“Onze conditie is uitstekend. We moeten lopen: net zoals Forrest Gump. Run, run, run”. Zo verklaarde de Italiaanse coach Claudio Ranieri het succes van zijn Leicester City. Vorig jaar maar nipt in de Premier League gebleven en dit seizoen als leider de kerstperiode in, uniek. De succesformule is wel net iets gecompliceerder dan Ranieri laat blijken.
Leicester kon zich vorig seizoen in extremis behoeden voor degradatie naar The Championship. Om die lange doodsstrijd een tweede jaar op rij te vermijden moest kwaliteit & organisatie in huis gehaald worden. En daarvoor kwam in juli de Italiaan Ranieri, ex-Chelsea, Valencia, AS Roma,… De nieuwbakken coach stelde 40 punten voorop, het aantal dat in theorie voldoende is voor een verlengd verblijf in The Premier League. Intussen is Leicester de sensatie over het Kanaal met 38 punten en een voorlopige leidersplaats na 18 wedstrijden. In een platte 4-4-2, met een speelstijl gelijkend op Atlético Madrid & Standard Luik, op zoek naar eeuwige roem…
Basisploeg Leicester City
Stugge organisatie
In balverlies kiezen The Foxes voor een medium blok. De twee spitsen zakken terug tot kop van de cirkel, de rest van de ploeg vat daarachter post in twee lijnen van vier. De onderlinge afstanden tussen de linies (in de lengte) worden beperkt tot 8 à 9 meter. Daardoor is het moeilijk voor de tegenstander om iemand vrij te spelen tussen de linies. Als een speler de bal daar dan toch ontvangt, krijgt die bij zijn eerste balcontact al meteen felle druk van één of meerdere spelers van Leicester te verwerken.
De 2 aanvallers, Jamie Vardy & Shinji Okazaki zetten in principe slechts in beperkte mate druk op de centrale verdedigers van de tegenstander. Het is meestal wachten tot de bal naar een flankverdediger gaat om dan samen druk te zetten met de flankmiddenvelders: Riyad Mahrez & Marc Albrighton. Zij dwingen de tegenstander tot indribbelen (om dan het duel zelf aan te gaan) of tot een lange bal. Die lange ballen worden centraal meestal makkelijk afgeweerd door het krachtige & kopbalsterke duo Robert Huth & Wes Morgan. Het doel is echter vooral om de tegenstander een korte pass centraal te laten spelen en die bal op het middenveld te veroveren om dan snel uit te breken en Vardy of Mahrez in de diepte te sturen.
Er valt ook een enorme bereidwilligheid, om het blok ten allen tijde klein te houden, op te merken. De flankmiddenvelders kijken op geen meter & sprinten indien nodig 5x na elkaar terug tot de eigen achterlijn om lopende spelers op te vangen. Ook de twee aanvallers zakken diep mee terug wanneer de tegenstander voetbalt op de helft van Leicester. In dat geval kiest 1 van hen meestal positie bij de verdedigende middenvelder het dichtst bij de bal, de overgebleven aanvaller (vaak Vardy) blijft dieper.
Barstjes
Dit alles zorgt ervoor dat de ruimte tussen de linies & ook de ruimte in de rug van de eigen (trage) verdediging beperkt blijft, waardoor tegenstanders vaak hun tanden stukbijten op de stugge organisatie van Leicester. Wanneer het ongeduld bij bezoekers begint te groeien, wrijven de troepen van Ranieri zich in de handen om het extra balverlies dat daaruit voortvloeit genadeloos af te straffen. Motor op het middenveld, zeker in balverlies, is N’Golo Kanté. De kleine, explosieve Fransman anticipeert uitstekend en zet druk waar nodig. Bovendien is hij technisch goed onderlegd. Twee jaar geleden speelde hij nog in de Ligue 2, maar een plaatsje in de selectie van Les Bleues op het EK lijkt dichterbij te komen.
De defensie van The Foxes vertoont af en toe echter ook wat barstjes, vooral in de rug van de flankverdedigers liggen kansen. Wanneer tegenstanders hun back hoog durven laten inschuiven en de flankaanvaller naar binnen laten trekken, durft de flankverdediger van Leicester al eens doordekken. Regelmatig doet die dat in al zijn enthousiasme te vroeg (wanneer de pass nog niet is vertrokken), waardoor beweeglijke aanvallers daarvan gebruik kunnen maken om de bal te vragen in de ruimte in de rug van de backs. De statische Huth & Morgan zijn daarenboven nooit happig om die aanvaller te volgen en blijven dan veelal in het midden om het centrum te beschermen. Ook de buitenspelval zullen ze nooit openzetten, wat dus zeker mogelijkheden opent voor snelle pocketspelers.
De voor het overige knappe organisatie zorgt er vanzelfsprekend voor dat de tegenstander weinig ruimte krijgt en dus steeds in de duels moet voetballen. Dat doen de troepen van Ranieri uitstekend, geen enkele andere Engelse ploeg haalde een hoger % geslaagde tackles en intercepties. En dat brengt ons bij het balbezit…
Geen balbezit nodig
Het verhaal “Leicester in balbezit” is eigenlijk een pak bondiger dan in balverlies. Van een korte, verzorgde opbouw van bij doelman Kasper Schmeichel is bij de minste druk geen sprake meer. Er wordt nooit risico achterin genomen met de weinig technische verdedigers in het achterhoofd. Meteen een lange bal richting Vardy of Okazaki, dat is de eenvoudige richtlijn die Ranieri meegeeft.
Leicester City rekent bovenal op de snelle counter. Balverovering betekent zo snel mogelijk diepspelen, in de rug van de verdedigers, richting de aalvlugge Vardy. Met een topsnelheid van 35.4km/u is hij dit seizoen de snelste speler in de Premier League en bezorgt hij menige defensies een verkoudheid.
Indien de diepe bal op Vardy moeilijk te spelen is, wordt Mahrez gezocht. Meestal komt hij tussen de linies om dan zelf de dieptebal te spelen of de actie op te zetten met de bal aan de voet. Niet toevallig verloopt 40% van alle aanvallen van de ploeg via de rechterkant waar de Algerijnse winger speelt.
Op de counter
Balbezit is geen doel op zich voor L’ster, het heeft gemiddeld slechts 43,3% van de tijd de bal in eigen rangen. Er zijn slechts 2 teams die “slechter” doen in de Premier League, Sunderland (19e) & West Brom (13e). Snel & doelgericht diepspelen, is het credo. Dat het aantal geslaagde passes daardoor miniem is, zelfs het slechtste van de hele Premier League, is bijzaak. “En wanneer de diepe bal niet aankomt, moet de tegenstander toch alweer vele meters overbruggen om aan ons doel te komen!” aldus Ranieri.
Het hoeft dan ook niet te verbazen dat zijn ploeg het meeste goals maakt op de counter. Op spelhervattingen halen The Foxes er voorlopig te weinig uit. Het zette dan wel al het meest penalty’s om (7 stuks) maar op hoekschoppen & vrije trappen is het nog niet dreigend genoeg. Wanneer linksback Christian Fuchs speelt, heeft Leicester wel nog een extra wapen met zijn verre inworp.
De ploeg kent overigens wel problemen wanneer dat het initiatief hen wordt opgedrongen. Over de hele lijn bekeken misschien te weinig creativiteit & aanvallende automatismen zijn daar de oorzaken voor. Na nieuwjaar is de kans dan ook groot dat verschillende ploegen zelf “op z’n Leicesters” gaan spelen in het King Power Stadium. Opnieuw niet toevallig: de ploeg pakte voorlopig al evenveel punten op verplaatsing als in eigen huis.
De verdedigende automatismen blijven wel steeds overeind. Een belangrijke reden is daarvoor de stabiliteit in het elftal van Ranieri, slechts 14 spelers speelden al meer dan 33% van de totale speeltijd. Een gebrek aan kwalitatieve wisselspelers is daardoor wel een potentieel gevaar voor de komende weken, de nederlaag in Liverpool dit weekend is daar misschien al een voorbode van…
Succesformule
- Sterke verdedigende organisatie & winnaarsmentaliteit
- Snelle omschakeling in de diepte met snelle Vardy (15 goals, 3 assists) & creatieve Mahrez (13 goals, 7 assists)
- Stabiliteit in ploeg, bijna steeds dezelfde 11 die starten: Slechts 14 spelers met >570 gespeelde minuten (+33% van de totale speeltijd)
Voor Leicester lijkt een rol als scherprechter in de titelstrijd ideaal. Uiteindelijk een plaats in de top-4, lijkt een realistische prognose met een vermoeiende periode in het verschiet. Een titel, een echte Italian Job, dat zou simpelweg de verrassing en van de eeuw zijn…
Lange Bal 