Dat moet Marcelo gedacht hebben toen hij na amper elf minuten zijn eigen doelman verschalkte. Het pijnlijkste aan zo’n owndoelpunt is het moment dat je de bal raakt, want je beseft meteen dat die in je eigen net zal belanden. Je houdt je ogen op de bal gericht, en het lijkt een eeuwigheid te duren vooraleer die bal over de lijn gaat. In een roes van naïviteit denk je dat die bal nog te redden valt, maar in werkelijkheid sta je aan de grond genageld.

Al bij al kwam Marcelo vrij snel terug boven water, hij hervatte vrijwel meteen zijn geliefkoosde bezigheid: mee naar voren trekken. In het moderne topvoetbal zijn twee grote categorieën van vleugelbacks te onderscheiden. De eerste zijn ex-flankspelers die te pas en te onpas naar voren rennen als blinde paarden om de aanval te ‘ondersteunen’. Daarbij vergeten ze vaak hun verdedigende taak uit te voeren. Marcelo’s collega aan de overzijde Dani Alves demonstreerde dat gisteren vlak voor het openingsdoelpunt. De tweede categorie zijn ex-centrale verdedigers die zich verdedigend vaak uitstekend van hun taak kwijten. Maar op een bepaald moment denken ze bij zichzelf: ‘Wat zo’n Marcelo kan, dat kan ik ook!’ Dat levert vaak voorzetten op die ver voorbij de zesde paal waaien.  Ze zijn zeer zeldzaam geworden, de vleugelbacks die verdedigend hun taak uitvoeren en op het gepaste moment naar voren trekken om de buitenspeler echt te ondersteunen. Je kan het die backs echter niet kwalijk nemen, want nergens ter wereld worden backs opgeleid. Het zijn vrijwel altijd de laatste posities die door een (jeugd)coach worden ingevuld. Of om het met een cafévoetbalwijsheid te zeggen: ‘Backs zijn opvulsels van de ploeg.’

Wij Belgen mogen ons gelukkig prijzen. Ook al zijn Vertonghen en Alderweireld getransformeerde centrale verdedigers. Verdedigend doen ze hun werk, ze hebben voetballende kwaliteiten én ze maken onze buitenspelers het leven niet zuur. Nu nog hopen dat ze de bal niet in het eigen doel jagen.

door Stijn Candries