Crisis, het is een woord dat in de loop der jaren weggevaagd werd in het woordenboek van Manchester United. Maar sinds David Moyes overnam van Sir Alex vertoeft het team in de middenmoot in de Engelse Premier League. Vandaag gingen de Mancunians opnieuw onderuit, ditmaal was er 0-1 verlies van Newcastle. Waar loopt het precies mank? 

Met een drukke decembermaand (9 wedstrijden) in het achterhoofd koos hoofdtrainer David Moyes voor 8 andere namen in de basiself in vergelijking met de vorige (verloren) wedstrijd tegen Everton. De opstelling van United: David De Gea; Rafael, Jonny Evans, Nemanja Vidic, Patrice Evra; Phil Jones, Tom Cleverley, Nani, Adnan Januzaj; Robin Van Persie en Javier Hernandez.

Van bij de start zette Newcastle de thuisploeg al snel onder druk in de opbouw. Die keuze werd uiteraard vergemakkelijkt door Moyes. De doelman en centrale verdedigers van United zijn uitvoetballend niet sterk en het centrale middenveld werd bovendien bevolkt door Cleverley en Jones. Ook niet meteen de meest creatieve spelers. De bezoekers zetten agressief druk, (vaak op het randje) zodat Man U helemaal niet aan voetballen toe kwam.

Verrassend genoeg waren er ook amper positiewissels om het de jagende Newcastle-spelers moeilijk te maken. Januzaj, Nani, Van Persie en Hernandez: allen bleven ze vastgepind op hun positie, namen ze amper initiatief om tot kansen te komen. Daardoor kwam United niet verder dan snel balverlies of in het beste geval nutteloos getik op de eigen helft.

Onderstaande statistiek bewijst dat voldoende. De meest voorkomende passcombinaties bij The Red Devils waren de volgende (bron: www.fourfourtwo.com):
Evans -> Vidic (13 passes)
Rafael -> Evans (13x)
Vidic -> Evans (12x)
Evans -> Jones (9x)
Cleverley -> Evans (9x)
Bij Newcastle lag dat volledig anders: daar was de nummer 10, Cabaye, de speler die het meest aan de bal kwam wat bijgevolg voor meer gevaar zorgde. Bovendien hadden de bezoekers ook het meeste balbezit (53%).

Een gebrek aan creativiteit lijkt al lange tijd een probleem bij United. Bizar ook dat de club dat zelf niet inziet en vooral ‘powerspelers’ blijft kopen. In dat opzicht zorgde de transfer van Marouane Fellaini in de zomer al voor gefronste wenkbrauwen. Want Mesut Özil mocht andere oorden opzoeken, en spelers zoals Marek Hamsik, Ilkay Gündogan en (ja, waarom niet?) Moussa Dembélé manifesteerden zich duidelijk in het seizoen 2012-2013. En nu, zonder Michael Carrick, heeft de club geen brein centraal op het middenveld, geen creativiteit, gewoon niks.

Samen met het beperkte voetballend vermogen, lag ook de man-mindersituatie op het middenveld aan de basis van de nederlaag. Jones & Cleverley moesten opboksen tegen 3 centrale middenvelders van Newcastle. De energieke Cabaye, de keiharde Tioté en stofzuiger Anita zorgden dat Man U er centraal niet doorkwam en speelden, eens ze zelf de bal hadden, die meerderheid ook vaak goed uit.

Moyes greep niet in. De tijd en ruimte die Newcastle daardoor kreeg, deed ongetwijfeld pijn aan de ogen van de fans van United. Opvallend genoeg speelde Van Persie in een soort teruggetrokken rol op de 10. Al snel was echter duidelijk dat The Flying Dutchman zijn taken slecht invulde, zeker in balverlies. Hij gaf amper druk op de bal, waardoor de bezoekers wel erg veel tijd kregen op het middenveld.

Ook de samenwerking tussen de twee aanvallers (RVP & Chicarito) verliep stroef. Het duo speelde veel te ver uit elkaar en dat was typerend voor de rest van het elftal: een gebrek aan cohesie, een tekort aan duidelijke richtlijnen en dynamiek. Terwijl het de laatste jaren vanaf minuut 80 vaak beslissend was (Fergie Time), lijkt gelatenheid nu te overheersen in de eindfase van de match.

Het enige waaraan Manchester United zich kan optrekken is het feit dat het amper kansen weggaf, ook al slaagde het er niet in de 0 te houden. Én dat het gevaar kan creëren op stilstaande fases. Al zou dat plan B moeten zijn: wanneer het voetballend niet lukt, scoren op een spelhervatting. Man U kwam echter alleen tot kansen op stilstaande fases. Het plan B is er dus, nu moet Moyes nog werken aan plan A. Redelijk laat natuurlijk, als je de opeenvolging van wedstrijden (en dus amper tijd om te trainen) bekijkt…