor hoge pressing maar zette het blok rond de middenlijn om van daaruit druk te zetten op de Belgische verdedigers:
Italië met medium blok in 3-5-2/5-3-2. Backs van België onvoldoende hoog en te weinig spelers tussen de linies
De 2 spitsen Pelle & Eder zetten druk op Alderweireld & Vertonghen eens die in balbezit kwamen. Die druk op de verdedigers kon makkelijk omzeild worden door een centrale middenvelder in de laatste lijn bij de opbouw te betrekken, dat gebeurde echter niet (zie punt 1: Man-meer creëren in opbouw van achteruit). Daardoor speelden onze Belgen natuurlijk vaak de voorspelbare pass op de vrijstaande back, die onvoldoende hoog stond (zie punt 2: Inschuivende backs). De centrale middenvelders van Italië dekten dan door naar de buitenkant op de back die amper aanspeelopties had en terug achteruit moest spelen.
Met een extra middenvelder in de laatste lijn en dus 2 verdedigers + 1 middenvelder tegen de 2 Italiaanse aanvallers had België meer de bal kunnen krijgen en deze vooral sneller en dreigender vooruit kunnen spelen. Intussen zouden de backs hoger positie kunnen kiezen om van daaruit gevaar te stichten in combinatie met de aanvallende, technische spelers tussen de linies (zie punt 3: Voldoende technische spelers tussen de linies). In het gros van de situaties waren de technisch beperkte Fellaini en Lukaku echter de enige opties tussen de linies. Onvoldoende dreiging dus.
Steriel balbezit
De ideale situatie die we schetsten met hoge backs, met voldoende aanvallende spelers tussen de linies (Hazard en De Bruyne) en Lukaku/Origi/Batshuayi die voor diepte zorgen, kwam er daardoor amper uit. Het gevolg: veel steriel en ongevaarlijk balbezit in de U-vorm (= inspelen van centrale verdediger -> flankverdediger -> flankaanvaller en terug achteruit om te wisselen van speelkant en daar hetzelfde patroon zonder tot diepgang te komen) dat enkel uitmondde in een aantal afstandsschoten.
In eerste instantie mag zeker naar bondscoach Marc Wilmots worden gekeken. Maar dat is niet enkel gebaseerd op deze nederlaag, België schreeuwt al twee jaar tactische onmacht uit en werd uitsluitend gered door de individuele klasse van De Bruyne en ploegmaats. Van een vooruitgang als ploeg met een snelle balcirculatie, positiewissels en een goed blok in balverlies is de voorbije jaren eigenlijk geen sprake.
“Zo goed was de tactiek van Italië ook niet. Anders gaven ze die kans van Lukaku niet weg”
Wilmots z’n uitspraken (zie hierboven) tonen vooral aan dat hij het noorden niet kwijt is, maar dat hij gewoon het noorden niet weet liggen. We kunnen ons dan ook de vraag stellen of hij de kritiek verdient of dat die bestemd zou moeten zijn voor de bondstop die Wilmots z’n aanstelling regelde. Welke coach, hoe (in)competent ook, zou een functie als Belgisch bondscoach naast zich neerleggen?
Natuurlijk moeten we ook naar de spelers kijken: het belabberde niveau van Hazard, De Bruyne en Lukaku liggen grotendeels aan henzelf. En een groot tornooi speel je niet voor de coach wel voor je land, voor je ploegmaats en voor jezelf. Het zal ook vooral aan de spelers zijn om deze prestatie door te spoelen. Een nederlaag was deels ingecalculeerd maar tegen Ierland & Zweden resten er geen excuses meer. Go Belgium!
Uitgebreide samenvatting
Lange Bal 