Na een individuele en collectieve wanprestatie tegen Italië moesten onze Rode Duivels dit weekend vol aan de bak tegen Ierland. Enkel 3 punten zouden volstaan om het lot voor de volgende ronde nog in eigen handen te houden. Een analyse!
Basisploegen België & Ierland
Nadat bondscoach Marc Wilmots een aantal dagen mist spuide over de mogelijke opstelling werden uiteindelijk Nainggolan, Fellaini en Ciman naar de bank verwezen. Het mysterieus getouwtrek rond De Bruyne en Lukaku leidde finaal gewoon tot een basisplaats voor beide spelers. De elf namen: Courtois, Meunier, Alderweireld, Vermaelen, Vertonghen, Witsel, Dembele, De Bruyne, Carrasco, Hazard en Lukaku.
Met Meunier (als aanvallend ingestelde rechtsback) en De Bruyne op een centrale positie, van waaruit hij tussen de linies meteen dreigend kan zijn, voerde Wilmots twee belangrijke wijzigingen door die we zelf ook al aankaartten voor het EK.
Terwijl de Ieren in de voorbereiding nog teerden op een 4-4-2 in ruit, hanteerde O’Neill dit EK een voorzichtigere 4-2-3-1 met deze spelers: Randolph, Coleman, O’Shea, Clark, Ward, Whelan, McCarthy, Hendrick, Brady, Hoolahan, Long.
Het wedstrijdbegin was nerveus met snelle diepteballen en weinig risico. Na een vijftal minuten kreeg de match vorm met volgend gezicht:
- Rode Duivels dominant met (steriel) balbezit
België had een ruim overwicht in het balbezit maar van een snelle balcirculatie was daarentegen geen sprake. Te weinig positiewissels en onvoldoende infiltraties in de rug van de Ierse defensie leidden vaak tot langdurig lopen met de bal. Hazard was bijvoorbeeld een ontgoocheling op dat vlak: ipv ruimte te maken voor de opkomende Vertonghen door zelf naar binnen te gaan en daar tussen de linies te spelen, haakte hij voortdurend af langs de lijn om dan de dribbel aan te (proberen) gaan met 2 Ierse flankspelers. Het weinige gevaar dat uit het veldspel voortkwam, werd meestal gecreëerd door de oprukkende Meunier op rechts.2. Kevin De Bruyne
De man die in staat leek de match te doen kantelen. KDB bewoog uitstekend tussen de linies en was vaak aanspeelbaar tussen de Ierse verdediging en middenveld. Als hij centraal onvoldoende ruimte vond, week hij ook vaak goed uit naar de buitenkant. Ondanks z’n mindere vorm creëerde De Bruyne zo wel bijna op zijn eentje al het Belgische gevaar. Al kwam dat mede dankzij spelhervattingen waar Alderweireld tweemaal dreigend was.
3. Sterke omschakeling naar balverlies
Flitsend was het Belgische spel allerminst, dominant was het zeker wel! En daar zaten de tactische keuzes van de coach zeker ook voor iets tussen. Dat België voetballend de betere was dan Ierland, kon een voetballeek vooraf voorspellen en in dat opzicht was de inbreng van Dembele een sterke keuze. De Antwerpenaar is goed aan de bal maar vooral in de omschakeling naar balverlies is hij uitstekend (geworden). Bij Tottenham was Dembele dit seizoen onmisbaar in de pressing in de eerste seconden nadat zijn team de bal verloor. Kwaliteiten die een dominant België zeker kan gebruiken. Omdat de Ieren vaak laag tegen het eigen doel stonden, kon Dembele bij balverlies namelijk meteen vooruit druk zetten om de bal te veroveren en dan in de ploeg te houden.
Ierland staat in 4-4-1-1 geposteerd en Long staat op een eiland. België met Witsel & Dembele erg hoog meteen klaar om vooruit te pressen bij eventueel balverlies
4. Ierse kick-and-rush
Ook van de Ieren hoefden we weinig gevaar te verwachten. Hun strategie was even simpel als inefficiënt: snel de bal bij diepe spits Shane Long krijgen. De aanvaller van Southampton stond echter op een eiland omdat de Ierse vleugelaanvallers gedegradeerd werden tot lage flankmiddenvelders (zie bovenstaande foto). Daardoor kwam Long steeds in een 2-tegen-1 gevecht met Alderweireld en Vermaelen. Dat duo trok goed zijn streng want van de 23 kruisraketten (lees lange ballen, dieptepasses en verre inworpen) die de Ieren in de eerste 45’ (!) afvuurden naar Long, kon hij er slechts 6 in de ploeg houden. Over de hele match bekeken was meer dan 20% van de Ierse passes overigens een lange bal of een vroege voorzet.
De eerste helft was dan ook niet erg kansrijk, een flauw afkooksel voor de neutrale fan, een wrange nasmaak voor de Belgische fans na de openingswedstrijd. De Ieren ondergingen de wet van de sterkste en trapten iedere bal blind naar Long. Daarvan gingen de meeste verloren dankzij een goede pressing van de Belgen met Dembele en het centrale duo in de defensie voorop. De Rode Duivels hun plan klopte in balverlies, ze verdienden wel een onvoldoende in balbezit want een flauw positiespel en te trage balcirculatie leverde geen kansen op, enkel De Bruyne leek in staat daar iets aan te veranderen.
Naar hartenlust counteren
Meteen na de rust liep Ierland in de val plots te veel mensen voorin te posteren. Het eerste echte balverlies in de tweede periode leidde dan ook meteen een vlijmscherpe counter in die via De Bruyne bij Lukaku belandde die knap afwerkte, 1-0.
De Ieren probeerden intussen het initiatief te behouden via de inschuivende rechtsback Coleman en Hendrick die goed tussen de linies speelde. The Boys in Green ontbraken echter voldoende technische bagage om grote kansen bij elkaar te voetballen en verwaarloosden intussen hun restverdediging compleet. Het betekende dat de Belgen bij ieder Iers balverlies konden counteren dat het een lieve lust was. De 1-0, de 3-0 na een schitterende actie van Hazard, en tal van andere kansen waren daar het beste bewijs van.
De 2-0 kwam er dan weer na een goed combinatiespel en door gemaakte wijzigingen voor de match: de minder controlerende rol voor de infiltrerende Witsel die de knappe voorzet van de aanvallende back Meunier binnenkopte.
Waarschijnlijk zit Wilmots met de twee bovenstaande paragrafen gewrongen. Want het mag duidelijk zijn: net na de individuele kwaliteiten van Hazard, De Bruyne en anderen is de counter momenteel het moordelijkste wapen van de Rode Duivels. Via een snelle balcirculatie gesloten verdedigingen ontwrichten, is dat (hopelijk vooralsnog) niet. Volledig op de counter speculeren daarentegen, lijkt een gevaarlijk spelletje voor de bondscoach die zelf ook aangaf daarmee eigenlijk zijn hoofd volledig op de kapblok te leggen.
Ondanks het feit dat het oud zeer om tegen defensieve ploegen iets te creëren niet raakt opgelost, was de Belgische zege uiteraard oververdiend. Een vertrouwensboost voor een dominant team! Hopelijk schaven onze Rode Duivels in de weinige tijd die hen rest echter nog aan de speelwijze want Spanje, Italië en Duitsland dat wordt andere koek. Of om het de woorden van Louis Van Gaal af te zeggen: “That’s another cook.”
Lange Bal 