Opstellingen Arsenal & Barcelona
Arsenal FC & FC Barcelona die elkaar ontmoeten in de achtste finale van de Champions League, er zijn affiches die minder aantrekkelijk zijn zo vroeg op het tornooi. Engeland tegen Spanje, maar een clash van stijlen is het zeker niet. Of toch?
Arsène Wenger koos, op papier althans, voor een 4-3-3 en volgende elf spelers: Cech, Monreal, Koscielny, Mertesacker, Bellerin, Coquelin, Ramsey, Özil, Sanchez en Giroud. In werkelijkheid leunde de opstelling meer aan richting een 4-4-2 maar daarover later meer.
Barça speelt uiteraard overal en altijd zijn eigen spel, Luis Enrique koos voor de gekende namen in zijn 4-3-3 met Ter Stegen, Alba, Mascherano, Pique, Alves, Busquets, Iniesta, Rakitic, Neymar, Suarez en Messi.
Engelse pressing in openingsfase
Arsenal startte hevig aan de match met snelle druk vooruit in de opbouwfase van Barcelona. Wanneer Ter Stegen moest intrappen, stelde Arsenal zich hoog op om de lange bal te forceren en die te recupereren wat ook vaak lukte.
Eens Barça de bal rondspeelde achterin, gingen de Gunners ook meteen pressen. Het was de energieke Alexis Sanchez die hiervoor steeds het signaal gaf door zijn positie als linksvoor te verlaten, druk te zetten op Pique die de bal kreeg, en zelf de passlijn af te zetten op Dani Alves. Als de bal dan toch bij de Braziliaan terechtkwam, wat de Catalanen uiteraard probeerden, kreeg die snel druk van Özil of een andere middenvelder. Vaak probeerde Pique echter een crossbal naar de andere kant van het veld te spelen of werd dat via een tussenstation getracht te bereiken, maar dat leverde vooral veel balrecuperatie op voor Arsenal.
Het plannetje lukte dus geregeld in de openingsfase waardoor Arsenal de eerste minuten kon domineren. Vanwege de hoge intensiteit schakelde het nadien over op iets realistischer voetbal, waarin een blok vormen en snel counteren centraal stonden.
Gebrek aan infiltraties en tempo bij Barcelona
Barcelona kreeg daardoor wat meer tijd aan de bal en kon zo het initiatief overnemen terwijl de thuisploeg zijn organisatie aanpaste naar een soort 4-4-2 en dieper inzakte. In dat lage blok kwam Özil naast Giroud spelen, samen kregen ze de verantwoordelijkheid toebedeeld om de passlijnen op de middenvelders van Barça af te zetten. Daarachter vormde Wenger twee lijnen van vier die kort op elkaar speelden. Zowel in de lengte, vaak was er maar 8 à 9 meter tussen verdediging en middenveld, als in de breedte, van Chamberlain tot Sanchez vaak ook slechts 20 meter. Iemand tussen de linies aanspelen was moeilijk voor Barcelona, de ruimte lag duidelijk op de buitenkanten. Wanneer flankaanvallers Messi & Neymar echter afhaakten werden die van kortbij gevolgd door Monreal en Bellerin.
De bezoekers hadden meer dan 70% van de tijd de bal maar vonden de openingen niet door een gebrek aan tempo & zuiverheid in de balcirculatie in de achterste linie en vooral een duidelijk tekort aan infiltraties van achteruit. Terwijl Rakitic in de beginfase nog goed tussen de linies speelde, zakte hij naarmate de eerste helft vorderde verder achteruit en kwam hij net als Iniesta vaak in de bal. Het maakte het makkelijk doordekken voor de Arsenalmiddenvelders die steun kregen van hun defensie die de ruimte tussen de linies heel beperkt hield.
Arsenal probeert op de counter
Ook Messi & Neymar werden geschaduwd door de backs wanneer zij weer eens breed en laag de bal wilden komen halen, en niemand die de gecreëerde ruimte in de rug van de Arsenalverdedigers gebruikte. Naar het einde van de eerste helft toe boden Jordi Alba & Alves finaal dan toch nog steun aan hun aanvallers met verschillende rushes langs de flank, het zorgde meteen voor een aantal grote kansen voor oa Luis Suarez.
In balbezit rekende Arsenal nu voornamelijk op de counter met de snelheid van Sanchez en Oxlade-Chamberlain en de vista van Özil. De troepen van Wenger profiteerden een tweetal keer goed van de onzuiverheid in de passing bij de Catalanen maar de efficiëntie in de laatste pass of het uiteindelijk schot op doel was ruim onvoldoende, 0-0 aan de rust.
De tweede helft begon op dezelfde manier als de eerste, met Barça dat er voetballend probeerde uit te komen en Arsenal die dat trachtte te bemoeilijken met hoge druk. Met Busquets die meer inzakte tussen de centrale verdedigers en de backs, Alba & Alves, die hoger gingen spelen werd Arsenal echter al snel teruggedrukt door de man-meersituaties & infiltraties wat de Engelsen opnieuw dwong voor de organisatie in hun 4-4-2.
Maar Barça scoort op de counter
Eens in balbezit probeerden de Gunners wel man-meersituaties te creëren voorin met infiltraties van Ramsey en, in tegenstelling tot in de eerste helft, ook vaak inschuiven van de backs met Monreal maar vooral Bellerin. Ironisch genoeg besliste net deze zet de wedstrijd: Arsenal is in de aanval met ook de ingeschoven Bellerin maar verliest de bal, Barcelona schakelt vliegensvlug om en kan een 3v3 (!) situatie voorin creëren met haar triumviraat Neymar, Messi en Suarez, een cadeau dat het dankbaar in ontvangst nam, 0-1.
Het Engelse enthousiasme dus snel in de kiem gesmoord en voor Barcelona hoefde het niet zo zeer meer, balbezit houden was de boodschap. Beide ploegen kregen nog een aantal kansjes maar het was de net ingevallen Flamini die met een domme tackle Messi zijn tweede van de avond, deze keer van op de stip, gunde en zo de terugmatch overbodig maakte, 0-2.
Aan de top van het hedendaagse voetbal draait het allemaal om ruimte: de ruimte in de rug verdedigen en in balbezit meerderheidssituaties creëren in de beperkte ruimte die er vaak is. Barça en Arsenal probeerden het spelletje van de ruimte elk op hun manier naar zich toe te trekken: de Catalanen zoals steeds met dominant spel via het aanvalstrio geruggesteund door de opkomende backs, Arsenal voornamelijk op de counter met de snelheid van Sanchez en The Ox. Maar Barça toonde zich zoals zo vaak de laatste jaren opnieuw meester van de ruimte.
Lange Bal 