Tagarchief: Opbouw

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

19 mei 2016

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

1 reactie

Liverpool FC – Sevilla FC (1-3): aanvallende backs kleuren finale

Van 2006 was het geleden dat Liverpool nog eens een serieuze prijs (FA Cup) pakte, de Europa League kon de volgende worden. Na de trainerswissel eerder dit seizoen leken The Reds onder Jurgen Klopp alleszins opnieuw herkenbaar voetbal te brengen gekenmerkt door veel dynamiek, een hoge intensiteit en passie. Tegenstander Sevilla kroonde zich de voorbije seizoenen echter tot Europa League specialist met 4 eindzeges op 9 jaar tijd en kon er mits winst 3 op een rij pakken.

opstelling sevilla

Basisploegen van Liverpool FC (rood) & Sevilla FC (wit) bij aanvang van de finale

De weg naar de finale was er voor Liverpool één vol spektakel en knappe overwinningen tegen onder andere Manchester United, Borussia Dortmund en Villareal. Jurgen Klopp koos voor dezelfde ploeg en formatie (4-3-3) als in de terugwedstrijd tegen Villareal. De elf: Mignolet, Clyne, Lovren, Toure, Moreno, Milner, Can, Firmino, Coutinho, Lallana en Sturridge.

Zijn Spaanse tegenhanger Unai Emery koos voor volgende namen, ook in een 4-3-3: Soria, Mariano, Rami, Carrico, Escudero, N’Zonzi, Krychowiak, Coke, Banega, Vitolo en Gameiro.

Liverpool neemt over na nerveuze start
Zoals bijna iedere finale kende ook deze een nerveuze openingsfase. Beide ploegen zetten snel druk, kregen weinig tijd aan de bal resulterend in verschillende slechte passes en aannames. Er werd stereotiep voor weinig risico gekozen wat zorgde voor snelle lange ballen richting de spitsen.

Na een aantal minuten kreeg het wedstrijdbeeld echter een duidelijkere rode draad. Liverpool nam daarbij het heft in handen op volgende manier:

In de opbouwfase
Liverpool probeerde op de eigen helft steeds een man-meersituatie te creëren in de achterste linie. Beide centrale verdedigers van The Reds werden vastgezet door Banega & Gameiro, waardoor Emre Can zijn verdedigers centraal te hulp schoot. Ook Milner was vaak terug te vinden als halve rechtsachter. Intussen schoven beide backs, Clyne en Moreno, hoog op om ook de flankaanvallers van Sevilla achteruit te lokken. Dit lukte regelmatig waardoor Liverpool iets meer tijd kreeg aan de bal.

opbouw liverpool

Opbouw Liverpool deel 1: op eigen helft. Positie van middenvelders Can & Milner (geel)

In de aanvalsfase
Omdat Sevilla zich lager terugtrok kreeg Liverpool de tijd om op te bouwen en z’n lopende spelers in positie te krijgen. Clyne en Moreno zorgden vanaf het kwartier voor constante dreiging met voortdurende infiltraties, terwijl Firmino, Coutinho en Lallana de Spanjaarden tussen de linies in verwarring probeerden te brengen.

Veel spelers tussen de linies (groen) en de oprukkende backs Moreno & Clyne (zwart)

Opbouw Liverpool deel 2: veel spelers tussen de linies (groen) en de oprukkende backs Moreno & Clyne (zwart)

Het leverde na goed een halfuur ook het eerste doelpunt op dat begint bij de opbouw (zie opbouw deel 1), waarna de spelers tussen de linies worden gevonden en Sturridge aangespeeld wordt. Zijn rechtstreekse tegenstander wordt meteen aan het twijfelen gebracht door de oprukkende linksback Moreno (zie opbouw deel 2) waardoor Sturridge zelf de 1-0 enig mooi kan binnentrappen.

Banega probeert Sevilla overeind te houden
Sevilla liet zich van zijn kant iets te makkelijk indrukken, vooral beide flankaanvallers trokken zich te laag terug waardoor Liverpool de tijd kreeg om aan aanvallen te bouwen en zo ook de lopende Clyne & Moreno in stelling te krijgen.

Dit had bovendien ook gevolgen voor de formatie van de Andalusiërs wanneer ze de bal dan toch veroverden: iedereen leek wat in paniek door de Engelse druk en de penaltygevalletjes, de hele ploeg stond erg laag en dicht bij elkaar gepositioneerd waardoor uitvoetballen erg moeilijk werd. Met als gevolg dat de bal te vaak hoog richting Gameiro geknald werd. De Fransman slaagde er echter niet in de bal bij te houden met de kopbalsterke Toure en Lovren in zijn nek.

Tegelijk stelde Sevilla zich zo heel erg open voor een andere sterkte van Liverpool onder Klopp, de heel agressieve omschakeling naar balverlies. Als Liverpool de tijd krijgt om op te bouwen en dan de bal verliest, gaat het meteen hoog pressen met veel volk rond de bal. Als de tegenstander uit die druk lijkt te ontsnappen is een professionele overtreding (zoals Milner er 3 maakte op korte tijd in de eerste helft) de oplossing voor de Engelsen waardoor de tegenstander onmogelijk snel kan counteren. Maar omdat Sevilla zo laag en dicht bij elkaar stond was het makkelijk voor de Engelsen om te pressen en was diepgang vinden voor de Spanjaarden een bijna onmogelijke opdracht.

Sevilla probeerde wel onder de druk uit te voetballen door aanvallende middenvelder Banega vaak terug te laten zakken om de bal zo wat in de ploeg te houden. In die situaties koos verdedigende middenvelder N’Zonzi hoger positie om bij te sluiten op eventuele lange ballen. Het eerste halfuur kon Sevilla de bal daardoor nog degelijk bijhouden maar echt gevaar en diepte creëren zat er door de matige structuur in het elftal niet in.

Sevilla draait rollen om 15” na pauze
Meteen na rust kantelde de match echter volledig. Sevilla had genoeg van de defensieve stelling en koos voor hetzelfde wapen als Liverpool in de eerste 45’, namelijk aanvallende backs. Nog geen tien seconden na de rust bracht rechtsachter Mariano zijn team terug in de match met een knappe actie en voorzet die Gameiro kon binnentikken, 1-1 en alles te herdoen.

Intussen viel de Engelse pressing weg, mogelijks zat de mentale tik daar voor iets tussen, waardoor Sevilla langer de bal in de ploeg kon houden. En zo konden de mannen van Emery doen wat Liverpool deed in de eerste helft: de oprukkende backs Escudeiro en Mariano in stelling krijgen. Intussen speelden Vitolo, Coke en Banega goed tussen de linies vanwaar ze samen ook snel de 1-2 tegen de netten trapten. Met 78 baltoetsen was die laatste overigens alomtegenwoordig op het veld!

Liverpool naar plan B en plan C
Sevilla zette in tegenstelling tot in de eerste helft ook hoger druk waardoor Liverpool minder gevaar kon creëren. Zo een hoge balrecuperatie leidde overigens ook de ietwat gelukkige 1-3 in, tevens de genadeslag voor Liverpool.

Met nog twintig minuten te spelen bracht Klopp Allen in de plaats van Lallana en schakelde om naar een 4-4-2 in ruit met Sturridge en de ingevallen Origi voorin, terwijl Milner (rechts), Allen (links), Coutinho (voorin) en Can (achterin) de ruit bevolkten. Met Benteke werd er finaal ook nog een derde centrale aanvaller in gegooid maar het pleit was al beslecht.

De finale groeide uit tot een waar spektakelstuk met twee teams die zich zeker niet bewust terugtrokken en vooruit wilden voetballen. Liverpool was baas in de eerste helft dankzij een erg agressieve pressing in balverlies en lopende backs in balbezit. Sevilla deelde een immense tik uit door meteen na rust te scoren en de tweede helft werd eigenlijk een kopie van de eerste, alleen waren de Spanjaarden nu de baas. Een hogere efficiëntie zorgde er dan ook voor dat Sevilla zijn derde Europa League zege op een rij boekt.

Het valt te betwijfelen of de Champions League finale een even open wedstrijd wordt, laat er ons alvast voor duimen!

Meer buitenlands voetbal?

Of toch liever Belgisch voetbal?

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

13 december 2015

Geplaatst onder

Belgisch voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Standard – Club Brugge (2-0): Rouches makkelijk voorbij twijfelend Club

Standard begon een paar weken terug aan zijn remonte op weg naar PO I, Club Brugge kampt ondanks een reeks overwinningen met nog heel wat twijfel. Ferrera kreeg een volledige week tijd om zijn troepen klaar te stomen voor een uiteindelijk eenvoudige thuiszege.

Standard Luik & Club Brugge

Basisploegen van Standard Luik & Club Brugge

Yannick Ferrera bouwde verder op zijn 4-4-2. Hij miste wel Goreux, Arslanagic en Brüls. Hubert; Milec, Scholz, Teixeira, Van Damme; Trebel, Yattabaré, Legear, Dossevi; Santini & Knockaert, waren de basisspelers.

Michel Preud’homme roteerde verder na de ontnuchtering in Denemarken. Geen Gedoz, Vazquez, Simons en Mechele. Wel een 4-2-3-1 met Bruzzese; Duarte, Denswil, Bolingoli, Meunier; Claudemir, Vormer, Vanaken; Refaelov, Diaby en Vossen.

Van een studieronde was geen sprake op Sclessin, beide ploegen vlogen er vanaf minuut 1 vol in. De eerste 20’ waren gelijkopgaand, nadien nam de thuisploeg de wedstrijd in handen. De Rouches slaagden er vooral in de wedstrijd naar zich toe te trekken dankzij:

1) Druk vooruit op duo Duarte-Denswil
Standard speculeert het grootste deel van het seizoen al op de counter om zo vooral gebruik te maken van de foutjes van de tegenstander. Ook vandaag was dat de tactiek maar de inslag was wel aanvallender: Ferrera besloot Club hoger op te vangen dan de middenlijn (waar het normaal pas druk zet) en snel te pressen op de Brugse centrale verdedigers als die in balbezit kwamen. Ingegeven door het zwakke uitvoetballen achterin bij de bezoekers een logische keuze.

Sinds het vertrek van Ryan en de blessure van Engels, is het verzorgen van de opbouw van achteruit een groot probleem bij Club. Met Vossen heeft het voorin bovendien een garantie op goals, maar hij biedt weinig balvastheid wanneer de verdediging onder druk komt en lang moet spelen.

De druk op Duarte en Denswil werd voorbeeldig uitgevoerd door Knockaert & Santini, zij pressten hevig en brachten Club snel aan het twijfelen. Verontrustend voor Preud’homme want Club Brugge voetbalde daar vorig seizoen vaak wel eenvoudig doorheen. Toen werd bij balbezit de 2v2 situatie achterin (Duarte & Denswil tegen Santini & Knockaert) vaak omgedraaid in een 3v2-situatie door een middenvelder die op het gepaste moment inzakte. Meestal was dit Vormer die rechts naar de buitenkant uitzakte. Van daaruit kon de man-meersituatie worden uitgespeeld om daarna diepgang te zoeken, vaak op de rechterflank met een hoog opgeschoven Meunier. Maar dat kwam er vandaag (en dit seizoen heel vaak op verplaatsing) te weinig uit.

De centrale verdedigers & doelman Bruzzese waren te onrustig aan de bal. Vormer & Claudemir maakten dan weer de loopactie om tussen of naast hun centrale verdedigers te komen amper. En tegelijk was de positie van Meunier & Bolingoli vaak te laag: zij werden dan toch ingespeeld maar kregen uiteraard meteen druk van de flankmiddenvelders van Standard. Ook het vrijlopen van Diaby tussen de linies oogde soms onnatuurlijk en vooral weinig efficiënt.

2) 2v1 situaties op de linkerflank
Een andere manier om tegen Club tot diepgang te komen is door op de Brugse rechterflank een 2v1 te creëren. En zo Diaby (geen flankaanvaller) & Meunier (verdedigend positiespel matig) in de problemen te brengen. Dat deed Standard vooral in de beginfase voortreffelijk met een oprukkende Van Damme & Legear. Die eerste kwam vaak vrij omdat Diaby te laat terugverdedigde, Legear probeerde dan weer regelmatig in de rug van Meunier te duiken.

3) 1v1 op rechterflank
En de laatste belangrijkste kansen kon Standard versieren door Dossevi in een 1v1 te isoleren met Bolingoli. Die situaties leidden tot heel wat kansen en ook tot de rode kaart van Bolingoli wat uiteraard een kantelpunt in de match was.

Uitcomplex
Club Brugge verzamelde in balbezit een ruime onvoldoende. In de eigen opbouw zorgde het, zoals eerder aangegeven, niet voor een man-meersituatie. Voorin deed het dat vaak wel goed op de linkerflank met een wisselwerking tussen Vanaken & Refaelov. Eén van beiden speelde steeds van op links (meestal Refaelov, op het eerste kwartier na) de andere kwam helpen en zorgde voor diepgang. Daardoor sprokkelde Club ook wat hoekschoppen bij elkaar in de beginfase. Geen van beide is echter een echte flankaanvaller, en tot voorzetten voor Vossen kwam het dan ook nauwelijks. Voor het overige toonde Club vooral een gebrek aan diepgang (de infiltraties van Vormer ten spijt) & samenwerking in de zone van de waarheid, waardoor het amper goede kansen bij elkaar kon voetballen.

Blauw-zwart koos in balverlies, in tegenstelling tot in thuiswedstrijden, niet voor hoge druk. Geen snelle pressing dus op de centrale verdedigers van Standard door Vanaken & Vossen. Die laatste kreeg namelijk duidelijk de instructies om zich te positioneren bij Scholz om de opbouw van de Rouches zo over Teixeira te laten verlopen. Standard heeft echter minder nood aan een verzorgde opbouw dan Club. Het heeft met Knockaert, Dossevi en Legear snelheid voorin. En nog belangrijker: onder druk kan vaak lang gespeeld worden op Santini als aanspeelpunt.

Hete adem van Trebel-Yattabaré

Club Brugge opbouw

In de tweede helft (11v10) geen man-meersituatie meer voor Club. Overal koppeltjes gevormd, snel druk op de bal en veel balverlies tot gevolg in de opbouw bij Club Brugge

Alles bij elkaar opgesteld stond het aan de rust nog steeds 0-0. Na de koffie schakelde Standard een versnelling hoger met op vijf minuten tijd een onterecht afgekeurde goal van Knockaert, een rode kaart voor Bolingoli en de 1-0 van Van Damme.

Preud’homme moest in een kolkende sfeer zijn troepen herschikken en schakelde om naar een 4-4-1 opstelling. De fauw werd linksachter, Vazquez & Dierckx bevolkten de flank. Nu Club geen man-meersituatie meer had op het middenveld werd het uitvoetballen echt rampzalig: een 3v2 creëren werd bijna onmogelijk want het duo Vormer-Claudemir voelde voortdurend de hete adem van Trebel & Yattabaré. De 2-0, niet toevallig van Dossevi, besliste de wedstrijd, opnieuw niet toevallig, na slecht uitverdedigen achterin bij de bezoekers.

Standard ontwikkelt zich uitstekend de laatste weken en klopt op de deur van PO I, waar het zeker nog een rol van betekenis kan spelen. Club daarentegen moet zich na de Europese uitschakeling nu richten op een vaste basiself met duidelijke automatismen. Ook het ‘uitcomplex’ moet snel worden aangepakt.

 

Samenvatting via Stadion

Meer analyses over de Belgische competitie

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

5 december 2015

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

B. Mönchengladbach – B. München (3-1): veel lef & hoge pressing!

Mönchengladbach Bayern München

Basisploegen Mönchengladbach & Bayern München

Bayern raast als een machine door de Bundesliga en verloor als leider nog maar eenmaal punten met een 0-0 in Frankfurt. Mönchengladbach nam een valse start met 0 op 15. Na het vertrek van coach Lucien Favre pakten Die Fohlen plots 23 op 27 met aanvallender voetbal, minder dan voorheen loerend op de counter.

Schubert koos bij Gladbach voor een 4-4-2 met volgende namen: Sommer; Christensen, Nordtveit, Wendt, Elvedi; Xhaka, Dahoud, Johnson, Korb; Stindl, Raffael.

Guardiola miste met Robben, Douglas Costa, Thiago, Alaba, Bernat, Götze een pak basisspelers. Uiteraard hield hij gewoon vast aan zijn 4-3-3 met Neuer; Boateng, Benatia, Rafinha, Lahm; Vidal, Xabi Alonso, Javi Martinez; Müller, Coman, Lewandowski.

Verzorgd opbouwen van achteruit
Het openingskwartier was voor Bayern met enkele knappe combinaties die tot een drietal grote kansen leidden. De bezoekers misten echter de efficiëntie waarna de wedstrijd wat vaart minderde. In die periode werden de intenties van Gladbach een pak duidelijker: zelf verzorgd opbouwen van achteruit als het kan en voorin met een hoge pressing de opbouw van de kampioen verstoren.

Mönchengladbach toonde veel lef en probeerde ‘op z’n Bayerns’ op te bouwen. Bij een doeltrap met de twee centrale verdedigers uit elkaar, de backs hoog, Xhaka die zich centraal voor de defensie goed aanspeelbaar maakte, en van daaruit proberen uitvoetballen. De thuisploeg kwam er een aantal keer mooi uit, maar verslikte zich toch te veel waardoor het Bayern de openingsfase liet domineren met verschillende kansen.

De troepen van Guardiola lieten doelman Sommer de eerste bal inspelen op zijn centrale verdedigers om van daaruit agressief druk te zetten. Bayern wisselde twee manieren van drukzetten af:
1) druk op de centrale verdedigers die de bal kregen door Lewandowski & middenvelder Vidal
2) druk op de centrale verdedigers door Lewandowski & een flankaanvaller (meestal op rechts met Müller). Het leverde minstens vijf maal gevaarlijk balbezit op in de eerste helft met een aantal gevaarlijke kansen die niet efficiënt genoeg werden afgewerkt.

Hoge pressing Gladbach
De aanpak van Mönchengladbach was gelijkaardig, met hoge druk als credo. Het grote verschil met de pressing van Bayern was dat Gladbach de eerste bal van bij de doelman al wilde vastzetten. De doeltrap is in het voetbal vaak de moeilijkste bal om tot uitvoetballen te komen, omdat je in het veld met een minderheidssituatie zit. Eens de bal in het spel is, en je gebruikt een voetballende keeper als Neuer goed, verschuift dat uiteraard naar een belangrijk voordeel.

Pressing

Hoge pressing Gladbach bij balbezit Manuel Neuer

Schubert had z’n huiswerk gemaakt en wilde een makkelijke eerste bal van Neuer voorkomen en zo de opbouw van Bayern onmogelijk maken. Aanvallers Raffael & Stindl kozen daarom al positie dicht bij Benatia & Boateng om Neuer af te raden de eerste bal kort naast zich te spelen. De flankmiddenvelders Johnson & Korb stonden klaar om meteen druk te geven op Lahm & Rafinha, waardoor ook deze halfhoge bal niet evident was voor de Duitse goalie.

Ook op het middenveld kregen de meest technische spelers van Bayern geen centimeter ruimte. Zowel Xhaka als Dahoud dekten door op Vidal & Xabi Alonso als ze inzakten om de bal te komen vragen. Het zorgde ervoor dat er in de rug van de middenvelders van Gladbach veel ruimte lag die Neuer door middel van een lange bal dan ook vaak probeerde te gebruiken. Vooral, de volledig vrijgelaten Javi Martinez, en de kopbalsterke Lewandowski werden voortdurend gezocht.

Veel succes leverde dat echter niet op. De aanpak van Gladbach kon enkel werken als achterin de 1v1 duels constant werden gewonnen, en dat werden ze nagenoeg de hele wedstrijd. De vele lange ballen van achteruit werden steeds onderschept rond de middenlijn want Lewandowsi (0/4) & Müller (4/10) wonnen amper kopduels. Dat uiteraard in tegenstelling tot de centrale verdedigers van Mönchengladbach: Nordtveit (3/4), Christensen (7/10). Het zorgde ervoor dat Bayern weinig aan voetballen toekwam en Gladbach er een fysieke strijd van maakte.

Laag blok
De momenten dat Bayern niet moest opbouwen van bij Neuer, had het wel vaak balbezit. Dan trokken Die Fohlen zich terug in een laag blok. Flankmiddenvelders Johnson & Korb legden heel wat kilometers af om hun flankverdedigers voortdurend bij te staan, daardoor konden zowel Müller als Coman amper dreigen met individuele acties. Het weinige gevaar van München moest er voornamelijk komen via een infiltrerende Vidal.

Gladbach creëerde in de eerste helft amper een kans. Door de hoge pressing kon het veel ballen recupereren rond de middenlijn, maar te weinig spelers infiltreerden om effectief tot kansen te komen. Dat leidde voornamelijk tot ongevaarlijke afstandsschoten.

In de tweede helft toonde Gladbach een ander gelaat met nu ook in balbezit veel meer lef. Linksback Wendt infiltreerde voortdurend, en ook centrale middenvelder Dahoud zorgde voor veel dreiging in combinatie met de technische Raffael. Het eerste doelpunt was niet toevallig een knappe combinatie met Wendt & Raffael. De tweede goal kwam er na een vrije trap van Raffael die werd weggewerkt & opnieuw in het pak werd gegooid, Stindl zorgde voor 2-0.

Consolideren
Vanaf de tweede goal was het voor Gladbach consolideren geblazen. De opbouw van achteruit werd ingeruild voor lange ballen, de hoge pressing voor een laag blok. De thuisploeg kon naar hartenlust counteren en deed dat de eerste keer al meteen succesvol met Johnson die de 3-0 maakte. De ingevallen Ribéry bracht opnieuw leven in de match met de 3-1, maar voor een kentering zorgde dat niet.

Monchengladbach toonde veel lef en probeerde verzorgd uit te voetballen van achteruit. Het zorgde ervoor dat Bayern in de openingsfase verschillende grote kansen bij elkaar voetbalde door hoog druk te zetten. Naarmate de wedstrijd vorderde, nam de pressing van Gladbach de overhand samen met de vele infiltraties van achteruit. Een knappe overwinning, een nieuwe ode aan het lef!

Meer buitenlands voetbal

Of analyses uit de Belgische eerste klasse?

 

Standaard

Geplaatst door

Geplaatst op

22 november 2015

Geplaatst onder

Buitenlands voetbal

reacties

Een reactie plaatsen

Real Madrid – FC Barcelona (0-4) : Barça straft gebrek aan cohesie bij Real af

Real Madrid op de tweede plaats met de beste verdediging en het meest aantal gescoorde goals. Barcelona aan de leiding. Alle ingrediënten voor een schitterende Clásico waren aanwezig. Een spektakelstuk werd het ook, maar van echte spanning was nooit sprake.

Opstellingen Real & Barça

Opstellingen Real & Barça

Benitez koos voor een 4-2-3-1 met Navas; Marcelo, Ramos, Varane, Danilo; Kroos, Modric, Ronaldo, Bale, Rodriguez; Benzema.

Luis Enrique houdt volgens de clubfilosofie vast aan de 4-3-3 met Bravo; Alba, Mascherano, Pique, D. Alves; Busquets, Rakitic, Iniesta; Roberto, Neymar en Suarez.


Verzorgde opbouw bij Barcelona
Real Madrid startte heftig aan de wedstrijd met veel druk vooruit. Barcelona probeerde de bal in de ploeg te houden en haalde het tempo regelmatig uit de wedstrijd door terug te spelen op de doelman en door het slim uitlokken van een aantal overtredingen.

Wanneer de eerste ‘drukgolf’ wat was verdwenen, kregen we het wedstrijdbeeld voor de volgende 80’ te zien.

Barcelona ging uiteraard voor een verzorgde opbouw van achteruit bij doelman Bravo. Centrale verdedigers Pique en Mascherano (al snel geblesseerd uitgevallen en vervangen door Mathieu) zakten erg diep uit om de bal op te vragen bij de doelman. Busquets maakte zich voor de defensie uitstekend aanspeelbaar en hielp om de bezoekers uit de Madrileense druk te voetballen.

Sergi Roberto, op papier de rechterflankaanvaller, speelde tegelijk een belangrijke rol en maakte zich regelmatig goed vrij tussen de linies en op het middenveld om de bal in de ploeg te houden. In de tiende minuut kon hij zich zo opnieuw ontdoen van Marcelo om vanuit een centrale positie Luis Suarez de 0-1 voor te schotelen.

Al bij al domineerde Barcelona al snel het balbezit en kon het van daaruit momenten kiezen om kansen te creëren via de juiste doorsteekbal of de individuele actie van Neymar en Suarez. Dat lag deels bij het uitstekende positiespel en het technisch vermogen van Barcelona maar nog meer bij de chaos in het elftal van Real Madrid.

Defensieve chaos bij Real
De thuisploeg probeerde afwisselend hoog druk te zetten en dieper terug te zakken op de eigen helft. Bij beide momenten was een enorm gebrek aan cohesie merkbaar waardoor Barcelona zich steeds makkelijk een weg naar voor kon voetballen.

Real-aanvallers zetten druk, rest van de ploeg sluit niet aan

Real-aanvallers zetten druk, rest van de ploeg sluit niet aan

1) Wanneer de Real-aanvallers -met Benzema op kop- besloten hoog druk te zetten, werd er door één of meerdere linies onvoldoende aangesloten. Op afbeelding 2  zie je de drie aanvallers hoog druk zetten op de verdedigers en de keeper van Barcelona. Het middenveld van Real bengelt echter nog aan de middenlijn, de verdedigers zitten nog op de eigen helft. Daardoor kan Barcelona makkelijk de man-meersituatie via Busquets uitspelen en oprukken.

Op afbeelding 3 gebeurt hetzelfde, opnieuw is Busquets volledig vrij als verdedigende middenvelder. Real sluit onvoldoende aan en het middenveld gaat pas storen wanneer Busquets al in balbezit is.  Die kan de Realmiddenvelders op zijn beurt gemakkelijk uitspelen met 1 simpele pass. Deze fase is ook de rechtstreekse aanleiding voor de 0-3 die daar op volgt.

 

 

Opportunisme voorin

Real Barca middenveld

Linies Real sluiten niet aan. Middenveld zet te laat druk op Busquets die 0-3 inluidt

2) Wanneer Real niet koos voor hoge druk, zakte het in tot de middenlijn. Daar leek het de bedoeling om twee lijnen van 4 neer te zetten met daarvoor de spits en de nummer 10. Een soort 4-4-2 in balverlies dus, zoals Real het al meer deed dit seizoen. Die organisatie stond er vaak wel, maar dan wel letterlijk staan. Van hevige druk op de balbezitter was nooit sprake. De flankaanvallers verzaakten aan hun defensieve taak waardoor zowel Jordi Alba als Dani Alves makkelijk konden oprukken.

Real viel naarmate de wedstrijd vorderde compleet uiteen in 2 blokken. Een defensief blok met de keeper, de 4 verdedigers + Kroos & Modric. Een aanvallend blok met Benzema, Ronaldo, James en Bale die geen inspanning deden om snel terug een compact blok te vormen. Kroos en Modric liepen overal en nergens om grote gaten te dichten, wat zorgde voor zeeën van ruimte voor de Catalaanse creativiteit.

Het enige voordeel van de chaos was dat Real Madrid sporadisch nog gevaarlijk kon zijn door het opportunisme voorin. Want met 4 technisch begaafde spelers voorin, liggen er natuurlijk altijd mogelijkheden om tot scoren te komen op de counter. De laatste pass bij Real was echter vaak van een te laag niveau en wanneer die goed was, hield een uitstekend keepende Claudio Bravo de thuisploeg wel van een eerredder.

Barcelonese gegenpressing
Barcelona tikte zich uiteindelijk de hele wedstrijd door rustig tussen de Madrileense rangen. Iniesta en Roberto dirigeerden in aanvallend opzicht en konden Suarez en Neymar voortdurend in gevaarlijke posities vrij krijgen, Alba en Alves kregen de ruimte om te overlappen maar beperkten hun infiltraties wat naar het einde toe. De inbreng van Messi bracht het spelletje balbezit naar een nog hoger niveau, uiteindelijk had Barcelona 59% van de tijd de bal in de eigen rangen op vijandige bodem.

Ook in balverlies kon het contrast tussen Real en Barça niet groter zijn. Waar bij Real van cohesie geen sprake was, waren de Catalanen uitstekend op elkaar afgestemd. Wanneer het de bal verloor, schakelde het vliegensvlug om en zette het meteen druk op de speler van Real die de bal veroverd had. Die kreeg niet de tijd om rond zich te kijken en leed vaak meteen terug balverlies, die snelle tegendruk na balverlies wordt aangeduid met het nieuwe trendy woord ‘gegenpressing’.

De 0-2 was hiervan het beste voorbeeld: een dribbelende Modric wordt achterna gezeten door diepe spits Suarez die de bal verovert. Via een aantal tussenstations komt de bal snel bij Neymar die de match nog voor rust in een beslissende plooi kon leggen.

Druk vanuit middenveld
Wanneer Real probeerde op te bouwen, zette spits Suarez meestal Ramos goed vast die lateraal doorspeelde op Varane. Intussen had Iniesta zijn loopactie vanuit het middenveld al opgezet om daar druk te zetten op de centrale verdediger. Ook op deze manier werd de bal heel vaak makkelijk veroverd.

El Clásico bracht het verwachte spektakel. Barcelona acteerde als een uitstekend op elkaar ingespeeld team met de nodige agressie, techniek en spelinzicht. Real toonde vooral een gebrek aan cohesie en lijkt Benitez’ hoofd op de kapblok te leggen, nu het al op 6 punten van aartsrivaal Barça volgt…

Samenvatting Real Madrid – FC Barcelona

Meer buitenlands voetbal