Tagarchief: pressing

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

11 juni 2018

Geplaatst onder

WK 2018

reacties

Een reactie plaatsen

PANAMA: DE 0 PROBEREN HOUDEN

Panama, het nummer 55 op de FIFA-ranking, kwalificeerde zich voor het eerst in haar geschiedenis voor een WK voetbal. Lange Bal analyseerde voor u de laatste wedstrijden van de debutant tegen Denemarken (0-1 verlies), Costa Rica (2-1 winst), Noord-Ierland (0-0) en Noorwegen (0-1 verlies).

Bondscoach Dario Gomez kwalificeerde zich in een verder verleden al met Colombia en Ecuador voor een wereldkampioenschap maar werd steeds uitgeschakeld in de poulefase. Met onderstaande 23 spelers onderneemt hij een poging tot een tweede mirakel na de onverhoopte kwalificatie.

tactiek WK

Verwachte basiself als Panama in 4-1-4-1 aantreedt

Doelmannen
Jose Calderon (Chorrillo), Jaime Penedo (Dinamo Boekarest), Alex Rodriguez (San Francisco)

Verdedigers
Felipe Baloy (Municipal CSD), Harold Cummings (San Jose Earthquakes), Eric Davis (Dunajska Streda), Fidel Escobar (New York Red Bulls), Adolfo Machado (Houston Dynamo), Michael Murillo (New York Red Bulls), Luis Ovalle (Olimpia), Roman Torres (Seattle Sounders)

Middenvelders
Edgar Barcenas (Cafetaleros de Tapachula), Armando Cooper (Universidad de Chile), Anibal Godoy (San Jose Earthquakes), Gabriel Gomez (Bucaramanga, Valentin Pimentel (Plaza Amador), Jose Luis Rodriguez en Ricardo Avila (KAA Gent)

Aanvallers
Abdiel Arroyo (Alajuelense), Ismael Diaz (Deportivo La Coruna), Blas Perez (Municipal), Luis Tejada (Sports Boys), Gabriel Torres (CD Huachipato)

Middenvelder Amilcar Henriquez was met 88 caps één van de ouderdomsdekens van het team, hij werd vorig jaar echter neergeschoten bij een overval. Lichtgewicht op de flank, Alberto Quintero, moest in laatste instantie afhaken met een voetbreuk.

In de WK-voorronde hanteerde Panama voornamelijk een 4-4-2 formatie, de laatste maanden werd er echter grondig geëxperimenteerd met onder meer 5-4-1 en een 4-1-4-1. Die laatste formatie lijkt het voorlopig te halen bij bondscoach Gomez. Mogelijke startopstelling, met een gemiddelde leeftijd van 29,36 jaar erg ervaren te noemen:

Penedo (36 jaar): onzeker op uitkomen, diepteballen inschatten in rug defensie
Davis (27): heel explosief, goed 1v1, blijft vooral achterin, niet veel aanvallende intenties
Torres (32): leider achterin, positioneel degelijk, ervaring zat, kopbalsterk. Indien te vermoeid wordt hij vervangen door Baloy (37)
Machado (33): krachtig, technisch heel beperkt, verre inworp
Escobar (23): sterk in duel, maakt regelmatig positionele fouten, als rechtsvoetige op LCV weinig betrokken in balbezit
Gomez (34): moet vooral balans in team houden, houdt steeds positie voor defensie
Godoy (28): aanvallend ingesteld, veel flair, durft risico nemen en leidt daardoor regelmatig balverlies op gevaarlijke plaats
Cooper (30): atypische middenvelder met enorme explosiviteit en drang naar voor, heel zwak in passing eens onder druk, in pressing vaak steun gevend aan spits
Rodriguez (19): snel met goede 1v1 actie maar mist regelmatig overzicht en handelingssnelheid tussen linies
Barcenas (24): explosief maar weinig dreiging naar doel in 1v1
Perez (37): ouderdomsdeken voorin, komt altijd in bal, kopbalsterk, goede kaats waaruit gevaar kan volgen

BALBEZIT

In de opbouwfase heeft Panama twee manieren om het doel van de tegenstander te proberen bereiken. Een eerste manier is die waarbij de Panamezen kort proberen opbouwen en vanuit een snelle balcirculatie de zwakke zone van de tegenstander trachten te bespelen. Afhankelijk van de formatie van de tegenstander probeert het team steeds een overtal te creëren achter de bal om vanuit een snelle passing voorwaarts te spelen. In de laatste twee oefenpartijen tegen Noorwegen en Noord-Ierland probeerde Panama op deze manier zijn wil op te dringen aan z’n opponent.

opbouw

(Te?) Groot overtal in de opbouwfase: 4 Panamese verdedigers (geel) en 1 middenvelder (rood) tegen 3 Noord-Ierse spelers (blauw). Door te trage balcirculatie verloopt het spel echter erg voorspelbaar en gaat de bal verloren tussen de linies

Tegen de 5-3-2 opstelling van de Noord-Ieren koos het er bewust voor om met beide backs laag te blijven en met Pimentel als 6 kort voor de defensie te blijven. Daardoor had het vaak een groot overtal achterin met 5 spelers tegen slechts 2 of 3 Noord-Ieren. Door deze grote superioriteit kon het in de defensie de bal makkelijk rondspelen van links naar rechts, het ontbrak hen achter aan spelers die gevaar creëerden tussen de linies en in de rug van de defensie bij de tegenstander.

Tegen de Noren een gelijkaardig verhaal. Noorwegen speelde in een 4-4-2 systeem waardoor Panama de 6 (nu Gomez) achteruit trok om tussen de centrale verdedigers een 3v2 situatie te creëren. De positie van de backs was echter vaak onvoldoende hoog om ruimte te maken voor andere ploegmaats. Bovendien zorgde, eigenlijk in alle wedstrijden, de te lage balsnelheid voor heel voorspelbaar getik achterin zonder dat er directe diepgang mogelijk was. De tegenstander kon Panama vaak dwingen in een risicovolle pass tussen de linies die makkelijk werd onderschept. Wanneer de Panamese centrale verdedigers toch een aanvallende middenvelder of flankaanvaller tussen de linies konden bereiken, verloor deze meestal de bal door een te beperkte technische bagage met een gevaarlijke tegenaanval tot gevolg.

lange bal

Noorwegen in 4-4-2. Gomez (6) zakt in tussen de centrale verdedigers om overtal te creëren. Opnieuw te trage balcirculatie om overtal uit te spelen. Ook geen aanspeelbaarheid tussen de linies (blauwe vak). Gerichte diagonale lange bal naar diepe spits volgt

 

Lange bal met lopende mensen
De tweede manier van opbouwen is snel de ‘kortste weg naar doel zoeken’, lees een snelle lange bal richting de aanvallers. In de beslissende WK-kwalificatiematch tegen Costa Rica en de oefenwedstrijd tegen Denemarken koos Panama duidelijk voor die tweede strategie. Gezien de beperkte kwaliteiten aan de bal bij de Panamezen lijkt dit, minder risicovol scenario, mogelijks het meest logische voor coach Gomez.

In sommige gevallen is het doelman Penedo die de bal meteen naar voren jaagt, maar vaker wordt in de opbouw kapitein en rechtercentrale verdediger R. Torres gezocht. Hij trapt bijna steevast de bal diagonaal lang richting diepe spits en targetman Perez (1.87m) of Tejeda (1.85m). Beiden zijn relatief kopbalsterk en Panama creëert het grootste gevaar wanneer de flankaanvallers of een aanvallende middenvelder (zoals de dynamische Cooper) dicht bij deze diepe spits komen om te anticiperen op het doorkoppen in de rug van de defensie of het winnen van de tweede bal centraal. Zo kon de 37-jarige spits Perez zijn snelle spitsbroeder G. Torres alleen voor de keeper zetten tegen Costa Rica, na een lange doeltrap van de keeper. In de 87’ scoorde Panama zo zelfs de belangrijke winnende treffer voor de kwalificatie met opnieuw een lange bal richting Perez die verlengde tot bij zijn mee opgerukte kapitein en centrale verdediger R. Torres.

lange bal

Lange bal van achteruit op diepe spits Perez. Twee ploegmaats anticiperen op het kopduel en lopen door in de diepte, G. Torres komt alleen voor de Costa Ricaanse keeper maar mist

 

Voor het overige is het aanvalsplan redelijk beperkt. Waar Panama in de opbouwfase vaak een overtal probeert te creëren als het kort wil opbouwen, doet het dit ironisch genoeg niet in de aanvalsfase. Daar staat het vaak in ondertal of in gelijkheid wat bitter weinig tot dreiging leidt gezien de beperkte individuele kwaliteit van zijn spelers. Een zekere angst om de bal te verliezen is een meer dan logische verklaring. Enkel rechtsback Machado durft af en toe aanvallend inschuiven.

overtal creëren

Beide flankspelers staan breed, halfspaces niet bezet. Er wordt geen overtal gecreëerd rond de bal, onvoldoende kwaliteit om 2v2 situatie uit te spelen = geen diepgang

 

 

Crosspass om 1v1 te creëren op linkerflank
Hierdoor is het echter te vaak wachten op de lange bal richting de spitsen. Eén van de weinige patronen waardoor Panama af en toe gevaar creëert, is wanneer het in een centrale positie tot een 1-2 kan komen met spits Perez, die bijna altijd naar de bal komt. Een laatste vaststelling is de snelle flankwissel van R. Torres. Als de centrale verdediger de bal niet naar de targetman trapt, probeert die vaak de cross naar de linkerflankaanvaller te trappen die dan een snelle 1v1 actie kan opzetten. Met Rodriguez heeft het daar iemand met snelheid en een voorzet, Barcenas is beperkter in deze situaties. Tot heel veel gevaar komen de Panamezen dus voor alle duidelijkheid niet vanuit het veldspel. Als de Belgen met hoge druk ook nog R. Torres kunnen vastzetten zodat die zijn crosses niet kan trappen, hebben onze Duivels bitter weinig te vrezen. Geen enkele gemaakte goal in hun vier oefenmatchen in 2018 tegen Noorwegen, Noord-Ierland, Zwitserland en Denemarken is het harde verdict voor Panama.

 

BALVERLIES

In verdedigend opzicht heeft bondscoach Gomez z’n huiswerk iets meer op orde. Binnen de 5-4-1 formatie tegen Denemarken en Zwitserland stapelden de defensieve fouten zich eerst nog op. Om te beginnen hielden de Panamezen de ruimtes tussen de linies onvoldoende dicht wat erg vaak werd uitgespeeld door de tegenstander.

Dat zorgt uiteraard voor een kettingreactie wanneer andere spelers hun positie gaan verlaten om toch druk te geven op de balbezitter tussen de linies. Tegen de Denen verlieten de centrale verdedigers dan regelmatig hun ruimte om door te dekken wat vaak goed werd uitgespeeld door de Denen in de halfspaces in de rug van de verdediging. Het feit dat de centrale verdedigers bijna nooit goed op één lijn stonden, werkte dit uiteraard in de hand.

halfspace

Ruimte tussen linies wordt niet goed verdedigd. Eriksen wordt aanspeelbaar en door slecht uitstappen van twee Panamese spelers, krijgt hij vrije baan in de rug van de defensie. Hij trapt een gevaarlijke voorzet vanuit halfspace die in handen van keeper wordt gekopt

 

Problemen met ruimte in de rug
Ook het verdedigen op de flanken verliep moeizaam. Ondanks de 5-4-1 opstelling probeerden Panama bij momenten wel hoog druk te zetten: het zorgde voor enthousiasme bij de wing backs die probeerden door te dekken op de backs van de tegenpartij wanneer hun flankaanvallers hoger aan het storen waren. Wanneer die even te laat kwamen, zorgde dat uiteraard voor zeeën aan ruimtes in de rug van de defensie. Het gebrek aan snelheid bij de oudere spelers achterin kon bijgevolg makkelijk worden benut.

Gomez besloot na de wedstrijden tegen Denemarken (1-0 verlies) en Zwitserland (6-0 verlies) verlies voor een omschakeling naar een 4-1-4-1. Vanuit die formatie gaf het eerst de Noord-Ieren partij en dat verliep een stuk beter. Een leuke test ook omdat de Noord-Ieren net als onze Rode Duivels met een 3-mansdefensie spelen. Panama koos voor een medium blok vanuit 4-1-4-1 waarbij het de 3 verdedigers relatief eenvoudig laat rondspelen zonder druk te geven. De 4 spelers achter de diepe spits proberen de passlijnen af te zetten en snel te kantelen zodat de tegenstander niet tussen de linies kan spelen zonder dat de bal onderschept wordt.

Hogere pressing
Soms kozen de Panamezen echter wel voor agressieve pressing op de 3-mansdefensie. Meestal was het dan één van beide flankaanvallers die z’n moment koos om hoog door te duwen op de linker- of rechter centrale verdediger van de tegenpartij wanneer die een moeilijkere bal kreeg toegespeeld. Door hem naar binnen te duwen, vanuit de passlijn op de wing back, vond die weinig voorwaartse opties. Intussen drukte de spits door op de meest centrale verdediger en schoof ook de andere flankaanvaller door richting de derde centrale man. Vaak werd een centrale middenvelder wel vrijgelaten in die situaties maar de Noord-Ieren blonken op een slecht terrein niet meteen uit in hoog technisch vernuft waardoor het gedwongen werd snel lang te spelen. België moet wél in staat zijn om onder die mogelijke druk uit te voetballen.

hoge pressing

Hogere pressing Panama. Rechterflankaanvaller duwt LCV van Noord-Ierland naar binnen. CV ontvangt moeilijke bal en wordt meteen onder druk gezet door diepe spits Perez waardoor een lange bal volgt

 

Met de 4-1-4-1 stond de organisatie en het beperken van de ruimte tussen de linies bij de Panamezen duidelijk beter de laatste partijen. Een grote zwakte blijft echter de ruimte in de rug van de defensie wanneer de tegenstander toch eens tussen in balbezit geraakt tussen defensie en middenveld van Panama. In die situaties is er soms geen druk op de bal waardoor er gevaarlijk kan getrapt worden maar vaker komt er geïsoleerd druk door 1 speler waardoor er snel een gevaarlijke eindpass in de diepte kan gespeeld worden. Gezien de kwaliteiten van Hazard en Mertens op die positie is groot gevaar daar zeker mogelijk. Zwitserland gaf er met verschillende gelijkaardige doelpunten alvast het goede voorbeeld.

Ook in de omschakeling naar balverlies is het team op die manier kwetsbaar. Vandaar waarschijnlijk ook de keuze om in de opbouw een groot overtal achterin te houden gezien de beperkte voetballende kwaliteiten en het feit dat de kans op balverlies sowieso groot blijft als men probeert geduldig uit te voetballen.

 

SPELHERVATTINGEN

Aangezien de individuele kwaliteit en het aanvalsplan redelijk beperkt is, moet Panama proberen gebruikmaken van elke standaardsituatie om tot gevaar te komen. Het eerste wat daarbij opvalt, is het frequente gebruik van de (heel) verre inworp. Deze komt van rechtsback Machado en wordt zowel op rechts als op links gebruikt. Er zijn zelfs situaties waarbij de verre inworp van zo’n 30m wordt gebruikt aan de middenlijn richting de targetspits die rond de baklijn beweegt. Rond hem zijn tegelijk voldoende lopende spelers die voor chaos proberen zorgen.

verre inworp

Heel verre inworp van back Machado richting diepe spits(en) en lopende mensen rond hem

Ook op hoekschoppen zijn R. Torres (1.87m) en spits Perez de gevaarlijkste heerschappen. R. Torres loopt bijna altijd naar de eerste zone waar hij richting doel kopt of de bal doorkopt naar de tweede zone. In de tweede zone loopt steevast zijn collega-centrale verdediger Escobar (1.82m). Op die manier ‘scoorde’ Panama ook het spookdoelpunt dat hen terug in de match bracht tegen Costa Rica. De hoekschoppen worden bijna steeds door andere spelers getrapt maar zo goed als altijd indraaiend.

corner voor

Indraaiende corner. Torres loopt in de eerste zone in en kopt de bal door. Geharrewar voor doel en spookdoelpunt wordt toegekend

Bij hoekschoppen tegen kiest men duidelijk voor mandekking. Bovendien worden de eerste zone bezet en kiest R. Torres (de beste kopper) voor een centrale positie net binnen/buiten de kleine baklijn, ook Perez (targetman) neemt 1e zone voor zijn rekening. Opvallend is dat het elftal van Gomez tegen Noorwegen er van bij de start steeds voor koos drie aanvallers voorin te houden, iets wat uiteraard ook aan onze Duivels zal worden meegegeven. Er ligt in dit geval bijzonder veel ruimte voor een ingestudeerd nummertje rond de baklijn.

corner voor

Mandekking in de 16m. R. Torres (5) en Perez (7) staan in zone om bal weg te koppen. Enorm veel ruimte voor een variant in en rond de baklijn

Het is overigens al 28 goals geleden dat Panama nog eens een tegendoelpunt slikte op corner (toen een korte corner tegen Costa Rica) dus op dat vlak zullen de Belgen zich van hun creatiefste kant moeten tonen.

 

CONCLUSIE

Echte vedetten heeft Panama niet. Als het team een succesje wil vieren, zal het dat waarschijnlijk moeten doen op een manier die heel ‘rechttoe rechtaan’ is met snelle lange ballen van achteruit op de diepe spits met lopende mensen rond zich. Aanvallend is er voor het overige weinig strategie. Enkel op hoekschoppen en op verre inworpen, toonde het team zich de voorbije matchen nog sporadisch eens gevaarlijk. De nul proberen houden zal van primordiaal belang zijn maar dat lukte slechts 2x in de laatste 10 wedstrijden. In balverlies staat het ook effectief al iets beter op orde in een 4-1-4-1 opstelling maar echt sterke tegenstanders troffen de Panamezen natuurlijk nog niet. Het blijft enorm kwetsbaar in de rug van de defensie ook van zodra de tegenstander erin slaagt tussen de linies te spelen. Dit Panama zal bloed, zweet en tranen laten maar mag eigenlijk niet meer dan een ideaal opwarmertje zijn voor België.

 

Meer internationaal voetbal

Advertentie
Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

28 maart 2018

Geplaatst onder

WK 2018

reacties

Een reactie plaatsen

Brazilië: meer verdedigend evenwicht

Bijna vier jaar is het geleden dat Brazilië in eigen land een pijnlijke 1-7 nederlaag leed in de halve finale tegen later wereldkampioen Duitsland. Het land heelde z’n wonden en maakt zich nu op voor de grote revanche: straks met de oppergaai gaan lopen in Rusland. We analyseerden de laatste twee oefeninterlands van de Seleção tegen datzelfde Rusland en Duitsland. Coach Tite besteedde duidelijk aandacht aan het nemen van minder risico’s om Het Doemscenario van weleer voorgoed te vergeten.

Opstelling Brazilië tegen Rusland (3-0 zege)

Opstelling Brazilië tegen Duitsland (1-0 zege)

 

In de selectie van de Brazilianen was geen plaats voor Alex Sandro (Juventus) en Danilo (Manchester City). Neymar was de enige basisspeler die niet mee afreisde voor de matchen tegen Rusland & Duitsland. De sterspeler revalideert nog van zijn gebroken voet en hoopt begin juni speelklaar te geraken. De voorlopige selectie:

 

Keepers: Alisson (Roma), Neto (Valencia), Ederson (Manchester City)

 

Verdedigers: Miranda (Inter Milan), Marquinhos, Thiago Silva, Daniel Alves (allen Paris Saint-Germain), Marcelo (Real Madrid), Rodrigo Caio (Sao Paulo), Filipe Luis (Atletico Madrid), Fagner (Corinthians), Pedro Geromel (Gremio)

 

Middenvelders: Casemiro (Real Madrid), Fernandinho (Manchester City), Paulinho (FC Barcelona), Renato Augusto (Beijing Guoan), Philippe Coutinho (FC Barcelona), Willian (Chelsea), Fred (Shakhtar Donetsk), Anderson Talisca (Besiktas)

 

Aanvallers: Gabriel Jesus (Manchester City), Roberto Firmino (Liverpool), Douglas Costa (Juventus), Taison (Shakhtar Donetsk), Willian Jose (Real Sociedad)

 

 1. Balbezit

A) Opbouw

In de wedstrijd tegen Duitsland was een eerste stempel van coach Tite snel zichtbaar. Geen onnodige risico’s nemen om tot een verzorgde opbouw te komen. Duitsland koos voor een agressieve voorwaartse pressing in 4-4-2. Miranda en Silva, de twee centrale verdedigers van de Brazilianen, kozen dan wel voor een lage en brede positie. Ze werden amper ingespeeld. Casemiro kwam een aantal keer explosief tussen de twee spitsen, of in hun rug, aanspeelbaar maar werd enkel aangespeeld bij absolute zekerheid op balbehoud.

Wanneer gedurfd uitvoetballen te moeilijk bleek, koos doelman Alisson snel voor de lange bal richting de drie aanvallers en speculeerde men met de drie agressieve middenvelders Fernandinho, Paulinho en Casemiro op de tweede bal om van daaruit de aanval op te starten.

Rusland zet alles man op man vast bij Braziliaanse doeltrap. Toch poging om kort op te bouwen met balverlies tot gevolg

 

Tegen Rusland werd wel iets meer risico genomen in de opbouw. Al leidde dat bij het hoog storen van de Russen uiteindelijk toch vaak tot een lange bal. Ook opvallend is dat Miranda, als rechtsvoetige linkercentrale verdediger, vaak vrijheid krijgt om nadien vanuit het middenveld druk te krijgen. Iets wat we straks op het WK ongetwijfeld ook terugzien, tenzij Tite alsnog kiest voor het duo Silva-Marquinhos.

 

B) Rol van de backs

Ook opvallend is de rolverdeling van de backs, nu al duidelijk is dat Marcelo een avontuurlijkere rol toebedeeld zal krijgen dan collega D. Alves. De eerste krijgt in balbezit meer de kans om te infiltreren met én zonder bal waar Alves vooral ingeschakeld wordt in de restverdediging en achterin blijft om een snelle balcirculatie te proberen garanderen. Tegen Duitsland was zijn defensieve ingesteldheid ongetwijfeld ook een reactie op de snelheid van linkeraanvaller Sané.

D. Alves als extra spelmaker centraal. Speelt knappe diepe bal op Jesus die alleen voor de keeper mist

Tegen Rusland hadden beiden ook een speciale invulling gezien de 5-4-1 (ruit) formatie van de thuisploeg. Wanneer Alves & Marcelo een hoge startpositie zouden innemen bij balbezit, werden ze meteen onder druk gezet door de wing backs van de Russen als ze de bal toegespeeld kregen. Daardoor veranderde hun rol enigszins. Alves probeerde de druk van de wingback te ontwijken door centraler te spelen bij een flankwissel en daar eigenlijk als extra spelmaker op het middenveld te fungeren terwijl Willian voor breedte zorgde. Dit leverde al snel gevaar op met een gevaarlijk dieptepassje van Alves uit een centrale positie op de lopende Jesus.

 

Marcelo daarentegen krijg een meer aanvallende rol als lopende speler. Enerzijds om overtalsituaties te creëren op de flank in samenwerking met de flankaanvaller. Anderzijds om voor diepgang te zorgen vanuit het centrum en de halfspace tegen de Russische 5-4-1. Onderstaande infiltratie zorgt voor gevaar centraal waarna hij de dieplopende Paulinho inspeelt die wordt onderuit gelopen, penalty en 0-2.

Centrale infiltratie zonder bal van Marcelo die de bal krijgt en doorspeelt op Paulinho. Hij wordt neergehaald, penalty!

 

 

 

C) Beweging op het middenveld

De aanspeelbaarheid bij de centrale middenvelders is op z’n zachtst gezegd nog voor verbetering vatbaar. Vooral tegen Duitsland was dit zichtbaar met het trio Casemiro, Fernandinho en Paulinho. Enkel die laatste zorgt eigenlijk regelmatig voor aanspeelbaarheid tussen de linies, wanneer die dan eens lager de bal komt opvragen loopt de positionele structuur volledig in de soep aangezien zowel Fernandinho als Casemiro een lagere rol gewoon zijn.

De drie middenvelders (gele cirkels) allen te laag en niemand aanspeelbaar tussen de linies (rode rechthoek) waardoor progressieve balcirculatie wordt bemoeilijkt

 

Naarmate de wedstrijd vorderde, en Brazilië meer de bal krijg, probeerde Fernandinho wel af en toe hoger te spelen als tweede offensieve middenvelder. Regelmatig liepen hij en Paulinho echter de halfspaces volledig dicht waardoor de flankaanvallers amper bewegingsvrijheid hadden tussen de linies. Daardoor volgde er te vaak een lange bal op de flankaanvallers die breed in het duel stonden om dan met de middenvelder het gevecht om de tweede bal aan te gaan. Een hechte wisselwerking tussen de flankaanvaller en de middenvelder viel tot op heden dus nog niet te bespeuren.

Drie middenvelders kort bij elkaar, Paulinho loopt halfspace dicht waardoor Willian niet tussen linies aanspeelbaar kan komen. Gevolg: lange bal

 

Samenwerking tussen Paulinho & Jesus. Paulinho laat bal door de benen lopen op Jesus die tussen linies komt en doorspeelt in rug van defensie op lopende Paulinho

Het moet wel gezegd dat Paulinho waarschijnlijk wel dé belangrijke schakel is in het voorlopig beperkte aanvalsplan van de Brazilianen. Als infiltreur zorgt hij met slimme loopacties in de rug van de verdediging van de tegenstander wel voor gevaar. Zie eerder vermeld al zijn loopactie die leidde tot de 0-2 tegen Rusland. Ook eerder in de match had hij een goede samenwerking met diepe spits Jesus die vaak aanspeelbaar trachtte te komen tussen de linies met een dieplopende beweging van Paulinho als gevolg. Net als bij FC Barcelona lijkt hij dus de wat vreemde eend in de bijt te zijn, maar dat is hij zeker niet!


2. Balverlies

A) Pressing

In balverlies probeert Brazilië een hoog blok te zetten zonder daarbij echt agressief druk te zetten. Tegen Duitsland bijvoorbeeld zette het een compacte 4-3-3 neer hoog op het terrein maar liet het de centrale verdedigers van de Duitsers relatief ongemoeid. Daarbij stond compactheid en het verdedigen van het centrum centraal en werd vooral geprobeerd om ballen tussendoor te intercepteren om van daaruit zelf snel gevaar te creëren in de omschakeling.

Je ziet de centrale positie van de flankaanvallers en de spits, met kort daarachter de twee aanvallende middenvelders (Fernandinho & Paulinho) en daarachter Casemiro. Doel is om de gevaarlijkste centrale passlijnen af te schermen en te anticiperen op de centrale passes van der Mannschaft. Wanneer de bal dan toch tussen de linies zou gespeeld worden, zorgden alle drie de aanvallers voor een intense negatieve pressing waardoor er erg weinig tijd en ruimte was voor de middenvelders in de as van het veld.

Vanuit 4-1-2-3 zetten Brazilianen centrum volledig dicht met als doel centrale passes te onderscheppen

 

 

Opvallend daarbij was het hoge aantal balrecuperaties door linkeraanvaller Coutinho (9 stuks!) vanuit de interceptie of de negatieve pressing, een speelstijl die dicht aanleunde bij zijn tijd in Liverpool onder Klopp in de 4-3-2-1 daar.

Als bal toch tussen linies kan gespeeld worden, agressieve negatieve pressing hier met balrecuperatie van Coutinho tot gevolg. Amper tijd tussen linies voor de Duitsers

Willian gaat lager en Paulinho presst op Kroos in linkerhalfspace


Die defensieve structuur probeerden de Duitsers uit verband te spelen door met Kroos vaak uit te zakken in de linkerhalfspace om zoals gewoonlijk van daaruit zijn geliefkoosde voorwaartse passes te spelen. Dit verhinderden de Brazilianen echter goed: Willian ging dan lager spelen om de passlijn op de naar binnenkomende Sané af te zetten, terwijl de energieke Paulinho hoger druk ging zetten op Kroos. De Duitse spelmaker kon daardoor slechts 29 voorwaartse passes geven die aankwamen, meestal een relatief ongevaarlijke pass op de back. Ter info: in zijn laatste competitiematch met Real Madrid tegen Girona kon hij nog 49 voorwaartse passes geven die effectief aankwamen op hun bestemming.

B) Ruimte in de rug

Naarmate de wedstrijd vorderde, trachtten de Duitsers vaker de vrije ruimte te vinden bij de backs via een halfhoge bal. Deze moeilijke pass en de positiekeuze van de Brazilianen zorgde echter vaak voor balverlies. Op rechts anticipeerde Paulinho meestal erg goed op de halflange pass waardoor Plattenhardt amper tijd kreeg aan de bal. Op de andere kant verdedigde Marcelo echter hoog door op Kimmich die in balbezit kwam. De Brazilianen kwamen in die situaties wel man op man achterin maar de Duitsers gebruikten deze ruimte onvoldoende vaak. Had de keuze als Duitse diepe spits op Werner gevallen in plaats van op Gomez, had de thuisploeg ongetwijfeld veel meer gevaar kunnen stichten met diens fameuze snelheid.

Ook in gewone spelsituaties bleek de ruimte in de rug van Marcelo echter de geliefkoosde plek te zijn om gevaar te creëren tegen de minder snelle Miranda. Iets waar de Brazilianen tegen de andere toplanden wel eens problemen mee kunnen krijgen.

 

3. Omschakeling naar balbezit

Het moge duidelijk zijn dat de defensieve structuur bij de Brazilianen al verder lijkt te staan dan in het verleden. Zelfs diepe spits Jesus moest tegen Rusland en vooral Duitsland zorgen voor voldoende negatieve pressing op de verdedigende middenvelder van de tegenstander waardoor hij op bepaalde momenten dus erg laag stond. Dat zorgt tegelijk voor het ‘omschakelingsmsyterie’ van de Brazilianen.

Lage positie van alle Braziliaanse spelers

Alle Brazilianen laag terug, ze kunnen echter snel Costa aanspelen na balrecuperatie. De 4 Russen achter de bal zetten geen druk

D. Costa kan ontsnappen op snelheid door gebrek aan druk en kan Willian aanspelen die Paulinho bedient

Vanwege hun positionele structuur is het namelijk moeilijk tot goede counters te komen, aangezien iedereen erg laag staat. Doch door de indrukwekkende snelheid van de aanvallers Jesus, Willian, Costa zijn de Seleçao soms erg gevaarlijk. Tegenstanders die hun restverdediging goed op orde hebben en vooruit durven verdedigen na balverlies (zogenaamde gegenpressing), zouden echter het gevaar moeten kunnen in de hand houden. Het komt er op aan de eerste twee kortere passes van de Brazilianen te onderscheppen alvorens ze in de diepte kunnen duiken met snel lopende mensen.

 

4. De korte corner

In een omgeving waar de ruimtes steeds kleiner worden en details wedstrijdbepalend zijn, winnen spelhervattingen uiteraard aan meer belang. Opvallend daarbij is het feit dat Brazilië tweemaal scoorde na een korte hoekschop via een combinatie Coutinho/Willian/Costa, met Miranda en Paulinho als uiteindelijke doelpuntenmakers.

In balverlies lijkt het echter minder bezorgd om die korte hoekschop. Ondanks de keuze om alle elf de spelers terug te trekken rond de eigen zestienmeter, laat het tegenstanders voortdurend de korte corner nemen. Afwachten welk team daar als eerste gebruik van maakt…

corner

Alle Brazilianen terug in de eigen zestienmeter. Slechts 1 speler die korte corner probeert te voorkomen

 

Het moge duidelijk zijn dat de Brazilianen aan individuele kwaliteit geen gebrek hebben om straks mee te vechten voor de eindzege. Ederson, Marquinhos, Firmino, Fred, Alex Sandro, Fernandinho,… het zijn maar enkelen van de namen die geen zekerheid zijn in de basiself. Doch die individuele kwaliteit hadden de Brazilianen vier jaar terug in eigen land ook. Het zal zaak zijn voor bondscoach Tite om de komende maanden te werken aan een evenwicht tussen de defensieve structuur (die duidelijke progressie vertoont) en het aanvallend vermogen om toch dominant te zijn!

 

Meer buitenlands voetbal

Belgisch voetbal

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

16 maart 2018

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Red Bullrevolutie

Met Leipzig en Salzburg vaardigt het Red-Bullconsortium straks twee teams af in de kwartfinale van de Europa League. Los van hun clubgeschiedenis zijn beide teams innovatief in hun speelstijl die op zijn minst attractief en erg passioneel genoemd kan worden. Drie kenmerken van ‘De Nieuwe School Voetbal’.

RB Leipzig wordt in Duitsland gezien als sant in eigen land, ‘een kunstmatig team tussen de talrijke Traditionsverein.’ Het spreekt voor zich dat de centen van Red-Bull eigenaar Dietrich Mateschitz belangrijk waren in de steile opgang van 5e klasse naar de Bundesliga op amper 7 jaar tijd. Dat Leipzig intussen wel meer doet dan een team bij elkaar kopen, bewijzen onderstaande cijfers. Het gaf dit seizoen goed 60 miljoen aan transfers uit en incasseerde 24 miljoen op dezelfde manier, een verlies van zo’n 36 miljoen euro. Daarmee staat het wereldwijd echter pas op de 25ste plaats en gaf het minder uit dan bijvoorbeeld Brighton & Hove Albion, Watford, Schalke 04 en zelfs Stade Rennes. De zusterclub uit Salzburg haalde overigens een winst op van zo’n 15 miljoen euro via transfers dit seizoen.

 

Transferinkomsten

Transferinkomsten & -uitgaven dit seizoen, ©transfermarkt.de

Verjongingskuur

Naast de transferuitgaven die dus zeker niet de pan uitswingen, tonen beide Red Bullteams zich bovendien grote voorstander van de jeugd. Met een gemiddelde leeftijd van amper 23,5 jaar heeft RB Leipzig het jongste team uit de Bundesliga, RB Salzburg doet bijna even goed met een gemiddelde leeftijd van 24,3 jaar. Erg gedurfd, zeker als je weet dat dit de gemiddelde leeftijd is in de grootste Europese competities:

  1. Serie A                   27,22 jaar
  2. Premier League     27,08 jaar
  3. La Liga                  26,86 jaar
  4. Ligue 1                   26,05 jaar
  5. Bundesliga             25,72 jaar

Dat men in de jeugd gelooft, tonen ook de uitgaven van RB Leipzig al aan. Het investeerde liefst 35 miljoen euro in de jeugdacademie, een groot deel daarvan voor een state-of-the-art jeugdcomplex om de talenten van morgen klaar te stomen voor het eerste elftal. Bovendien koopt RB Leipzig geen nieuwe spelers die ouder zijn dan 24 jaar.

Red Bull Salzburg verraste vorig jaar dan weer vriend en vijand door de UEFA Youth League te winnen met de U19. Op weg naar de finale versloeg het onder meer Manchester City, PSG, Atlético Madrid en FC Barcelona om uiteindelijk ook Benfica te kloppen in de eindfase. Dit jaar behaalde het de achtste finale waarin het nipt onderuit ging tegen de gerenommeerde opleiding van FC Porto. Het is het resultaat van jarenlang werk waarbij de speelwijze van het eerste elftal er al van jongs af aan wordt ingepompt.

De man achter de voetbalfilosofie van de Red Bullteams is Ralf Rangnick, voormalig coach bij onder meer Stuttgart, Schalke 04 en Hoffenheim. Hij was drie jaar lang sportief directeur bij Salzburg alvorens dezelfde functie aan te nemen bij Leipzig. Onder zijn leiding, en uiteraard die van de respectievelijke coaches, hebben beide teams een aantal opmerkelijke innovatieve gelijkenissen.


1.  Verdwijnen van de voorzet

Talrijke onderzoeken en statistieken toonden intussen al aan dat de voorzet de minst effectieve strategie is om vandaag een doelpunt te maken. De cijfers variëren van onderzoek tot onderzoek maar in de Premier League en de Bundesliga zouden gemiddeld 70-90 voorzetten nodig zijn om tot een goal te komen. Het leidt ertoe dat meer coaches de voorzet niet meer als belangrijkste wapen gebruiken, zo ook RB Leipzig & RB Salzburg.

In de returns van de Europa League 1/8e finale viel dat al enorm op, beide teams trapten zo goed als geen voorzetten. Leipzig deed 8x een poging tot voorzet en Salzburg 9x, niet toevallig het minst van de zestien overgebleven teams. Bilbao (28x), AC Milan (26x) en Zenit (21x) gooiden de bal een veelvoud van dat aantal keren in de zestienmeter maar werden niettemin alle drie uitgeschakeld.

Ook in de reguliere competitie wordt de voorzet slechts als plan B of als schijnmanoeuvre gebruikt. Leipzig (gemiddeld 14,26/match) en Salzburg (14,31/match) blijven steeds duidelijk onder het gemiddelde van voorzetten per wedstrijd ondanks hun dominantie in de competitie wat automatisch meer kans geeft op tegenstanders die zich ingraven voor de eigen zestienmeter.

Overzicht gemiddeld aantal voorzetten/wedstrijd (+ team dat meest gebruik maakt van voorzet)

  1. Serie A                       18,49   (Inter: 23,4)
  2. Premier League         17,52   (Tottenham: 18,9)
  3. Eredivisie                  17,48   (Vitesse: 20,4)
  4. Jupiler Pro League     16,87   (Zulte Waregem: 22,4)
  5. La Liga                      15,77   (Real Madrid: 24,6)
  6. Ligue 1                       15,61   (Caen: 18,4)
  7. Bundesliga                15,38   (Bayern München: 20,91)

Dat het gebruik van voorzetten is uitgestorven, klopt uiteraard ook niet. Real Madrid slaagde erin de Champions League te winnen mede dankzij een uitstekend positiespel die tot gerichte voorzetten leidde met explosieve loopacties voor doel. Zo scoorde het bijvoorbeeld vier keer met een teruggetrokken voorzet tegen Juventus in de gewonnen Champions League finale vorig seizoen.


2.  Agressieve pressing in plaats van afwachtendheid

Een tweede belangrijk element in de speelwijze van de Red Bullteams is de constante hoge pressing die ze uitvoeren. Beide elftallen staan voor voetbal aan een hoge intensiteit waarbij het zo snel mogelijk aan de goal van de tegenstander wil staan door middel van hoge balrecuperaties. RB Salzburg doet dat dit seizoen vaak vanuit een 4-4-2 ruit formatie, zie hieronder een aantal beelden uit de eerste helft tegen BVB Dortmund van afgelopen donderdag.

Opvallend daarbij is dat het de doelman van de tegenstander in eerste instantie met rust laat en de pressing start van zodra hij de bal heeft ingespeeld. Meestal wordt al meteen drukgezet door één van beide spitsen op de centrale verdediger die naar buiten wordt geleid. Van daaruit gaat de bal vaak naar een back die dan meteen onder hoge druk komt te staan van de buitenste middenvelder uit de ruit.

Wanneer de tegenstander start met minder risico te nemen, geeft Salzburg hen iets meer ruimte en zet het druk van uit een medium blok rond de middencirkel. Opvallend is de overbevolking in de as van het veld waardoor combineren door het centrum erg moeilijk is. Bovendien ontstaat er een concentratie aan spelers aan de buitenkant van zodra de tegenstander de bal naar de flank speelt. Het stelt RB Salzburg in staat makkelijk druk te zetten met de nodige rugdekking tegen een vaak panikerende tegenstander.

 

 

RB Leipzig gaat op zijn beurt meestal uit van een 4-4-2/4-2-4 opstelling, al kiest het ook soms voor een 4-3-3 met een aanvallende driehoek op het middenveld. Ook zie gaan uit van een goed uitgekiende pressing, bekijk hier een interessante analyse op Youtube!

 

3.  Aanvallen door het centrum

In balbezit probeert RB Salzburg door het centrum overtalsituaties te creëren met de vier middenvelders en de twee aanvallers. Via snelle, korte combinaties tracht het zo snel tot diepte te komen. De flanken worden eigenlijk enkel gebruikt door de backs die de ruimte bestrijken van zodra de ploeg de bal langdurig vasthoudt of bij een snelle tegenaanval.

Een belangrijk voordeel hiervan is dat Salzburg steeds voldoende mensen rond de bal heeft wanneer het die zou verliezen. Alle spelers rond de bal reageren enorm snel om balverlies en zetten meteen agressief druk op de bal, de zogenaamde counterpressing in zijn puurste vorm. De ruitformatie en de werkkracht van de spitsen, die steeds negatieve pressing geven, zorgt meteen voor een verstikkend gevoel voor de speler aan de bal. Wanneer er toch gevaar dreigt, wordt vaak de overtreding begaan, vooral door de spitsen. Opvallend is dat het gros van de fouten door de spitsen wordt gemaakt (spits Hee-Chan maakte er liefst 8 tegen Dortmund) en dat de spelers in het laagste 1/3e van het veld amper overtredingen maken. Het zorgt ervoor dat de spelers van de tegenstander die de bal centraal veroverden enkel wat rust kunnen vinden op de flank. En laat de voorzet nu net het minst effectieve wapen zijn om te scoren…

Beelden eigendom van ©SkyCalcio, bekomen via WyScout. Persoonlijk bewerkt.

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

10 december 2017

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Man United – Man City (1-2): comeback van de valse 9

Met acht punten voorsprong reisde een dit seizoen bij wijlen imponerend City af naar stadsgenoot en nummer twee in de stand United. Een Manchester derby, een rechtstreeks gevecht om de titel én een clash tussen twee van de grootste coaches ter wereld: Mourinho vs Guardiola!

tactiek

Startopstelling van beide teams. City zonder echte spits

United moest het zonder de geschorste Pogba doen na zijn rode kaart vorige week in Arsenal. Ook Carrick, Fellaini en Bailly ontbraken. Mourinho gooide zijn 5-3-2 van de voorbije weken in de prullenmand en verving deze door de 4-2-3-1 van eerder dit seizoen met volgende namen: De Gea, Valencia, Smalling, Rojo, Young, Matic, Herrera, Lingard, Martial, Rashford en Lukaku.

City miste enkel verdedigers Stones en Mendy. Ook geen 3-5-2 voor Guardiola, wel opnieuw een 4-3-3 met Delph noodgedwongen als linksback. De basiself van The Citizens: Ederson, Walker, Kompany, Otamendi, Delph, Fernandinho, De Bruyne, Silva, Sterling, Sané en Jesus.

Geen strijd om balbezit
Het mag geen wonder heten dat City van bij de start het balbezit opeiste, ook buitenshuis. De troepen van Guardiola pronken dit seizoen met een gemiddelde van maar liefst 66% balbezit in de Premier League en zijn ook daarmee uiteraard de fiere leider. Thuismatch of niet United daarentegen had aan dat balbezit weinig boodschap en zakte van bij de start in tot rond de middenlijn om daar een stevig blok neer te zetten. In datzelfde ‘balbezitklassement’ heeft United overigens gemiddeld 51,7% van de tijd de bal, goed voor een 7e plaats achter onder meer Watford en Southampton.

Het strijdplan van Mourinho en uiteraard de reactie van Guardiola daarop bepaalde eigenlijk de hele wedstrijd. De Catalaanse coach herintroduceerde daarom ‘de valse 9’ om zo het balbezit en uiteindelijk ook de match te winnen.

De defensieve structuur van Man United zag er als volgt uit: nummer 10 Lingard speelde in steun van Lukaku en was samen met de Belg verantwoordelijk voor het afschermen van het centrale verdedigersduo Kompany-Otamendi met Fernandinho net voor hen. Meestal startten beiden naast elkaar en wanneer één van hen druk vooruit ging zetten, nam de andere meer de positie van nummer 10 over. Achter het duo vormde zich een rode lijn van vier spelers die gevormd werd door de inzakkende flankaanvallers Martial en Rashford met Herrera en Matic in het centrum. Vooral de positie van die laatste twee bepaalde in grote lijnen het wedstrijdverloop.

Sterling als valse 9

Al van bij het begin was duidelijk dat beiden een soort ‘mandekkersfunctie’ hadden gekregen op de aanvallende middenvelders van City. In eerste instantie achtervolgde Matic De Bruyne als die zich hoog aanspeelbaar maakte in de halfspace, Herrera deed hetzelfde bij Silva. Wanneer de Spanjaard eens vijftien meter hoger ging staan, bijna in buitenspelpositie zonder dat hij de bal kon krijgen, achtervolgde Herrera hem zelfs tot daar. Vanwege het overtal achterin kreeg City natuurlijk veel tijd om ruimte te maken voor ploegmakkers en zo United in de problemen te brengen. Ederson, Fernandinho, Kompany en Otamendi speelden de bal rustig rond tegen Lingard en Lukaku terwijl de rest van de ploeg zich klaarmaakte om op het juiste moment aanspeelbaar te worden voor een voorwaartse pass.

valse 9

Geen diepe spits voor City. Door de positie van Matic (hier op Silva gericht) en Herrera (hier op De Bruyne gericht) dus heel veel ruimte voor Sterling om helemaal vrij in de bal te komen

 

Als antwoord op de mandekking op het middenveld posteerden De Bruyne en Silva zich in de beginfase vooral in hun respectievelijke ‘halfspaces’, omdat zij gevolgd werden door Matic en Herrera kwam er daardoor constant een zee aan ruimte tussen de centrale verdedigers en aanvallers van de thuisploeg (blauwe ruimte). Deze werd vooral ingevuld door Sterling die als valse spits fungeerde en constant de bal centraal kon opvragen. Man City had dus zowel in de verdediging als op het middenveld constant een overtalsituatie waardoor het amper de bal verloor, Man Utd kreeg geen poot aan de grond. The Citizens hadden na 20’ spelen 76% balbezit op het veld van de aartsvijand. Tot erg grote kansen leidde dat echter niet.

Balbezit zonder diepgang

De positie van de 2 flankaanvallers, Jesus en Sané, was erg breed om de verdedigende lijn van United uit te rekken in de breedte. Het was ongetwijfeld het doel van Guardiola om van daaruit lopende mensen te creeëren in de rug van de verdedigers maar dat lukte amper of niet. Van zodra Sterling tussen de linies kon opendraaien, probeerde Sané wél een tweetal keer de loopactie te maken maar deze werd op het foute moment ingezet of de dieptepass was van onvoldoende hoge kwaliteit om tot gevaar te komen. Op links maakte Jesus deze loopactie eigenlijk nooit, bizar gezien het feit dat hij normaal als diepe spits speelt. Het gebrek aan loopacties van Jesus en Sterling was één reden voor de weinige kansen, de beperkte kwaliteit tussen de linies (Sterling leed iets te veel balverlies of speelde te vaak achteruit) een andere.

Bovendien leidde de positionele structuur van The Citizens er ook voor dat er weinig andere spelers bereikbaar waren. De Bruyne en Silva werden in eerste instantie gedekt door Matic en Herrera waardoor zij zich moeilijk aanspeelbaar konden maken, al moet gezegd worden dat zij ook amper voor diepte zorgden op momenten dat Sterling wél voorwaarts kon opendraaien. Door de erg brede startpositie van de flankaanvallers was er bovendien ook weinig ruimte voor Walker en Delph om buitenom te gaan. Een dubbel probleem dus: te weinig centrale aanspeelbaarheid in de diepte en daardoor ook weinig mogelijkheden op de flank. Walker en Delph waren uiteraard ook op hun hoede op de tegenaanval en schakelden zich weinig in de aanval in. Al bovenstaande factoren zorgden voor heel wat babezit voor The Sky Blues maar tegelijk ook voor weinig uitgespeelde kansen.

valse 9

Rotatie met Silva en Sterling in de halfspaces, De Bruyne niet als valse spits maar komt wel te laag de bal ophalen waardoor aanspeelmogelijkheden voorin ontbreken

Dat alles zorgde mogelijk voor wat onrust bij De Bruyne waardoor die ook nog vaak de bal onnodig achterin kwam ophalen. Daardoor creëerde hij een 4v2 overtal (KDB, Fernandinho, Kompany en Otamedi tegen Lingard en Lukaku) maar ontbrak er voor de bal nog een extra aanspeelpunt.

Lange Bal
De thuisploeg deed in balbezit dan weer de naam van deze blog alle eer aan: lange bal. Zowat iedere pass van De Gea ging meteen richting Lukaku, een bewuste tactiek die Mourinho ook al (toen wel met succes) toepaste in de Europa League finale tegen Ajax vorig seizoen. De Portugese coach vreesde toen, net als nu, enerzijds de hoge pressing van de tegenstander in combinatie met het eerder beperkte voetballend vermogen van zijn verdedigend compartiment (Rojo en Smalling) waardoor de strijd om de tweede bal uitgroeide tot een bewuste strategie. In die match eind vorig seizoen trapte zijn elftal maar liefst 60 (!) lange ballen op 90’ tijd. Vandaag deed het net iets ‘minder goed’ met slechts 57 stuks. En dat op amper 28 minuten balbezit, een gemiddelde dus van 2 lange ballen per minuut.

Daarbij was Lukaku’s uiteraard enorm belangrijk. United plooide vaak noodgedwongen helemaal terug met onze Belg als enig aanspeelpunt voorin, steeds in ondertal tegen de City-verdedigers. Telkens als de lange bal naar hem goed werd gespeeld én hij kon die ook bijhouden (slechts 4/12 luchtduels gewonnen), kon Mourinho deel 2 van zijn plan in werking zien treden: lopende mensen in de counteraanval. Met Martial & Rashford op de flanken en Lingard in steun van Lukaku koos hij bewust voor vier snelle mensen. De passes richting de targetman waren echter vaak niet precies genoeg en de Belg had ook duidelijk zijn dagje niet waardoor United amper tot goede counters kwam.

Counters voorkomen

Het moet ook gezegd worden dat Man City deze counters er perfect uithaalde, die opdracht was naar eigen zeggen Guardiola zijn grootste uitdaging als coach in de Bundesliga een paar jaar geleden. Gezien het lage blok van United, posteerde Guardiola zijn backs vaak erg hoog, zonder dat ze veel bijbrachten aan de bal, en naar binnen om zo de ruimte voldoende klein te maken én meteen druk te kunnen geven op de bal op het moment dat deze werd verloren. Voorin stond Lukaku dan alleen tegen Kompany en Otamendi die ook nog geruggesteund werden door een hoog meespelende doelman Ederson.

counterpressing

City houdt in de aanval al rekening met balverlies. De afstanden tot de gevaarlijkste Man U spelers voor de tegenaanval (Martial, Rashford en Lingard) worden al heel klein gehouden om meteen druk op de bal te kunnen geven. Voorin staat Lukaku in ondertal tegen 2 centrale verdedigers

In deze omstandigheden was het dan ook geen verrassing dat spelhervattingen en individuele foutjes aan de basis zouden liggen van eventuele goals en zo bleek ook. Eerst scoort Silva op hoekschop nadat hij de bal gelukkig meekrijgt van Lukaku. Een paar minuten later brengen The Red Devils de stand in evenwicht: een lange bal van Rojo wordt slecht verwerkt door gelegenheidsback Delph en Rashford kan scoren.

 

Wissels in de tweede helft

Kompany moest er (noodgedwongen?) uit aan de rust waardoor Gundogan op het middenveld kwam en Fernandinho een rijtje zakte. Hij werd al snel een aantal keer in verlegenheid gebracht in rechtstreekse duels met Lingard en Lukaku waardoor Guardiola later Mangala voor de zekerheid in het elftal bracht.

Door de gelijkmaker net voor rust veranderde het wedstrijdplan van beide teams niet. Man United bleef inzakken, City koos voor balbezit zonder te veel risico’s te nemen in de passing en zo op counters te lopen. United probeerde wel Matic af en toe iets meer in het spel te betrekken maar haalde daar erg weinig uit. Na de 1-2, op vrije trap (uiteraard), van City en het feit dat United iets meer de bal had, kreeg Valencia wel de tijd om iets meer deel te nemen aan de aanval. Vanuit de balcirculatie creëerde de thuisploeg echter weinig of niks. Op een zeldzame korte opbouw van de ingevallen Lindelöf (voor de geblesseerde Rojo) kreeg Lukaku nog de beste kans voorgeschoteld na een knappe combinatie van de Mata en Martial, maar hij miste.

Air Zlatan
Mourinho gooide uiteindelijk Zlatan nog in de strijd in een echte 4-4-2 met nu werkelijk alle hoop gevestigd op de luchtmacht maar tot grote kansen leidde dat niet meer. City koos de laatste minuten voor steriel balbezit, centraal én aan de cornervlag, om de tijd te doden. Al speelden de bezoekers voordien nog een aantal dodelijke tegenaanvallen slecht uit om de match al eerder te beslissen.

The Citizens pakken een heel belangrijke zege en leiden nu al met 11 punten op United in de titelstrijd. Guardiola had puur tactisch gezien de beste ideeën, de uitvoering ervan was nog iets minder. De herintroductie van de valse 9 lag grotendeels aan de basis van de dominantie, het deed ons terugdenken aan de heroïsche clasico’s tussen Real Madrid en FC Barcelona. Ook toen een hevige strijd tussen Mourinho en Guardiola. Het gebrek aan kansen was uiteraard een groot werkpunt, deels door de gebrekkige beweging rond de bal, de voorzichtigheid maar zéker ook: Sterling is nu eenmaal geen Messi. Het feit dat City constant de bal had en amper op gevaarlijke counters stootte was trouwens ook wel zijn verdienste. United bracht daarentegen bitter weinig op de mat, de passiviteit stoorde ongetwijfeld menig toeschouwer in ‘The Theatre of Dreams’. De titeldroom kan alleszins al bijna de kast in met een achterstand van 11 punten.

Meer buitenlands voetbal

Belgisch voetbal