Gisteren verzamelden 2.500 uitgelaten Belgische supporters zich op de tarmac van de luchthaven in Zaventem. De Rode Duivels uitzwaaien om minimum één punt te pakken in Kroatië, zodat de Belgen weer trots kunnen zijn op hun land. Het was het hoogtepunt van een erg uitgekiende marketingcampagne, maar vooral te danken aan het enige belangrijke in het profvoetbal: de resultaten. 

We schrijven 12 oktober 2010, net geen drie jaar geleden. De kwalificatiecampagne voor het EK 2012 begint rampzalig. De troepen van Georges Leekens startten met 3 op 9 (verlies tegen Duitsland & Turkije, winst tegen Azerbeidzjan) en het gekende negativisme steekt opnieuw de kop op. De kritische media zorgen voor gelaten fans en een nationale desinteresse, zelfs afkeer van de Rode Duivels. Geen tv-zender die nog wil betalen voor het uitzenden van wedstrijden en het absolute dieptepunt: een halfleeg Koning Boudewijnstadion in de wedstrijd tegen Oostenrijk (maar wat een spektakel!)

Na een nieuwe mislukte kwalificatiecampagne kiest Leekens voor de uitdaging (lees: het geld) van Club Brugge. Marc Wilmots wordt de nieuwe selectieheer. Zijn aanstelling wordt uiteraard heel kritisch bekeken: ‘te weinig ervaring als trainer en tactisch niet super onderlegd’, klonk het bij velen (waaronder mezelf).  Maar dat bleek ook niet nodig. De Rode Duivels hadden een coach nodig die België, een land dat uit elkaar viel, belichaamde. Iemand die spelers kon begeesteren. Iemand de een klimaat creëerde waarbij spelers met plezier voor België wilden uitkomen, zonder druk. Hen leren voetballen of  hen overladen met tactische richtlijnen was helemaal niet nodig.

En ja, het werkte. Na een onverdiende nederlaag van de Belgen bij een onnoemelijk zwak Engeland, volgde de katalysator: een overwinning op de Nederlanders, de aartsrivaal. Oranje, de ploeg waar we jarenlang naar opkeken in de – voor ons Belgen- lege zomermaanden met EK’s en WK’s. En eindelijk was het zo ver, kort na de aanstelling van Wilmots de Hollanders verslaan met 4-2. Het (nog steeds jonge, maar intussen ontbolsterde) talent kreeg vertrouwen, de marketingmachine kwam op gang, de fans geloofden erin, en iedereen ging mee in het verhaal van patriot Wilmots. Dankzij één oefenmatch werd negativisme omgetoverd tot ongezien positivisme. Eén oefenpot tegen een experimenteel, erg onervaren Nederland, een ploeg met 7 spelers minder dan 5 caps. Die match, dat resultaat leidde ons (bijna maar nog niet helemaal) naar Brazilië.

Morgenavond rond dit uur is het zo ver. Eén punt in Kroatië volstaat. En als dat niet lukt, zijn drie punten tegen Wales (zonder Gareth Bale) voldoende voor een volksfeest. Mensen van de Koninklijke Belgische Voetbalbond: hou je vast! Jullie krijgen de komende week reportages over feestende Belgen, massahysterie in de kranten en waarschijnlijk zelfs stoere uitspraken over een nakende wereldtitel. Ik hoop maar één ding: dat jullie zich niet laten verblinden door het overdreven positivisme. Want ondertussen moet er gewerkt worden aan de toekomst. Achter de schermen moeten onze talenten van de huidige nationale jeugdploegen verder ontwikkeld worden en de Belgische jeugdopleiding moet echt nog een pak beter. Ja, het is echt van moeten. Anders komen we na een mooi WK 2014 en een uitmuntend EK 2016 weer zeker tien jaar diep in de put te zitten.